Macchi M.3

Macchi M.3 (L.3)^[a]

(c) FOTO:FORTEPAN / Kerekes Jenő, CC BY-SA 3.0 Zdobyczny Macchi L.3 w bazie w Kotorze w 1917 r.
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	Società Anonima Nieuport-Macchi, Varese
Typ	łódź latająca
Konstrukcja	drewniana
Załoga	2 (pilot, obserwator)
Historia
Data oblotu	1916
Wycofanie ze służby	1924
Liczba egzemplarzy	ok. 200
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy Isotta Fraschini V.4B
Moc	160 KM (118 kW)
Wymiary
Rozpiętość	15,95 metra
Długość	10,25 m[b]
Wysokość	3,33 m
Powierzchnia nośna	45 m²
Masa
Własna	900 kg
Startowa	1350 kg
Osiągi
Prędkość maks.	145 km/h
Prędkość wznoszenia	5 min 30 s na 1000 m, 38 min na 4000 m
Pułap	5400 m[c]
Zasięg	450 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 działko kal. 40 mm i 1 km kal. 6,5 mm (lub 2 km kal. 6,5 mm) bomby o masie do 100 kg
Użytkownicy
Włochy

Macchi M.3 (L.3) – włoska rozpoznawcza łódź latająca z okresu I wojny światowej, zaprojektowana i zbudowana w 1916 roku w wytwórni lotniczej Società Anonima Nieuport-Macchi w Varese. Samoloty te służyły do zadań rozpoznawczych, patrolowych, bombowych i dywersyjnych, a ze służby we włoskim lotnictwie zostały wycofane w 1924 roku.

Projekt i rozwój

Wodnosamolot Macchi L.3 był pierwszą samodzielną konstrukcją zakładów Nieuport-Macchi, po modelach L.1 i L.2, bazujących na przechwyconej w 1915 roku austro-węgierskiej łodzi latającej Lohner L^[3][d]. Prototyp L.3 oblatano w 1916 roku, po czym w kwietniu tego roku skierowano do produkcji seryjnej, budując do końca 1917 roku 107 sztuk, a do końca 1918 roku jeszcze kilkadziesiąt (łącznie powstało około 200 egzemplarzy)^[3][4]. Wkrótce po rozpoczęciu produkcji nazwę samolotu zmieniono na M.3. Maszyna miała bardzo dobre osiągi i właściwości lotne, a także silne uzbrojenie (osiągnięty przez M.3 pułap 5400 m był w 1916 roku rekordowy w kategorii łodzi latających)^[3].

Opis techniczny

M.3 był łodzią latającą o układzie dwupłata i konstrukcji całkowicie drewnianej. Konstrukcja kadłuba skorupowa, o przekroju prostokątnym i sklejkowym pokryciu. Podłodzie jednoredanowe. Na końcu kadłuba znajdowało się klasyczne usterzenie drewniane, kryte płótnem. Kabina dwuosobowa, otwarta, osłonięta wiatrochronem, z miejscami obok siebie (pilot z lewej strony). Komora płatów dwuprzęsłowa, podparta dwoma parami zastrzałów z rurek o przekroju kroplowym oraz ukośnymi podporami końcówek górnego płata, wykrzyżowana drutem stalowym. Skrzydła dwudźwigarowe, drewniane, o dużym skosie krawędzi natarcia, kryte płótnem. Płat górny bez wzniosu, dolny z niewielkim wzniosem, o mniejszej rozpiętości. Pomocnicze małe pływaki o konstrukcji drewnianej i prostokątnym przekroju usytuowano pod skrajnymi zastrzałami dolnego płata. Napęd stanowił chłodzony cieczą 6-cylindrowy silnik rzędowy Isotta Fraschini V.4B o mocy 118 kW (160 KM), zawieszony pod górnym płatem, w układzie pchającym. Śmigło drewniane, dwułopatowe^[3].

Uzbrojenie samolotu składało się z działka lotniczego Hotchkiss kal. 40 mm i karabinu maszynowego Fiat-Revelli kal. 6,5 mm, umieszczonych na kadłubie przed stanowiskiem obserwatora (w części egzemplarzy w miejsce działka montowano drugi karabin maszynowy kal. 6,5 mm). Prócz tego pod skrzydłami mógł przenosić w wyrzutnikach do 100 kg bomb, zwalnianych przy pomocy mechanizmu linkowego^[3].

Służba

Samoloty Macchi M.3 używane były podczas I wojny światowej przez Regia Marina do zadań rozpoznawczych, patrolowych, bombowych i dywersyjnych. Silne uzbrojenie strzeleckie pozwalało na skuteczną obronę przed myśliwcami przeciwnika; M.3 bombardowały często austro-węgierskie bazy morskie w Kotorze i Puli i prowadziły rozpoznanie fotograficzne ruchów nieprzyjacielskiej floty^[3]. Po zakończeniu wojny służyły do 1924 roku głównie jako samoloty szkolne, jak też latały w lotnictwie cywilnym^[3][4].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Wiesław Bączkowski: Samoloty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-54-4.
• Zbigniew Jankiewicz: Wodnosamoloty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986. ISBN 83-11-07272-8.
• Adam Jońca: Lotnictwo morskie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.
• Michael J.H. Taylor (red.): Jane’s Encyclopedia of Aviation. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-324-1.

Linki zewnętrzne

• Macchi L.3, www.airwar.ru (ros.) [dostęp 2017-09-06]