Maciej Miłobędzki

Maciej Miłobędzki (ur. 1959 w Warszawie) – polski architekt. Od 1988 ściśle współpracuje ze współtworzoną przez siebie pracownią JEMS Architekci. Laureat Honorowej Nagrody SARP w 2002, wykładowca Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Młodość

Urodził się w 1959 jako syn Adama Miłobędzkiego (1924–2003) i Joanny z Kąkolewskich (1927–1988)^[1]. Wychował się w rodzinie o tradycjach inteligenckich. Jego ojciec, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, był również architektem oraz historykiem architektury i sztuki, natomiast dziad Tadeusz Miłobędzki był profesorem chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim i Politechnice Warszawskiej oraz rektorem SGGW. Jego przodkiem był gen. Michał Pełczyński^[2].

W 1985 Miłobędzki ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W ramach pracy dyplomowej wykonał projekt kościoła^[3]. W latach 1984–88 pracował w Spółdzielni Pracy Twórczej Architektów i Artystów Plastyków ESPEA, prowadzonej przez Olgierda Jagiełło i Jerzego Szczepanika-Dzikowskiego^[4].

Pracownia JEMS

W 1988, po wygranym konkursie SARP Centrum hotelowo-kongresowe na placu marsz. J. Piłsudskiego, wraz z Jagiełło i Szczepanikiem-Dzikowskim, założył biuro JEMS Architekci. Od tej pory cała jego działalność jest związana z tą pracownią. W ciągu kilkunastu lat swojej działalności nowa firma z niewielkiego studia projektowego przeistoczyła się w zespół architektoniczny liczący blisko 50 osób. W połowie lat 90. JEMS był już rozpoznawalną marką w Polsce. Kolejnym przełomem stał się projekt nowej siedziby Agory w Warszawie. Biurowiec spółki medialnej miał nawiązywać do demokratycznych zmian w kraju. Ponadto Miłobędzki ze swoją pracownią jest laureatem wielu prestiżowych nagród. W 2000 budynek przy ul. Hozjusza w Warszawie zdobył nagrodę główną w konkursie na najlepszy budynek mieszkalny w latach 1989-1999. Siedziba Agory była wielokrotnie nagradzana m.in.: za najlepszy budynek zrealizowany w 2002, a także w konkursie na najlepszy budynek użyteczności publicznej w latach 2002-03. W 2002 jako biuro JEMS Architekci w składzie z Jagiełło, Szczepanikiem-Dzikowskim i Sadowskim został ogłoszony laureatem Honorowej Nagrody SARP za wkład w rozwój architektury polskiej^[5][6].

Biuro JEMS nie ma centralnej postaci. Maciej Miłobędzki, jako jeden z kluczowych architektów, pełni zazwyczaj rolę odpowiednika dyrektora artystycznego. Przeważnie to on przygotowuje pierwsze szkice, czuwa nad wizualną i artystyczną oprawą przedsięwzięcia. Jak zaznaczył jeden z byłych współpracowników, ma ogromną wiedzę o historii kultury. W jednym z wywiadów Stanisław Fiszer określił Miłobędzkiego „genialnym artystą”^[5].

Główne projekty

Siedziba spółki Agora przy ul. Czerskiej 8/10 w Warszawie

• zespół mieszkaniowy przy ul. Hozjusza w Warszawie
• wieżowiec Babka Tower, rondo Zgrupowania AK „Radosław” (d. Babka), Warszawa, 2000
• biurowiec firmy Agora SA, ul. Czerska 8/10, Warszawa, 2000–2001
• wieżowiec Kredyt Banku, ul. Giełdowa, Warszawa, 2001–2002
• dom przyszłości, Warszawa-Choszczówka, 2002–2003
• biurowiec Polpharma, ul. Bobrowiecka, Warszawa, 2006
• 19. dzielnica w Warszawie (2011 – I etap)
• biurowiec Pixel, Poznań, 2013
• rekonstrukcja Hali Koszyki, Warszawa, 2016

Działalność dydaktyczna

Od 2004 promotor prac dyplomowych na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej. Od 2008 pracownik Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej na stanowisku starszego wykładowcy^[4][7].

Styl i metody projektowania

Od 1988 działalność Macieja Miłobędzkiego jest ściśle związana z pracownią JEMS Architekci. Jak sam podkreślił, architektura jego biura jest bardzo strukturalna, dążąca do klarownej i wyrazistej struktury przestrzennej, a drugą cechą charakterystyczną jest to, iż wraz ze swoim zespołem zamiast powielać dane schematy, w kolejnych projektach rozwija i modyfikuje rozmaite wątki. Projekty JEMS określane są jako stonowane, bez ekstrawagancji, ascetyczne oraz minimalistyczne^[5].

W jednym z wywiadów Miłobędzki podkreślić, iż postać jego ojca, Adama Miłobędzkiego, miała również wpływ na jego architekturę. Jest sceptyczny względem potrzeb zaskakiwania ekspresyjną formą bez względu na treść, a także nieustannego postępu w architekturze. Krytycznie odnosi się do architektów „ulegających ciągłej presji zapotrzebowania na nowość i oryginalność za wszelką cenę”^[8].

W swoich publikacjach często wymienia nazwiska: Miesa van der Rohe, Adolfa Loosa, Jørna Utzona czy Petera Zumthora, których najbardziej podziwia za „sensualny, poetycki, ale też racjonalny sposób budowania, kult dobrej roboty wynikający z obcowania i zrozumienia materiału”^[9].

Przypisy