Maciej Popko
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia i religie Wschodu Starożytnego, kulturoznawstwo, kulturoznawstwo - orientalistyka, językoznawstwo, religioznawstwo | |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
| Profesura | 1987 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Uniwersytet Warszawski; Wydział Orientalistyczny; Zakład Wschodu Starożytnego |
Maciej Norbert Popko (ur. 3 grudnia 1936 w Częstochowie, zm. 22 listopada 2014 w Warszawie)[1][2] – orientalista, hetytolog polski, doktor habilitowany, profesor zwyczajny w Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Taternik, alpinista, grotołaz, ratownik w Grupie Tatrzańskiej GOPR[3], organizator i kierownik polskich wypraw eksploracyjnych w góry Azji.
Działalność naukowa
Zajmował się przede wszystkim starożytną Anatolią.
Działalność wspinaczkowa
Działał w Klubie Wysokogórskim, Stołecznym Klubie Tatrzańskim, Speleoklubie Warszawskim oraz Uniwersyteckim Klubie Alpinistycznym w Warszawie. Wspinał się latem i zimą w Tatrach (od 1953), Dolomitach (1 polskie przejścia drogi Soldy na Marmoladzie i drogi Comiciego na Cima Grande di Lavaredo) i Alpach Francuskich (1 polskie przejście pn. ścianą Aiguille de Triolet, 1965). Kierował pionierskimi wyprawami w góry Cilo w Turcji (1967, 1968) oraz wyprawą w góry Wachanu w Afganistanie, na pograniczu Pamiru i Hindukuszu. W tej ostatniej uczestniczył m.in. w zdobyciu dziewiczych szczytów w otoczeniu doliny Purwakszan: szczyt bez nazwy (6110 m n.p.m.), Kohe Purwakszan (6080 m n.p.m.) i szczyt bez nazwy (5950 m n.p.m., samotnie). Opublikował szereg artykułów o górach i wyprawach górskich i speleologicznych, m.in. w czasopismach „Poznaj Świat”, „Taternik” i „Wierchy”[3]. Był redaktorem i współautorem jednego z najlepszych polskich podręczników wspinaczki pt. „Alpinizm” (wyd. 1971 i 1974).
Został pochowany w Warszawie, na Cmentarzu Północnym (Wólka Węglowa).[3]
Najważniejsze dzieła
- Turcja (Wiedza Powszechna, Warszawa 1971, 1984, 1987),
- Góry pod półksiężycem, (Iskry, Warszawa 1974),
- Mitologia hetyckiej Anatolii (Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1976, 1980, 1987),
- Religie starożytnej Anatolii (Iskry, Warszawa 1980),
- Magia i wróżbiarstwo u Hetytów (PIW 1982),
- Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej (Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1989),
- Huryci (PIW, Warszawa 1992, 2005),
- Zippalanda, ein Kultzentrum im hethitischen Kleinasien (Universitätsverlag C. Winter, Heidelberg 1994),
- Religions of Asia Minor (DIALOG, Warszawa 1995),
- Ludy i języki starożytnej Anatolii (DIALOG, Warszawa 1999, ISBN 83-88238-01-9).
- Völker und Sprachen Altanatoliens (Harrassowitz Verlag, Wiesbaden 2008, ISBN 978-3-447-05708-0).
- Arinna, eine heilige Stadt der Hethiter (Harrassowitz Verlag, Wiesbaden 2009, ISBN 978-3-447-05867-4).
Przypisy
- ↑ Grzegorz Głazek, Zmarł Maciej Popko (1936-2014), wspinanie.pl, 24 listopada 2014 [dostęp 2014-11-25] (pol.).
- ↑ REJESTR SPADKOWY PL: wynik wyszukiwania, rejestry-notarialne.pl [dostęp 2022-03-03].
- ↑ a b c Kronika zmarłych: Maciej Norbert Popko, w: "Wierchy" R. 80 (2014), wyd. Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK, Kraków 2016, ISSN 0137-6829, s. 314
Linki zewnętrzne
- Prof. zw. dr hab. Maciej Popko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2008-06-04].
