Mały traktat wersalski

Mały traktat wersalski – traktat podpisany 28 czerwca 1919 roku przez Polskę po I wojnie światowej łącznie z traktatem wersalskim i jako warunek jego zawarcia. Oba ratyfikował Naczelnik Państwa 1 września 1919 na podstawie ustawy z 31 lipca 1919[1].

Gwarantował poszanowanie i obronę praw mniejszości narodowych zamieszkujących Polskę[2]. Art. 12 dozwalał, by każdy członek Rady Ligi Narodów miał prawo zwracać uwagę Rady na przekroczenie lub niebezpieczeństwo przekroczenia któregokolwiek z tych zobowiązań, oraz żeby Rada mogła postąpić w taki sposób i dać takie instrukcje, jakie uzna za wskazane i skuteczne w danych okolicznościach. Spory dotyczące prawa lub działań, przewidzianych w Traktacie rozstrzygać miał Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej. Art. 18 przewidywał dla Wisły przepisy takie jak dla rzek międzynarodowych[3] W art. 19 Polska zobowiązywała się przystąpić do szeregu międzynarodowych konwencji wymienionych w I aneksie (dotyczących głównie transportu, łączności, norm BHP[4] oraz do umów o zakazie handlu ludźmi z 18 maja 1904 roku i z 4 maja 1910). W aneksie II traktatu Polska zobowiązała się do wzięcia odpowiedzialności za część długu publicznego i wszystkich innych zobowiązań finansowych państwa niemieckiego. Zakres odpowiedzialności miała określić osobna Konwencja zawarta pomiędzy Polską a Głównymi Mocarstwami Sprzymierzonymi i Stowarzyszonymi.

Analogiczne traktaty podpisały również: Rumunia, Grecja, Czechosłowacja, Królestwo SHS. W krajach-sygnatariuszach tych traktatów mniejszości narodowe lub religijne czujące się dyskryminowane mogły odwoływać się bezpośrednio do Ligi Narodów z pominięciem krajowej drogi sądowej. Była to jednostronna asymetryczna ingerencja w suwerenność państw sygnatariuszy, gdyż Republika Weimarska nie musiała podpisywać traktatu, nie zagwarantowano zatem równoległych praw dla mniejszości (zwłaszcza mniejszości polskiej – wyjąwszy obszar Górnego Śląska objętego Konwencją Górnośląską z 1922 r. przewidującą wzajemną ochronę mniejszości)[5] na terenie Niemiec.

Konwencja polsko-gdańska (1920) w art. 33 zobowiązywała Wolne Miasto Gdańsk zastosować do mniejszości rasowych, religijnych i językowych przepisy podobne do tych do których mały Traktat zobowiązywał Polskę, a szczególnie czuwać, aby w prawodawstwie i w prowadzeniu administracji żadna stronniczość nie objawiała się na szkodę obywateli polskich i innych osób pochodzenia lub języka polskiego. Artykuły 14 - 19 Traktatu miały zastosowanie również do Wolnego Miasta Gdańska.

Polska wypowiedziała procedurę odwołania do Ligi Narodów (art. 12) związaną z małym traktatem wersalskim 13 września 1934, w związku z wycofaniem się Niemiec (21 października 1933) i mającym nastąpić przystąpieniem ZSRR do Ligi Narodów (15 września 1934), zachowując gwarancje praw mniejszości określone w traktacie[6].

Przypisy

  1. ↑ Dz.U. 1920 nr 35 poz. 199
  2. ↑ Dz.U. z 1920 r. nr 110, poz. 728
  3. ↑ Sprawa umiędzynarodowienia polskich rzek po pierwszej wojnie światowej s. 147.
  4. ↑ M. in. przystąpienie do Konwencji o zakazie pracy nocnej kobiet, zatrudnionych w przemyśle podpisanej w Bernie 26 września 1906 roku oraz podpisanej równocześnie Konwencji o zakazie używania białego fosforu przy wyrobie zapałek (Dz.U. 1922 nr 19 poz. 159).
  5. ↑ Konwencja niemiecko-polska dotycząca Górnego Śląska, podpisana w Genewie dnia 15 maja 1922 roku, Ustawa z dnia 24 maja 1922 r. w przedmiocie ratyfikacji konwencji niemiecko-polskiej, dotyczącej Górnego Śląska, podpisanej w Genewie dnia 15 maja 1922 r.
  6. ↑ Ewangelik Górnośląski. 1934 R. 3 nr 19, s. 3.

Bibliografia

  • Janusz Pajewski, Historia powszechna, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, ISBN 83-01-13822-X.

Linki zewnętrzne