Maciej Dancewicz

Maciej Dancewicz
Ilustracja
Maciej Dancewicz (2017)
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1974
Prudnik

Zawód, zajęcie

reżyser, aktor, historyk

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Pracodawca

Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (2007–2014)
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2016–2020)
Fundacja Wolność i Demokracja (od 2020)

Maciej Krzysztof Dancewicz (ur. 10 marca 1974 w Prudniku) – polski reżyser, scenarzysta, aktor, pisarz, historyk.

Życiorys

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[1]. Jako aktor występował w rolach drugoplanowych, m.in. w serialach: Daleko od noszy 2, Hotel 52, Fałszerze – powrót Sfory, Klan, Niania i M jak miłość. Autor artykułów w „Wołaniu z Wołynia”[2]. Reżyser projektu Epitafia katyńskie[3]. Współscenarzysta serialu Belle Epoque[4]. W 2017 wydał powieść kryminalną retro Najdłuższa noc (współautor Marek Bukowski)[5]. Jego produkcja Diabelne szczęście pretendowała do „Orła” w kategorii Najlepszy Film Dokumentalny za rok 2018.

W latach 2007–2014 pracował w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, gdzie od 2008 był naczelnikiem wydziału zagranicznego[1][6]. Od 2016 do 2020 pracował jako naczelnik Wydziału Miejsc Pamięci Narodowej za Granicą w Departamencie Dziedzictwa Narodowego za Granicą i Strat Wojennych w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Z ramienia MKiDN uczestniczył w międzyrządowych Komisjach Kultury (Białoruś, Litwa), brał udział w negocjacjach nad powstaniem międzyrządowych umów dotyczących Miejsc Pamięci Narodowej – z Włochami, Węgrami i Rumunią. Nadzorował prace remontowe i budowlane polskich miejsc pamięci oraz cmentarzy wojennych, m.in. Cmentarz Obrońców Lwowa, Polski Cmentarz Wojenny w Kijowie-Bykowni, Cmentarze Wojenne 1920 na Białorusi. Uczestniczył w pracach archeologicznych i ekshumacyjnych poległych polskich żołnierzy i cywilów. Od czerwca 2020 wiceprezes Fundacji Wolność i Demokracja[1]. Pomysłodawca zaakceptowanego przez ukraińskie Ministerstwo Kultury prowadzenia prac poszukiwawczych i ekshumacyjnych na miejscu zbrodni w Puźnikach w 2022 (mieszkańcy Puźnik po II wojnie światowej przenieśli się do Niemysłowic koło jego rodzinnego Prudnika)[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c Zarząd i Rada Fundacji – Fundacja Wolność i Demokracja [dostęp 2022-11-17] (pol.).
  2. ↑ Maciej Dancewicz, Książeczka nr 219. Ukrainiec ocalił odnalezione w piecu dawnej plebanii dokumenty porucznika Lipińskiego, „Wołanie z Wołynia”, Witold Józef Kowalów – redaktor naczelny, 2 (93), Poronin: Ośrodek „Wołanie z Wołynia”, 2010, s. 17–19, ISSN 1429-4109.
  3. ↑ Przegląd filmowy „Echa Katynia”, polska-zbrojna.pl [dostęp 2022-11-17].
  4. ↑ „Belle Epoque”. Czasy z potencjałem, Dzień Dobry TVN, 30 stycznia 2017 [dostęp 2022-11-17] (pol.).
  5. ↑ Belle epoque. Konflikt pod przykrywką piękna, PolskieRadio.pl, 3 lutego 2017 [dostęp 2022-11-17].
  6. ↑ Odnaleźli ofiary rzezi wołyńskiej, Rzeczpospolita, 29 lipca 2015 [dostęp 2022-11-17] (pol.).
  7. ↑ Andrzej Dereń, Jest zgoda na ekshumację ofiar mordu w Puźnikach, „Tygodnik Prudnicki”, 46 (1658), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 16 listopada 2022, s. 3, ISSN 1231-904X.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie