MC Hammer

MC Hammer

MC Hammer w Stanford w lipcu 2008
Imię i nazwisko	Stanley Kirk Burrell
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1962 Oakland, Kalifornia
Gatunki	hip-hop
Zawód	raper, aktor
Aktywność	od 1987
Wydawnictwo	Capitol Records, Death Row Records, Giant Records, EMI, WorldHit, Oaktown Records, Bust It Records
Strona internetowa

MC Hammer (właśc. Stanley Kirk Burrell; ur. 30 marca 1962 w Oakland, w stanie Kalifornia^[1]) – amerykański raper, który zdobył sławę w latach 80. i na początku lat 90. m.in. za sprawą przeboju U Can’t Touch This z 1990; w początkowych latach kariery posługiwał się przydomkiem Little Hammer, a wybierając swój pseudonim, inspirował się mianem, jakie nosił wybitny pałkarz drużyny Oakland Athletics Henry „Hammerin' Hank” Aaron.

Życiorys

Od lewej: Tony Perkins, Chamillionaire, MC Hammer i Mistah F.A.B w 2008 roku

MC Hammer i Vanilla Ice w 2009.

MC Hammer i Brian Solis.

Stanley Kirk Burrell usiłował zostać zawodowym baseballistą oraz ukończyć kurs łączności w college’u, ale gdy z tych planów nic nie wyszło, zgłosił się na ochotnika do trzyletniej służby w Marynarce Wojennej w USA. Pieniądze, które pożyczył od Mike’a Davisa i Dwayne’a Murphy’ego (słynnych graczy drużyny Athletics), zainwestował we własną wytwórnię Bustin’ Records. Jako solista zadebiutował singlem Ring Em. Przedtem występował w grupie The Holy Ghost Boys, która wykonywała hymny religijne zaadaptowane do konwencji rap. W 1987 wydał debiutancki album Feel My Power, przy którym pomagali mu Tabatha King, Djuana Johnican i Phyllis Charles. Materiałem tym zwrócił uwagę wytwórni Capital Records. W 1988 MC Hammer podpisał z nią kontrakt i otrzymał zaliczkę w wysokości 750 tysięcy dolarów, co wśród artystów rapowych stanowiło precedens^[2]. Jeszcze w tym samym roku ukazał się album Let's Get It Started, który zawierał zarówno utwory z poprzedniej płyty, jak i nowe. Longplay ten odniósł sukces, który został przyćmiony powodzeniem następnego dużego albumu, tym razem trzeciego. Nosił nazwę Please Hammer, Don't Hurt 'Em i został on sprzedany w nakładzie 5 milionów egzemplarzy. Dzięki wielkiej reklamie oraz kontraktom z firmami British Knights (obuwie sportowe) i Pepsi Cola, album spędził na szczycie amerykańskich notowań 21 tygodni.

21 grudnia 1985 ożenił się ze Stephanie, z którą ma sześcioro dzieci: A’Keibę (ur. 1987), Jamaris (ur. 1990), Sarah (ur. 1993), Stanleya (ur. 1995), Jeremiasza (ur. 1998) i Samuela (ur. 2005).

Teledysk do piosenki U Can’t Touch This był bezustannie nadawany przez stację MTV, a figury taneczne Hammera atrakcyjnością i poziomem dorównywały występom Michaela Jacksona. Podkład instrumentalny do tego utworu został oparty na nagraniu Super Freak Ricka Jamesa z 1981, tworząc precedens dla kolejnych utworów – Have You Seen Her (na podstawie The Chi-Lites) oraz Pray (When Doves Cry Prince’a). Rywalizował o pozycję z białym raperem Vanilla Ice’m, który wybił się na piosence Ice Ice Baby. Ponieważ ona również opierała się na sample’u z lat 80. (Under Pressure Queen i Davida Bowiego), krytycy zarzucali obu artystom opieranie swoich sukcesów na plagiatach. Pomimo to Hammer uznawany był za wzór dla murzyńskiej młodzieży, a on sam uhonorowany został „Dniami MC Hammera” w Los Angeles i Fremont. Ponadto otrzymał wiele nagród takich jak Grammys, Bammys i tytuł najlepszej zagranicznej płyty roku i nagroda Juno w Kanadzie. Pierwszym singlem pozbawionym sampli był Here Comes The Hammer, który jednak wylądował dopiero na 51. miejscu amerykańskich list przebojów mimo bycia wykorzystanym w ścieżce dźwiękowej do filmu Rocky V (1990).

