Maciej Jaworek

Ten artykuł od 2009-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Maciej Jaworek

Maciej Jaworek w 1992 roku.
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1961 Warka
Kariera seniorska
Lata Klub Liga polska 1978–86 Falubaz Zielona Góra 1992–93 Morawski Zielona Góra Liga RFN 1989 SC Neuenknick

Maciej Jaworek (ur. 24 lutego 1961 w Warce) – polski żużlowiec. Pięciokrotny mistrz Polski (w drużynie, w parach i raz indywidualnie).

Kariera

Wychowanek Falubazu Zielona Góra, w którego barwach startował od 1978, kiedy to uzyskał licencję. Jeden z najbardziej dynamicznie jeżdżących zawodników zielonogórskiego klubu, którego rozwój kariery zbiegł się z największymi jego sukcesami. Po odejściu Henryka Olszaka był, obok Andrzeja Huszczy i Jana Krzystyniaka, jednym z tzw. trzech muszkieterów, stanowiąc o sile zielonogórskiego żużla.

W krajowym żużlu zdobył niemal wszystko. Był zawodnikiem otwartym na nowinki z Zachodu. Dobrze wykorzystywał możliwości techniczne angielskiej fabryki Weslake. Rozwój jego talentu zbiegł się z zapaścią finansową i technologiczną polskiego żużla. W połowie lat 80. XX w., głównie z uwagi na izolacje międzynarodową, brak kontaktu z rynkami zachodnimi, przepaść technologiczna znacznie się powiększała. To jedna z najważniejszych przyczyn, przez które Jaworek nie zdobył sukcesów międzynarodowych.

W zielonogórskim Falubazie stopniowo piął się w hierarchii wewnątrzzespołowej. W 1985 zdobył miano nieformalnego lidera, dystansując w finale IMP w Gorzowie swych klubowych kolegów, mistrzów Polski par, Krzystyniaka i Huszczę.

Na rok 1986 przypadło apogeum jego kariery. W lidze nie miał sobie równych, zdobywając niejednokrotnie po 17, 18 punktów w meczu. Wsparcie uzyskał jedynie od A. Huszczy, przez co zielonogórska drużyna nie obroniła mistrzowskiego tytułu i skończyła rozgrywki na 4. miejscu. W rozgrywkach indywidualnych awansował do Finału Kontynentalnego IMS i zdobył z kompletem punktów tytuł IMP na macierzystym torze w Zielonej Gorze^[1][2].

Niewielu zawodników było wówczas w stanie się z nim równać. Huszcza zaczynał wyraźnie być w klubowym rankingu numerem drugim, na krajowym podwórku jedynym poważnym konkurentem był zaś Wojciech Żabiałowicz, dysponując już wówczas superszybkimi GM-ami.

Jesienią 1986 Jaworek wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec^[3]. Wyjazd, odebrany powszechnie jako wielkie zaskoczenie, planowany był już rok wcześniej. Mimo kilku pism do kierownictwa klubu, z prośbą o przedłużenie urlopu, nie wrócił wiosną 1987 na inaugurację sezonu^[3]. Jaworek uznał, że sportowe możliwości jego rozwoju w Polsce dobiegły końca. Chciał startować na sprzęcie zachodnim, mierzyć się z międzynarodową czołówką. W planach miał kontrakt w brytyjskim klubie. Jego wyjazd został jednak w Polsce odebrany jako zdrada^[3], a starty w Bundeslidze zostały zablokowane.

Dopiero po dwóch latach kara została anulowana, przez co możliwe stały się występy w niemieckiej ligi żużlowej. W 1989 wystąpił w klubie IG Neuenknick - 4. miejsce oraz w 1990 r. MC Norden - 5. miejsce, uzyskując średnią 2,833^[4].

W 1990 powrócił temat jego ponownych występów w polskiej lidze. Jaworek wyjechał na zielonogórski tor dopiero w marcu 1992^[3]. Był od razu jednym z liderów ówczesnego DMP. To z jego udziałem zespół Morawskiego zdobył tytuł Drużynowego Pucharu Polski. Awansował także do finału IMP w Zielonej Gorze. Zielonogórski klub nie obronił jednak tytułu DMP.

Sezon 1993 zaczął się tragicznie dla Morawskiego i M. Jaworka. W sparingowym meczu z Unią Leszno doszło do kolizji, w wyniku której zespół stracił na zawsze Andrzeja Zarzeckiego a M. Jaworek został poważnie kontuzjowany, złamanie kręgosłupa bez uszkodzenia nerwów^[3]. Powrócił jeszcze na tor w ostatnim meczu sezonu, przeciwko Stali Gorzów, jednak był to koniec jego kariery.

Życie prywatne

Maciej Jaworek jest mężem Marzeny, ma dwójkę dzieci: Caroline i Timo.^[5]

Najważniejsze osiągnięcia

Rozgrywki drużynowe

MDMP:

• III miejsce 1979
• Mistrz 1980

DMP:

• III miejsce 1979
• Mistrz 1981
• Mistrz 1982
• IV miejsce 1983
• III miejsce 1984
• Mistrz 1985
• IV miejsce 1986
• IV miejsce 1992

Puchar Polski:

• Mistrz 1992

Rozgrywki parami

MPPK:

• III miejsce 1986

Rozgrywki indywidualne

Srebrny Kask:

• III miejsce 1981
• I miejsce 1980 i 1982

MIMP:

• Drugi wicemistrz 1981
• Mistrz 1982

IMP:

• III miejsce 1985
• Mistrz 1986

Przypisy

Bibliografia

• B.A. Łusiak, Macieja Jaworka bonus, zwycięstwo, wykluczenie i upadek, ZKZ SSA ZG, Wydanie 1, Zielona Góra 2011; ISBN 978-83-925001-9-3
• Świat Żużla (Tygodnik Żużlowy), nr 3(51), rok 2002: Gwiazdozbiór polskiego żużla, J... jak Jaworek