M60 Patton
 M60A3 w służbie tajwańskiej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu | |
| Załoga | 4 |
| Historia | |
| Produkcja | 1960–1978 |
| Egzemplarze | około 15 000 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | silnik wysokoprężny 750 KM (560 kW) |
| Długość | 6,9 m |
| Szerokość | 3,6 m |
| Wysokość | 3,3 m |
| Masa | 57,3 t |
| Osiągi | |
| Prędkość | 48 km/h |
| Zasięg | 450 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Główne-armata 105 mm Pomocnicze-Karabin maszynowy 12,7 mm i 7,62 mm | |
| Użytkownicy | |
 kolor granatowy – aktualni użytkownicy, kolor błękitny – kraje, w których wycofano M60 ze służby | |
M60 – amerykański czołg podstawowy z okresu zimnej wojny. Następca czołgu M48 Patton.
Historia
Czołg M60 powstał w 1957, po odkryciu, że w Związku Radzieckim projektowana jest nowa konstrukcja (później znana jako T-62) uzbrojona w armatę 115 mm, przewyższającą uzbrojenie czołgu M48. Podjęto decyzję o modernizacji M48 poprzez przezbrojenie czołgu w silniejsza armatę (brytyjskie działo L7 105 mm) i wyposażeniu w nowy silnik. Przeprojektowano i wzmocniono opancerzenie wieży oraz kadłuba. Nowy pojazd otrzymał oznaczenie M68 i wszedł do produkcji w 1959. W momencie wejścia do służby (rok później) otrzymał oficjalne oznaczenie M60. Wyprodukowano ponad 15 000 egzemplarzy M60 wszystkich wersji.
Czołg posiadał wady poprzednika wynikające ze zbyt dużej wysokości pojazdu. Pancerz w wersji podstawowej miał maksymalną grubość 180 mm, a w wersji A3 255 mm. Więcej niż w czołgach T-54 i T-55 i porównywalnie do czołgu T-62. Jednakże radzieckie czołgi T-64 i T-72 przewyższały wszystkie wersje M60 zarówno pod względem opancerzenia, jak i siły ognia.
Produkcja małoseryjna prowadzona była pierwotnie w fabryce Chryslera w Newark (stan Delaware), po czym przeniesiona została do zakładu Detroit Arsenal Tank Plant w Warren (stan Michigan). W latach 1960–1978 wyprodukowanych zostało około 15 000 egzemplarzy[1].
Wersje i modernizacje
M60A1
W 1969 roku M60 został zmodernizowany i otrzymał oznaczenie M60A1. Produkowany do 1980 roku, miał powiększoną wieżę, lepsze opancerzenie i zawieszenie.
M60A2
Wersja M60A2 otrzymała nową wieżę z nową armatą 152 mm z której można było strzelać zwykłą amunicją oraz kierowanymi pociskami przeciwpancernymi MGM-51 Shillelagh. Odkryto jednak szereg problemów z nowym działem (między innymi niespalone, osadzone w lufie cząsteczki materiału pędnego rakiet powodowały przedwczesne eksplozje później wystrzeliwanych pocisków). Część problemów została rozwiązana, ale w końcu zdecydowano przezbroić wszystkie modele A2, jako M60A3 z powrotem na klasyczną armatę.
M60A3
Model M60A3 wszedł do produkcji w 1980. W porównaniu z poprzednimi modelami znacznie bardziej zaawansowany pod względem technicznym. Modernizacja polegała na zastosowaniu nowego precyzyjnego systemu kierowania ogniem, składającego się z komputerowego urządzenia do obliczeń danych balistycznych, dalmierza laserowego o zasięgu maksymalnym 5000 m, pasywnego celownika noktowizyjnego oraz termowizora. W późniejszym czasie wszystkie wcześniejsze modele M60 zostały zmodernizowane do wersji A3.
M60-2000/120s
Prototypowa modernizacja M60 Patton wykonana przez General Dynamics Land Systems (GDLS). Powstanie wersji wynikało z potrzeby modernizacji M60, które nie spełniały już wymagań współczesnego pola walki. Wersja miała być przeznaczona dla zagranicznych użytkowników M60, których nie było stać na nowoczesne czołgi. Nigdy nie była brana pod uwagę jako pojazd dla amerykańskiej armii.
Prace projektowe zaczęły się w 1999 roku. Konwersji dokonywano poprzez połączenia wieży M1A1 Abrams i podwozia M60 (które było podwoziem użytkownika/klienta)[2].
Później oznaczenie M60 zostało porzucone z powodu szerokiego zakresu zmian i podkreślenia faktu, iż jest to nowa konstrukcja. Nazwa została zmieniona na Projekt 120s (120 oznaczało działo 120 mm). W sierpniu 2001 roku firma ukończyła w pełni funkcjonalny prototyp czołgu podstawowego 120s. W tym samym roku został on pokazany na wystawie IDEF w Turcji[2].
