Lukrecja gładka

Lukrecja gładka

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	bobowce
Rodzina	bobowate
Podrodzina	bobowate właściwe
Rodzaj	lukrecja
Gatunek	lukrecja gładka
Nazwa systematyczna
Glycyrrhiza glabra L. Sp. pl. 2:742. 1753

Korzenie lukrecji

Lukrecja gładka (Glycyrrhiza glabra) – bylina z rodziny bobowatych. Rodzimy obszar jej występowania to Libia, środkowa i zachodnia część Azji, Syberia, Mongolia, Kaukaz oraz wschodnia i południowa część Europy^[3]. Jest też uprawiana w wielu regionach świata. Znana od wieków roślina lecznicza.

Morfologia

Pokrój

Roślina zielna o mocnym, zdrewniałym kłączu dorastająca do 1,5–2 m długości, z którego wyrasta wysoka łodyga sięgająca do 1,8 m wysokości.

Liście

Nieparzystopierzaste, skórzaste, gruczołkowato punktowane, ciemnozielone, złożone z 9–17 liści kształtu jajowatego z ostrym zakończeniem.

Kwiaty

Drobne, motylkowe, koloru jasnoliliowego, fioletowego, zebrane w wyprostowane, groniaste kwiatostany umiejscowione w kątach liści. Każdy kwiat z 10 pręcikami (9 zrośniętych i 1 wolny) oraz 1 słupkiem. Kwitnienie przypada na miesiące czerwiec – lipiec.

Owoce

Strąk 3–6 nasienny

Korzeń^[4]

Korzeń ma nieliczne rozgałęzienia. Kora jest brunatna lub brunatnawoszara z podłużnym prążkowaniem i śladami po korzeniach bocznych. Walcowate rozłogi mają 1–2 cm średnicy. Ich wygląd zewnętrzny podobny jest do korzenia z tym, że niekiedy występują małe pączki. Przełam korzenia i rozłogi jest ziarnisty i włóknisty. Warstwa korka jest wąska. Kora wtórna jest szeroka, jasnożółta z promieniowym prążkowaniem. Żółty walec drewna jest zwarty o promienistej strukturze. W części centralnej rozłogi występuje rdzeń, którego brak w korzeniu.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski

Korzeń lukrecji (Liquiritiae radix) – wysuszony nieokorowany lub okorowany, cały lub rozdrobniony korzeń i rozłogi pojedynczego gatunku lub mieszaniny: lukrecji gładkiej, lukrecji chińskiej i Glycyrhhiza inflata. Surowiec powinien zawierać nie mniej niż 4,0% kwasu 18β-glycyryzynowego^[4]. Korzeń zawiera 5–14% glicyryzyny dającej smak słodkawy (jest 40 razy słodsza od cukru). Zawiera również glikozydy, garbniki, olejki eteryczne, flawony i fitoncydy. Działa rozkurczowo, używany jest jako środek wykrztuśny, przeczyszczający, moczopędny. Zwiększa wydzielanie soku żołądkowego i pobudza przemianę materii, zapobiega wzdęciom oraz kolce jelitowej. Wpływa korzystnie na wydzielanie hormonów. Jest również dodatkiem do innych lekarstw dla poprawiania ich smaku. Dobre rezultaty uzyskano w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy. Przy długotrwałym stosowaniu może jednak doprowadzić do nadmiernego uwodnienia się tkanek, obrzęków i innych dolegliwości.

Zastosowanie w medycynie

W medycynie lukrecja jest składnikiem leków i kosmetyków, pełni w nich funkcje antyoksydacyjne, przeciwrakowe, przeciwwrzodowe, przeciwzapalne, przeciwwirusowe i bakteriobójcze^[5] oraz wpływa na prawidłowe funkcjonowanie gardła^[6].

Inne zastosowania

• W browarnictwie korzeń używany jest jako przyprawa przy produkcji niektórych gatunków piwa.
• W przemyśle tytoniowym używany jako przyprawa smakowa.
• Używana w produkcji słodyczy (w szczególności w Niemczech, we Włoszech i w krajach skandynawskich).

Uprawa

Rozmnażanie z sadzonek korzeniowych o długości około 20 cm z kilkoma oczkami. Może być uprawiana przez wiele lat w tym samym miejscu. Stanowisko słoneczne. Zbiór jesienią lub wczesną wiosną. Wykopuje się korzenie roślin 3- lub 4-letnich.

Przypisy

Bibliografia

• Rośliny użytkowe, Wiedza Powszechna, W-wa, 1966
• ZbigniewZ. Podbielkowski ZbigniewZ., Słownik roślin użytkowych, Warszawa: Państ. Wydaw. Rolnicze i Leśne, 1989, ISBN 83-09-00256-4, OCLC 69595653 .