Lumen fidei

Lumen fidei

Autor	Franciszek
Tematyka	teologia
Typ utworu	dokument papieski
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Watykan
Język	łacina
Data wydania	2013
Wydawca	Libreria Editrice Vaticana
poprzednia — następna Laudato si’

Lumen fidei^[1] (łac. Światło wiary) – pierwsza encyklika papieża Franciszka, zaprezentowana 29 czerwca 2013 w Watykanie, w niespełna cztery miesiące po konklawe^[2].

Geneza dokumentu

Pod koniec kwietnia 2013 rzecznik prasowy Stolicy Apostolskiej o. Federico Lombardi poinformował, że nowo wybrany papież może opublikować swoją pierwszą encyklikę jeszcze w tym samym roku. Przypomniał również, że poprzedni papież Benedykt XVI pracował nad encykliką na temat wiary (początkowo zapowiadano jej wydanie, jednak po dobrowolnym zrzeczeniu się urzędu Benedykt XVI nie mógł ogłosić tekstu, który stanowiłby element nauczania Kościoła katolickiego^[3]), więc Franciszek będzie mógł skorzystać z jego materiałów i uzupełnić je własnymi spostrzeżeniami i myślami^[4]. 13 czerwca 2013 podczas spotkania z członkami Rady Sekretariatu Synodu Biskupów papież wyjaśnił szybkie tempo powstania dokumentu, określając go mianem „encykliki na cztery ręce”, co nawiązuje do rozpoczęcia pracy przez jego poprzednika^[2].

Termin światło wiary oznacza w teologii światło nadprzyrodzone, które uzdalnia intelekt i wolę człowieka do uznania objawienia Bożego^[5].

Treść

Papieski dokument o wierze składa się z 60 paragrafów, dzieląc się na wstęp (7 paragrafów) i cztery rozdziały. Rozdział pierwszy − Myśmy uwierzyli miłości − przedstawia wiarę starotestamentalnego patriarchy Abrahama oraz Narodu wybranego, by w końcowej części przejść do tematu pełni wiary zbawczej w osobę Jezusa Chrystusa, doświadczanej we wspólnocie eklezjalnej. W rozdziale drugim − Jeżeli nie uwierzycie, nie zrozumiecie − papież zajął się związkiem wiary z miłością, rozumem, szukaniem Boga oraz teologią. W trzecim rozdziale − Przekazuję wam to, co przejąłem − autor zajął się problematyką przekazywania wiary we wspólnocie wierzących. Czwarty rozdział − Bóg przysposabia im miasto − dotyczy spełnienia wiary w relacjach międzyludzkich, w rodzinie, życiu społecznym, w postawie wobec cierpienia i śmierci. Dokument kończy modlitwa do Matki Bożej jako Błogosławionej, która uwierzyła^[6].

Rozdział I – Czym jest wiara

Encyklika zaczyna od przedstawienia katolickiego nauczania o wierze w świetle teologii odnowionej po Soborze watykańskim II. Cechuje ją podejście biblijne i historyczne. Papież stwierdził:

Rozdział II – Wiara a poznanie

Poprzez egzegezę Izajasza papież zwraca uwagę, że wiara jest podstawą do zrozumienia działania Boga (LF 23) czyli prowadzi do odpowiedzi na pytania pierwsze. W ten sposób odwołuje się do prawdy obiektywnej o życiu i losach współczesnego człowieka, który tej prawdy poszukuje ze względu na otaczający go relatywizm lub narzucane mu globalne systemy myślenia. Znalezienie prawdy w wierze religijnej prowadzi do przemiany człowieka, która to wyraża się miłością rozumianą nie jako dynamiczne uczucie, ale jako postawa relacyjna wobec świata - patrzeniem w perspektywie drugiego człowieka i wspólnym patrzeniu na wszystko (LF 27). Tak doświadczona miłość staje się źródłem poznania Boga. Podobnie jak w innych doświadczeniach ludzkich do rozwoju wiary konieczne są także zmysły, zwłaszcza wzroku i słuchu. Doświadczenie to można streścić cytatem z Ewangelii wg św. Jana: ujrzał i uwierzył (J 20,8). Punktem kulminacyjnym w historii poznania Boga przez zmysły było Wcielenie Jezusa, a obecnie zmysłowe doświadczenie Boga możliwe jest w sakramentach Kościoła (LF 31). Poznanie Boga, a tym samym jego miłości do człowieka, a także miłości jako sensu życia jest możliwe również dzięki rozumowi, czego przykładem może być droga wiary św. Augustyna. Oddziaływanie rozumu i wiary jest ponadto obustronne, ponieważ wiara pobudza zmysł krytyczny (LF 34). Istotnym warunkiem do poznania Boga jest jego poszukiwanie. Dziedziną, w której wiara i rozum wyrażają i uzupełniają się wzajemnie, a także, która jest jednocześnie poznaniem Boga w świetle wiary jest teologia chrześcijańska. Poznanie teologiczne nie jest jednak doświadczeniem indywidualnym, ale zbiorowym - eklezjalnym, które ma sens tylko gdy służy wierze innych chrześcijan i gdy weryfikowana jest przez magisterium Kościoła (LF 36).

Rozdział III – przekazywanie wiary

W rozdziale III poświęconym przekazywaniu wiary przez Kościół („Przekazuję wam to, co przejąłem (por. 1 Kor 15, 3)”), biskup Rzymu podał argumenty za jednością wiary chrześcijańskiej, wbrew współczesnym wątpliwościom co do możliwości jej urzeczywistnienia. Jedność wiary wiąże się z tym że Bóg jest jeden, odnosi się do jednego Pana, do życia Jezusa Chrystusa w jego historycznym wymiarze, do tajemnicy Wcielenia. Ostatecznym argumentem za jednością wiary jest to, że jest ona wiarą Kościoła:

Jedność i pełnię wiary, głoszenie jej „całego depozytu” (por. 1 Tm 6, 20), zapewnia według biskupa Rzymu, Sukcesja apostolska (Lumen fidei 49).

Papież ukazał też sakramentalny charakter wiary, tzn. że wiara także w sposób widzialny, dotykalny, zmienia życie człowieka kształtowanego przez nią, otwierając go na to, co niewidzialne, wieczne:

Papież omówił znaczenie wzajemnej relacji chrztu i wiary, podkreślając zasadniczą rolę odrodzenia formacji do wiary zwanej katechumenatem, która wprowadza kandydata do przyjęcia chrześcijaństwa w «formę wiary». Jej podstawowym wyrazem jest włączenie w komunię Trójcy Świętej:

Rozdział IV – wiara w rodzinie i w społeczeństwie

Papież podkreślił też w rozdziale IV („Bóg przysposabia im miasto (por. Hbr 11, 16)”) dobroczynny wpływ wiary na życie rodzinne i społeczne. Zauważył, że powszechne dążenie do ustanowienia relacji braterskiej między ludźmi nie może przynieść trwałych owoców bez odniesienia do wspólnego Ojca, którym jest Bóg:

Linki zewnętrzne

• Lumen Fidei w języku polskim - www.vatican.va

Przypisy