Podczas opracowywania rozważano ulepszenie wieży M60A3, wybrano jednak wieżę M1A1 ze względu na jej wyższy poziom ochrony pancerza oraz fakt, że amunicja 120 mm jest przechowywana w magazynie oddzielonym od załogi.
Egzemplarz prototypowy został zbudowany z wieży M1A1 i podwozia serii M60A1 pozyskanego od armii USA[3].
Pancerz wieży jest kompozytowy, bez warstwy ze zubożonego uranu, który występuje w czołgu M1A1HA. Pancerz kadłuba jest stworzony z konwencjonalnie hartowanej stali.
Podwozie z czołgu M60A1 zostało zmodyfikowane za pomocą ulepszonego systemu drążków skrętnych z wersji M1 Abrams. Aby uwzględnić dodatkowy ciężar wieży M1A1, a także dodatkowy pancerz, który byłby montowany w pojazdach produkcyjnych, dlatego postanowiono że jako opcjonalną ofertę zaoferowano zastąpienie zawieszenia drążka skrętnego jednostkami hydropneumatycznymi w celu poprawienia możliwości jezdnych w terenie.
Prototyp 120s zachowuje standardowy pakiet zasilający z serii M60 Patton, składający się z chłodzonego powietrzem silnika wysokoprężnego Continental AVDS1790-2 V-12 750 KM (560 kW) oraz przekładnią poprzeczną CD-850-6, o zakresie 275 mil.
Przewidywano, że pojazdy produkcyjne będą miały mocniejszy silnik wysokoprężny General Dynamics Land System AVDS-1790-9 o mocy 1200 KM i automatyczną skrzynię biegów z serii Allison X-1100-5, rozszerzającą zasięg działania do ponad 480 km (300 mil), a koła jezdne i zębate zostały zastąpione komponentami M1A1 i lekką gąsienicę T158 z M1 Abrams.
Czołg ma czteroosobową załogę, która składa się z dowódcy, ładowniczego i strzelca, znajdujących się w wieży, oraz kierowcy znajdującego się z przodu kadłuba. Główną bronią jest w pełni stabilizowane działo gładkolufowe M256 kal. 120 mm, do którego amunicja jest przechowywana w magazynie oddzielony od załogi, w którym mieści się 36 pocisków kalibru 120 mm. Uzbrojeniem dodatkowym są 2 karabiny maszynowe: M240c i wielkokalibrowy karabin maszynowy M2HB kal 12,7 mm zamontowane na dachu wieży, dokładnie nad włazem dowódcy[3].
Na wieży po obu stronach działa zamontowano dwa sześciostrzałowe granatniki m250, odpalane elektronicznie, wyposażone w granaty dymne (które zawierają związki luminoforów, pozwalających zamaskować sygnaturę termiczną pojazdu dla wroga).
Posiada też układ postawienia zasłony dymnej przy użyciu silnika spalinowego (VEESS)[3].
W pakiecie elektroniki wykorzystano komponenty zaprojektowane przez Hughesa, składające się z radaru na podczerwień 240x4 FLIR do obserwacji dziennej i stabilizowanym celownikiem FLIR z dalmierzem laserowym, bezpiecznym dla oka oraz systemem termowizyjnym (TIS), komputerem cyfrowej kontroli ognia i magistralą danych. Posiada także dane zapewniające podobną skuteczność jak zaawansowany system kierowania ogniem M1 Abrams Mark 1.
120s był początkowo ukierunkowany na wymóg ulepszenia M60 służących w tureckiej armii.
Dowództwo tureckich sił lądowych (DTSL z ang; TLFC) nie zdecydowało się na ten pojazd, ale konkurencję tę wygrał później Israel Military Industries dzięki ulepszeniu Sabra III. Był też brany pod uwagę przez armię egipską, dopóki nie zostanie ostatecznie odrzucona na korzyść licencjonowanej umowy na kupno przez Egipt M1A1 Abrams. Czołg nie sprzedawał się tak jak chciało tego (GDLS) dlatego został wycofany z oferty General Dynamics i pozostał do dziś prototypem. W 2003 r. prototyp zdemontowano, a podwozie i kadłub wróciły do armii USA.
Dane techniczne: masa – 56,52 ton, długość – 9,55 m, szerokość – 3,77 m, wysokość- 2,89 m, zasięg operacyjny – 443 km.
Użycie bojowe
W czasie wojny wietnamskiej w M60 znajdował się na wyposażeniu amerykańskich Marines. M60A1 wzięły udział w operacji „Desert Storm”, gdzie starły się z irackim T-72.
