Lux perpetua
.jpg) Fragment obrazu Pietera Bruegla zatytułowany Triumf śmierci znajdujący się na okładce powieści. | |||
| Autor | Andrzej Sapkowski | ||
|---|---|---|---|
| Tematyka | wojny husyckie | ||
| Typ utworu | powieść historyczna | ||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania | Polska | ||
| Język | polski | ||
| Data wydania | 2006 | ||
| Wydawca | superNOWA | ||
| |||
Lux perpetua – powieść historyczno-fantastyczna, autorstwa Andrzeja Sapkowskiego, wydana w 2006 roku przez superNOWĄ. Ostatnia część tzw. Trylogii husyckiej. Akcja powieści rozgrywa się w Polsce (epizod Częstochowski), Czechach i na Śląsku, a tłem dla niej są wojny husyckie. Jest to trzecia i ostatnia powieść o przygodach Reinmara z Bielawy, zwanego Reynevanem.
Całość trylogii to:
- Narrenturm
- Boży bojownicy
- Lux perpetua
Sam tytuł oznacza "nieustające światło" (łac. "lux, lucis" – światło, "perpetuus, perpetua, perpetuum" – nieustający). A tłumacząc mniej dosłownie, ale za to w zgodzie z tłumaczeniem utrwalonym w tradycji katolickiej (por. requiem), "Światłość wiekuista".
Fabuła
Akcja książki rozpoczyna się na Śląsku, na początku roku 1429. Reinevan poszukuje swojej ukochanej Nikoletty, która została uwięziona przez ludzi papieskiej inkwizycji. Podąża do Wrocławia, gdzie próbuje zastraszyć ojca Felicjana, licząc, że ten altarysta przekaże mu informacje o miejscu przetrzymywania ukochanej. Jednocześnie zostaje publicznie wyklęty przez biskupa Konrada[1] za współpracę z husytami oraz zabicie księcia Jana ziębickiego. Niebawem Reinmar zostaje rozpoznany i porwany, a następnie trafia w ręce bojowników pod dowództwem Urbana Horna. Wśród więźniów znajduje się jeden z czarnych jeźdzców, których zawołaniem jest „Adsumus...”[2]. Pod obstawą udają się wspólnie do Pragi, jednak po drodze Reinmar zostaje oswobodzony przez dawnych przyjaciół: Szarleja i Samsona Miodka. Pomaga mu również młoda Żydówka, Rixa Cartafila de Fonseca, szpieg w służbie Władysława Jagiełły, króla Polski.
W tym czasie Nikoletta, czyli Jutta de Apolda, jest przetrzymywana w klasztorze. Wspólnie z inną młodą kobietą, Weroniką, planują ucieczkę, która udaje się przy okazji wizyty Mikołaja z Kuzy w siedzibie zgromadzenie żeńskiego. Obie podróżują na terenach ogarniętych wojną, aż spotykają husyckiego agitatora w osobie Tybalda Rabego, który jest przyjacielem Reinmara. Podróżując w trójkę natrafiają na czarnych jeźdźców pod wodzą Grellenorta. Jutta zostaje schwytana i zraniona zatrutym przedmiotem przez czarownika. Niebawem odnajduje ją Reinevan, jednak jej stan zdrowia jest fatalny[3]. Zakażenie rozprzestrzenia się po ciele i nawet zdolności medyczne Reinmara nie są w stanie pomóc - Jutta umiera w jego ramionach. Zrozpaczony Reinevan wraz z Szarlejem i Samsonem dołączają do rejzy. W czasie zdobywania jednego z miast Samson Miodek postanawia pomóc grupie dzieci w płonącym domu[4]. Odniesione rany okazują się śmiertelne. Dalsze losy kierują Reinmara do Polski, gdzie spotyka grupę znajomych[5], którzy planują napaść na Jasną Górę. Chociaż Reinevan osobiście ratuje cudowny obraz, trafia do niewoli, gdzie przebywa aż do roku 1434.
Przypisy
- ↑ „Anathema sit! Wyklęty jest Reinmar z Bielawy! Przeklęty niechaj będzie w domu i na dworze, przeklęty w życiu i w skonaniu, stojący, siedzący, robiący i chodzący, przeklęty w mieście, w siole i na roli(...)”, rozdz. 1"
- ↑ „Adsumus peccati guidem immanitate detenti...” – „Stajemy obciążeni wprawdzie ludzkimi grzechami, ale specjalnie zebrani w imię Twoje”. Inwokacja do Ducha Świętego autorstwa świętego Izydora z Sewilli.
- ↑ Myślę, że... że zakażono ją wywołaną magicznie posocznicą. Posocznica to zakażenie i gnicie krwi... Według Awicenny... Salerneńczycy mówią na to sepsis... Sinica bierze się z wewnętrznych wybroczyn. Jej krew przesiąka przez żyły i tworzy zakrzepy… To się rozsiewa po całym ciele… Powstają ogniska ropne… Ma już objawy zapalenia zgorzelinowego…”, rozdz. 18"
- ↑ „Płacz dzieci. Cienki i rozpaczliwy płacz dzieci. Z pobliskiego, huczącego już pożarem domu(...) Na każdym z ramion niósł dziecko. Jakieś dziesięć pobladłych i cichych szło za nim, cisnąc się do jego ud i czepiając pół.”, rozdz. 19"
- ↑ „Prowadził kniaź Fedor Fedorowicz Ostrogski z Ostroga, starościc łucki. Za nim jechał na pięknym szymelu Jan Kuropatwa z Łańcuchowa herbu Szreniawa. Za nim Jakub Nadobny z Rogowa herbu Działosza. Pochodzący skądsiś z Wielkopolski Jan Tłuczymost herbu Bończa. Jerzy Skirmunt, Litwin (...) Bracia Melchior i Mikoszka Kondziołowie herbu wątpliwego.”, rozdz. 21"
Tłumaczenia
- wydanie czeskie, wyd. Leonardo, Ostrava, 2008
- wydanie słowackie, wyd. Slovart, 2007
- wydanie rosyjskie, wyd. AST – Chranitiel, Moskwa 2007
- wydanie ukraińskie, wyd. Zielony Pies, Kijów, 2007
- wydanie niemieckie, wyd. Dtv, München 2007,
