Luigj Bumçi
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 6 listopada 1872 |
| Data i miejsce śmierci | 1 marca 1945 |
| Ordynariusz diecezji Lezha | |
| Okres sprawowania | 1911-1944 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 3 maja 1903 |
| Sakra biskupia | 18 września 1911 |
.svg){kind=small} | |
| Data konsekracji | 10 grudnia 1911 |
|---|---|
| Miejscowość | Szkodra |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Luigj Bumçi (ur. 6 listopada 1872 w Szkodrze, zm. 1 marca 1945 we wsi Kallmet[1]) – albański duchowny katolicki i polityk, biskup, ordynariusz diecezji Lezha.
Życiorys
Pochodził z rodziny kupieckiej ze Szkodry, był synem Gjona Bumçiego i siostrzeńcem Pashko Vasy. Po ukończeniu szkoły handlowej pracował jako kupiec[2]. W wieku dwudziestu lat wstąpił do seminarium katolickiego w Szkodrze, a następnie wyjechał do Rzymu, gdzie ukończył studia z zakresu filozofii i teologii, a 3 maja 1903 został wyświęcony na księdza[1].
Po święceniach pracował w parafiach Shkrel, Pentar i Juban, a następnie został przeniesiony do Szkodry. 18 września 1911 otrzymał sakrę biskupią, a 10 grudnia tego samego roku został ordynariuszem diecezji Lezha, jego rezydencja mieściła się w Kallmecie[3].
Działalność niepodległościowa
W czerwcu 1914 wspólnie z Prenkiem Bib Dodą dowodził oddziałem Mirdytów, którzy dotarli do Durrësu, aby wspierać władcę Albanii Wilhelma Wieda[4]. Związany z albańskim ruchem narodowym, w grudniu 1918 wszedł w skład Rządu Tymczasowego, tworzonego w Durrësie[2]. W czasie obrad konferencji pokojowej w Paryżu przewodniczył delegacji albańskiej, zastępując premiera Turhana Paszę Permetiego. Wracając z Paryża odwiedził Rzym i spotkał się z papieżem Benedyktem XV, z którym rozmawiał o kwestiach albańskich[1].
Kariera polityczna
W styczniu 1920 wziął udział w obradach kongresu działaczy narodowych, który zebrał się w Lushnji i miał reaktywować państwo albańskie[2]. Tam też otrzymał stanowisko regenta w nowo utworzonej Radzie Regencyjnej, złożonej z przedstawicieli największych wspólnot wyznaniowych[2]. Działalność polityczna Bumçiego wywołała zaniepokojenie Stolicy Apostolskiej, nakazano mu wycofać się z działalności politycznej i skupić na sprawach diecezji. Mimo zakazu Bumçi czynnie poparł spiskowców, którzy w grudniu 1921 obalili rząd Pandeliego Evangjeliego[2]. W grudniu 1922 został pozbawiony stanowiska w Radzie Regencyjnej przez Ahmeda Zogu i zmuszony do wyjazdu z kraju. W tym czasie jego rezydencja biskupia została zniszczona przez Mirdytów[2]. W 1924 powrócił do kraju i do obowiązków duszpasterskich.
Ostatnie lata życia
W czasie włoskiej okupacji Albanii starał się kształtować nastroje pro-włoskie wśród katolików w północnej części kraju[2]. W 1944 został pozbawiony godności ordynariusza. Schwytany przez partyzantów komunistycznych został przez nich skatowany i zmarł kilka dni później w rezydencji biskupiej w Kallmecie[1]. Pochowany w kościele w Kallmecie.
Przypisy
- ↑ a b c d Azem Qazimi: Fjalor Enciklopedik i Viktimave te Terrorit Komunist, vol.5.. Tirana: 2016, s. 215-216. ISBN 978-9928-168-01-6. (alb.).
- ↑ a b c d e f g A Biographical Dictionary of Central and Eastern Europe in the Twentieth Century. New York & London: M.E. Sharpe, 2008, s. 58-59. ISBN 978-1-317-47594-1.
- ↑ Zenepe Dibra: Fjalor enciklopedik i hapesires shkodrane, vol. 1. Lezhe: Gjergj Fishta, 2015, s. 180-181. (alb.).
- ↑ Owen Pearson: Albania in the Twentieth Century, A History: Volume I. New York: I.B. Tauris, 2005, s. 67. ISBN 978-1-84511-013-0.
Bibliografia
- A Biographical Dictionary of Central and Eastern Europe in the Twentieth Century. New York & London: M.E. Sharpe, 2008, s. 58-59. ISBN 978-1-317-47594-1.
Media użyte na tej stronie
Luigj Bumçi side portrait
Digital recreation of Luigj Bumçi's signature