Małgorzata Ostrowska (polityk)

Małgorzata Ostrowska
Data i miejsce urodzenia

31 lipca 1958
Malbork

Zawód, zajęcie

polityk, nauczycielka

Alma Mater

Uniwersytet Gdański

Stanowisko

posłanka na Sejm II, III, IV i V kadencji (1993–2007), wiceminister skarbu (2002–2003), wiceminister gospodarki (2005)

Partia

SdRP, SLD, Nowa Lewica

Małgorzata Teresa Ostrowska z domu Kuźniewska (ur. 31 lipca 1958 w Malborku) – polska polityk, posłanka na Sejm II, III, IV i V kadencji, była wiceminister skarbu i była wiceminister gospodarki.

Życiorys

Ukończyła studia na Wydziale Politologii Uniwersytetu Gdańskiego (1993) oraz podyplomowe studia z zakresu prawa europejskiego w Instytucie Europejskim w Natolinie. Po studiach pracowała jako nauczycielka języka polskiego w Malborku. Od 1972 należy do Związku Harcerstwa Polskiego, w latach 1987–1992 była komendantem hufca w ZHP w Malborku. Od 1987 do 1989 zasiadała w Miejskiej Radzie Narodowej Malborka[1]. W latach 1993–2007 sprawowała mandat poselski z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej na Sejm II, III, IV i V kadencji. Od 27 marca 2002 do 14 stycznia 2003 pełniła funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa, a od 28 kwietnia 2005 do 4 listopada 2005 sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki i Pracy.

W wyborach parlamentarnych w 2005 startowała z listy SLD w okręgu gdańskim, uzyskując 12 861 głosów. Zasiadała w komisji śledczej ds. banków i nadzoru bankowego. 30 marca 2007 Sejm odmówił uchylenia jej immunitetu w sprawie korupcyjnej[2]. W przedterminowych wyborach w 2007 bez powodzenia ubiegała się o reelekcję z listy Lewicy i Demokratów.

W październiku 2009 rozpoczął się jej proces karny, w którym oskarżona została o przyjęcie korzyści majątkowej od członka tzw. mafii paliwowej[3]. Według mediów oskarżenie zostało oparte głównie na wyjaśnieniach malborskiego policjanta, który później zmienił swoją wersję, a w maju 2011 popełnił samobójstwo[4][5]. W grudniu 2013 Małgorzata Ostrowska została w pierwszej instancji uniewinniona od popełnienia zarzucanego jej czynu[6], a wyrok ten został utrzymany w mocy przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w marcu 2015[7].

W 2010 została wybrana do sejmiku pomorskiego[8]. W tych samych wyborach kandydowała także na urząd burmistrza Malborka, zajmując 3. miejsce spośród 4 kandydatów. Rok później wystartowała do Senatu[9]. W 2014 bez powodzenia kandydowała do Parlamentu Europejskiego i ponownie do sejmiku. W 2015 kandydowała do Sejmu z ramienia Zjednoczonej Lewicy[10], która nie zdobyła mandatów. W 2018 została wybrana do rady powiatu malborskiego[11].

Objęła stanowisko prezesa zarządu Malborskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego[12].

Przypisy

  1. ↑ Sejm Rzeczypospolitej Polskiej: II kadencja: przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1994, s. 125
  2. ↑ Sejm nie uchylił immunitetu Małgorzacie Ostrowskiej. wp.pl, 30 marca 2007. [dostęp 2011-05-20].
  3. ↑ Sensacyjne zeznania. gazeta.pl, 29 października 2009. [dostęp 2011-05-20].
  4. ↑ Samobójstwo podejrzanego, który fałszywie oskarżył posłankę SLD. wyborcza.pl, 19 maja 2011. [dostęp 2011-05-20].
  5. ↑ Malbork: Policjant Piotr M. popełnił samobójstwo. dziennikbaltycki.pl, 21 maja 2011. [dostęp 2011-05-21].
  6. ↑ Była posłanka SLD bez zarzutów korupcyjnych. rp.pl, 20 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-20].
  7. ↑ Sąd definitywnie: Posłanka Ostrowska nie przyjęła łapówki. gazeta.pl, 31 marca 2015. [dostęp 2015-04-01].
  8. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2011-05-20].
  9. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-10-08].
  10. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-08].
  11. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-23].
  12. ↑ Organy Spółki. tbs.malbork.pl. [dostęp 2021-02-11].

Bibliografia