Maciej Kurak

Maciej Kurak (ur. 15 kwietnia 1972 w Poznaniu) – polski artysta wizualny, dr hab. profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, członek grupy artystycznej Wunderteam, mieszka w Poznaniu.

Studiował na Wydziale Grafiki ASP w Poznaniu. W 2003 roku obronił doktorat w zakresie grafiki warsztatowej. Jest laureatem nagrody Fundacji Deutsche Bank w konkursie Spojrzenia na najciekawszego artystę młodego pokolenia w 2005 roku^[1]. W 2006 został uhonorowany Medalem Młodej Sztuki. Laureat Paszportu „Polityki” w kategorii Sztuki wizualne w 2009 roku. Jest prorektorem ds. rozwoju kadry i promocji oraz kierownikiem VI Pracowni Grafiki (Grafiki Cyfrowej) UAP.

Twórczość

Macieja Kuraka intrygują prace instalacyjne i symulacje przestrzenne. Przestrzeń fizyczna, organizowana przez architekturę; przestrzeń historyczna, nawarstwiająca się na przedmiotach; przestrzeń symboliczna, odwołująca się do tkwiących w naszej świadomości wyobrażeń i przyzwyczajeń. Artysta wizualizuje sobie wszystkie te nasze wyobrażenia, oraz przestrzenie, i przetwarza .

Obrazuje to katalog prac Macieja Kuraka, ten obejmujący ważne dla niego lata 2000-2010, który nosi tytuł „Sag mir wo die Blumen sind"? Maciej Kurak tłumaczy: „Jest to tytuł piosenki śpiewanej przez Marlenę Dietrich dla żołnierzy Wermachtu"^[2].

Realizując w tych latach instalacje, instalacje inspirowane architekturą, artysta proponuje nam nowe na nie spojrzenie. Uważa bowiem, że "odsłania ono ukryte, nigdy nie zwerbalizowane historie z naszej wyobraźni". Na przykład w Poznaniu przy ulicy Żydowskiej, na ścianie, gdzie widoczne były ślady po zburzonym domu, przymocował przypadkowe meble do ścian nośnych budynku - Serenada (2001). Według Macieja Kuraka, było to wspomnienie miejsca, które przestało istnieć. Nostalgiczna, przerwana w połowie „Serenada”, doczekała się prawdopodobnie wielu zakończeń. W Zielonej Górze, również w przestrzeni miejskiej, Maciej Kurak przedstawił Symulację autentyczności (2002), ustawiając w miejscu dwóch zburzonych wcześniej budynków konstrukcje przypominające zapadnięte pod ziemię domy. W tej konstrukcji widoczne były tylko wierzchołki murów, dachy z kominami i antenami satelitarnymi. Ta atrapa, zaistniała na zasadzie, zapadającego się w przestrzeń wspomnienia. W pracy Sweet harmony (2004) z kolei, zestawił w jedno, swoje wyobrażenie idealnego mieszkania z przestrzenią tradycyjnie zamieszkanego domu, która to przestrzeńwy była już wypełniona przez mieszkańców. Mieszkanie "idealne", znajdowało się wewnątrz tego mieszkania tradycyjnego,i wypełniało niemal całą przestrzeń. Mieszkanie zewnętrzne zmieniło się więc w korytarz otulający mieszkanie wewnętrzne, które w ten sposób, dla artysty, oraz mieszkańców, stało się intruzem zagarniającym przestrzeń. Dlatego, ieszkanie to, pomimo tego, że "idealne", nie przystawało więc do otaczającej rzeczywistości. Na pracę To tu i to tam (2006) składała się pokazywana w domku z kartonu też "idealna", zdaniem Macieja Kuraka, przestrzeń skonstruowana z tego właśnie materiału. Ten cały pokoik, wszystkie sprzęty, jakie się w nim znajdowały, zostały przez artystę wykonane z kartonu.

Wszystkie te prace Macieja Kuraka, poruszają zwykle problem autentyczności przestrzeni. Maciej Kurak, wyjaśnia to tak-"Moja praca mówi o doszukiwaniu się czegoś, podglądaniu, o różnicy między widzeniem a wiedzeniem. Bo czy widzieć to także wiedzieć?"^[3]

Wybrane wystawy i prace

Rzeźby plenerowe

• Neseser - Poznań, 2009

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Bernatowicz, Maciej Kurak na Dzień Babci, www.obieg.pl 2005;
• Piotr Kowalik, Kiedy ściana, sufit i podłoga przestają pełnić swoje funkcje. O twórczości Macieja Kuraka, www.sekcja.org, 2006;
• Marcin Krasny, „Mamy cię!”, czyli pułapki Macieja Kuraka, „Obieg” 2/2005.

Linki zewnętrzne

• Maciej Kurak w serwisie Culture.pl