Od 1970 roku M60 i M60A1 służą – pod nazwą Magach – w izraelskich wojskach lądowych[4]. Zostały użyte w 1973 roku w trakcie wojny Jom Kipur. Izraelskie Pattony poniosły w trakcie działań bojowych ciężkie straty, w związku z czym opracowano plan ich modernizacji[4]. Jedną ze zmian było wprowadzenie pancerza reaktywnego Blazer i systemu kierowania ogniem Matador. Tak zmodernizowane czołgi w wersjach Magach 6 Alef i Bet oznaczone jako Magach 6 Bet-Gal wzięły udział w pierwszej wojnie libańskiej[4].
18 maja 1995 roku M60 został porwany z arsenału Gwardii Narodowej w San Diego i wyprowadzony na ulice miasta. W trakcie drogi, kierowca czołgu niszczył pojazdy, słupy elektryczne, hydranty itp. Porywaczem okazał się Shawn Nelson – były żołnierz, który cierpiał na zaburzenia psychiczne. Ostatecznie czołg zatrzymał się na betonowej zaporze oddzielającej przeciwległe pasy autostrady. Nelson został postrzelony przez policję i zmarł w wyniku odniesionych obrażeń. Incydent wzbudził wątpliwości dotyczące poziomu bezpieczeństwa placówek zajmujących się składowaniem sprzętu wojskowego[5].
W ramach podpisanego w 2002 roku kontraktu (o wartości 687 milionów dolarów) Israel Military Industries dostarczyło w latach 2005–2010 armii tureckiej 170 sztuk czołgu Sabra Mk 2. Część z tych czołgów została użyta w 2016 roku podczas przeprowadzanej wspólnie z Wolną Armią Syrii operacji „Tarcza Eufratu” w Syrii[6][7]. Jeden z czołgów, będący na wyposażeniu tureckiej 13. Brygady Zmechanizowanej, został zniszczony przez przeciwpancerny pocisk kierowany w miejscowości Al-Bab[8]. Czołgi M60T zostały użyte również podczas rozpoczętej 20 stycznia 2018 roku tureckiej operacji „Gałązka Oliwna” w Syrii w kantonie Afrin[9]. W 2019 roku na tureckim wyposażeniu znajdowało się 166 sztuk M60T Sabra[10].
Inni użytkownicy
Obecnie (2012) różne odmiany M60 pozostają w aktywnej służbie sił zbrojnych wielu państw. Wśród nich znajduje się Arabia Saudyjska, Bahrajn, Brazylia, Egipt, Hiszpania, Izrael, Jordania, Maroko, Oman, Tajlandia, Tajwan, Turcja (M60T Sabra).
M60 w Polsce
We wrześniu 2012 roku armia grecka przekazała Polsce po jednym egzemplarzu M48 i M60. Czołgi trafią do Muzeum Broni Pancernej Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu[11].
Przypisy
- ↑ David D. Jackson: Detroit Tank Arsenal Photos (ang.). The American Auto Industry in World War Two. [dostęp 2021-11-05].
- ↑ a b Janes’ M60-2000, www.patton-mania.com [dostęp 2020-04-20].
- ↑ a b c 120S Main Battle Tank | Military-Today.com, www.military-today.com [dostęp 2020-04-20].
- ↑ a b c Paweł Behrendt: Rydwany Cahalu. Część druga: Izraelskie Pattony. konflikty.pl, 5 października 2017. [dostęp 2017-10-05].
- ↑ Theft of Tank Raises Questions About the Security at Armories.
- ↑ SIPRI, Trade Registers [dostęp 2020-01-06].
- ↑ Anna Ahronheim, Turkey using Israeli-upgraded tanks in anti-Kurd offensive in Syria, „The Jerusalem Post”, 17 października 2019 [dostęp 2019-01-06].
- ↑ Christiaan Triebert, The Battle for Al-Bab: Verifying Euphrates Shield Vehicle Losses, „Bellingcat”, 12 lutego 2017 [dostęp 2020-01-06].
- ↑ Marcin Gawęda, „Druga armia NATO” przeciwko Kurdom. Taktyczne aspekty interwencji w Afrin [ANALIZA], „Defence24”, 4 lutego 2018 [dostęp 2020-01-06].
- ↑ Michael Tong, M60 Patton: ‘stopgap’ tank clocks up a half-century in service, „IISS”, 22 lipca 2019 [dostęp 2020-01-06].
- ↑ Grecja oddała Polsce leciwe amerykańskie czołgi. W: rp.pl [on-line]. 2012-09-12. [dostęp 2012-09-12].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Current users of the M60 in dark blue, former in cyan.
Prototype of the M60-2000 /120S
Autor: 玄史生, Licencja: CC BY-SA 3.0
從巡防艦淮陽（FFG-937）右舷艦尾，俯望11號碼頭展示的陸軍M60A3 TTS戰車。
Autor: Ryan Crierie, Licencja: CC BY 2.0
Strv 74 tank at the American Armoured Foundation Museum in Danville, Virginia