Kolejny album – Too Legit To Quit – zawierał bezpośrednie wyzwanie: Wyzywam Michaela Jacksona na pojedynek w duchu współzawodnictwa... Jest okazja, żeby zorganizować największy muzyczny show na świecie... Był kiedyś pojedynek Ali kontra Frazier... Dlaczego by nie Hammer kontra Jackson?^[2]. Na wkładce do płyty muzyk wyraził również pragnienie, by czarna młodzież oparła się narkotykowemu nałogowi i poprzez samokształcenie odnowiła swą chrześcijańską moralność. W tym czasie MC Hammer zagościł w popkulturze jako bohater serialu animowanego Hammerman, wyprodukowano także lalkę Hammer z firmy Mattel, która to postać występowała z przenośnym radiomagnetofonem nazywanym „ghetto-blaster” (ang. blast – podmuch, ryk). W późniejszym czasie MC Hammer zrezygnował z rywalizacji z Michaelem Jacksonem twierdząc, że nie jest wokalistą, tylko raperem. Jego popularność osłabła, chociaż nagrał przebój The Addams Family do filmu o tym samym tytule.

W 1992 czasopismo „The San Francisco Examiner” podało, że MC Hammer bliski jest finansowej ruiny po tym, jak odbyła się trasa koncertowa promująca album Too Legit To Quit, w którym widać było wpływy stylistyki rhytm&blues. Frekwencja w trakcie tournee okazała się niewielka. Raper zaprzeczał doniesieniom prasowym, jednak zdecydował się na zmianę wizerunku, prezentując w 1994 swój nowy image. Przestał występować w szarawarach i skórzanych kostiumach, założył natomiast czarne okulary i zapuścił kozią bródkę. Nowy album zrealizowali uznani producenci: G-Bomb z Grand Jury Records, bracia Hinesowie z Detroit, Teddy Riley i członkowie The Dogg Pound. Płyta odnosiła się do brzmienia g-funk w stylu takich wykonawców jak Too Short. Zyski okazały się jednak niewystarczające, by uchronić Hammera przed bankructwem. Przeszedł do wytwórni Death Row, którą rozstał się w 1997. Obecnie Hammer jest pastorem i prowadzi religijny program telewizyjny w ewangelicznej stacji Trinity Broadcasting Network. W jednym z programów stwierdził, że „MC” przed jego pseudonimem artystycznym zyskało nowe znaczenie: „Man of Christ” („człowiek Chrystusa”)^[3].

19 grudnia 2001 miał premierę film telewizyjny MC Hammer: Prawdziwa historia (ang. Too Legit: The MC Hammer Story) w reżyserii Artiego Mandelberga. W rolę tytułową wcielili się Robert Bailey Jr. (jako młody MC Hammer) i Romany Malco (jako dorosły). Osoba MC Hammera została sparodiowana w teledysku do Just Lose It – singla Eminema z 2004, który naśmiewał się w klipie również z takich gwiazd jak Madonna i Michael Jackson^[4].

Dyskografia

Albumy solowe

• Feel My Power (1987)
• Let’s Get It Started (1988)
• Please Hammer, Don’t Hurt ’Em (1990)
• Too Legit to Quit (1991)
• The Funky Headhunter (1994)
• Inside Out (1995)
• Family Affair (1998)
• Active Duty (2001)
• Full Blast (2003)
• Look Look Look (2006)

Filmografia

• 2016: Zoolander 2 jako on sam (cameo)
• 2003: Dance Fever jako Juror
• 2001: Śmiertelna rapsodia (Deadly Rhapsody) jako czarodziej
• 1997: Części intymne (Private Parts)
• 1997: Gwiazdor i dzieciaki (The Right Connections) jako Kendrick Bragg
• 1996: Reggie's Prayer jako Ranger
• 1996: Cheyenne jako Haddox
• 1995: Był sobie twardziel (One Tough Bastard) jako Dexter Kane
• 1991–1992: Hammerman jako Stanley Burrell / Hammerman (głos)

Przypisy

Bibliografia

• Bogna Świątkowska, Sławomir Pękala, Hieronim Wrona (red.), Encyklopedia muzyki popularnej. Rap, dance i techno, Oficyna Wydawnicza „Atena”, Poznań 1997, ISBN 83-85414-93-2, s. 68-69.

Linki zewnętrzne

• MC Hammer w bazie IMDb (ang.)
• MC Hammer w bazie Filmweb