Luperkalia

Luperkalia
Ilustracja
Wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa
Dzień

13–15 lutego

Państwa

Republika rzymska

Typ święta

rzymskie

Religie

starożytnego Rzymu

Zwyczaje

składanie ofiar

Symbole

Romulus i Remus

Podobne święta

Walentynki

Luperkalia – dawne rzymskie święto religijne ustanowione przez Euandrosa i obchodzone 15 lutego, a właściwie 13–15 lutego[1], z Dniem św. Walentego włącznie. Pierwotnie poświęcone Luperkusowi, pasterskiemu bogu plemion italskich chroniącemu przed wilkami.

Legenda

Znaczącą rolę podczas Luperkaliów odgrywał kult Fauna – rzymskiego bóstwa, pół człowieka, pół kozła. Ze świętem związana była rzymska legenda o Faustulusie, pasterzu, który miał znaleźć bliźniaków w wilczym legowisku i zabrać do swojego domu, gdzie mieli zostać wychowani przez jego żonę, Akkę Laurentię.

Uroczystości

Święto obchodzono w jaskini Lupercal na Palatynie, gdzie według wierzeń legendarni założyciele Rzymu, bliźniacy Romulus i Remus, byli karmieni przez wilczycę. Następnie składano ofiary, a kapłani nazywani Luperkami (łac. Lupercii, od lupus, 'wilk', lupa, 'wilczyca'), ubrani tylko w skórę świeżo zabitego kozła, obiegali wzgórze Palatynu i uderzali przechodniów rzemieniami (tzw. februa) ze skór zwierząt ofiarnych. Szczególnie chętnie uderzeniom poddawały się bezdzietne kobiety, co miało gwarantować płodność, a innym napotkanym - oczyszczenie od zmazy i skazy minionego roku. Praktyki luperków wprowadzać miała do organizmu ludzkiego nowy pierwiastek wzmacniający siły życiowe i twórcze[2][3].

Papież Feliks III przeciwstawił się przywróceniu tego rzymskiego święta pod koniec V wieku[4]. Jego następca Gelazy I zniósł Luperkalia. Istnieje teoria, że na miejsce Luperkaliów Gelazy ustanowił Święto Oczyszczenia Maryi, (obecnie Święto Ofiarowania Pańskiego).

Luperkalia stanowią prawdopodobnie pierwowzór dzisiejszych Walentynek[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Aleksandra Watanuki (red. Aldona Modrzewska, Paulina Jędrysiak-Nowak, Martyna Taniguchi): Japoński codziennik, część 1: Waneko Japonia Kultura Manga. T. 2. Warszawa: Waneko Sp. z o.o., 2011, s. 89.
  2. ↑ Mieczysław S. Popławski, Bellum Romanum. Sakralność wojny i prawa rzymskiego, KUL 2011, s. 64, 65.
  3. ↑ Mirosław Kocur (tatrolog): We władzy teatru - rozdział I, Rzym jako teatr (4. Akcja). Strona prywatna. [dostęp 2012-05-01].
  4. ↑ Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 31. ISBN 83-7006-437-X.
  5. ↑ Dla spragnionych miłości. W: Thomas J. Craughwell: Święci na każdą okazję. 101 najskuteczniejszych niebiańskich patronów. Sandomierz: Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu, 2006, s. 359-360. ISBN 83-7300-747-4. (pol.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

She-wolf suckles Romulus and Remus.jpg
The Capitoline she-wolf with the boys Romulus and Remus. Museo Nuovo in the Palazzo dei Conservatori, Rome.