Maciejowiec

Maciejowiec

wieś
Wieś Maciejowiec
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	lwówecki
Gmina	Lubomierz
Wysokość	345-395[1] m n.p.m.
Liczba ludności (III 2011)	152[2]
Strefa numeracyjna	(0-75)
Kod pocztowy	59-623
Tablice rejestracyjne	DLW
SIMC	0190615
Położenie na mapie gminy Lubomierz Maciejowiec
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Maciejowiec
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Maciejowiec
Położenie na mapie powiatu lwóweckiego Maciejowiec
50°58′26″N 15°36′42″E/50,973889 15,611667

Maciejowiec (niem. Nieder-, Ober- Matzdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim w powiecie lwóweckim w gminie Lubomierz.

Położenie

Wieś łańcuchowa położona na wschodnim krańcu Wzgórz Radoniowskich, w dolinie Maciejowickiego Potoku (dorzecze Bobru), około 8 km na południowy wschód od Lubomierza^[1]. Zabudowania Maciejowca położone są na wysokości 345–395 m n.p.m.^[1]

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Historia

Maciejowiec powstał u stóp Zamkowej Góry, na której wznosił się wczesnośredniowieczny gródek Bobrzan^[1]. Jego ślady były ponoć widoczne jeszcze w XIX w. Górna część wsi była niegdyś oddzielną miejscowością o nazwie Drożna (Drossig). W latach 1478–1669 Maciejowiec znajdował się w posiadaniu rodziny von Spiller z Pasiecznika^[1]. Jej przedstawiciele wznieśli w północnej części wsi w latach 1627–1648 renesansowy dwór. Duże zniszczenia w Maciejowcu spowodowała wojna trzydziestoletnia i wojny napoleońskie. W 1925 r. liczba mieszkańców wioski wynosiła 453 osoby (w tym 94% ewangelików). Krótko po wojnie (1945–1947) Maciejowiec nosił nazwę Góra^[1].

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są^[3]:

• zespół pałacowy
  • pałac klasycystyczny; w latach 1834–1838 rodzina Dolanów zbudowała nieopodal dworu klasycystyczny dwukondygnacyjny pałac, z obszernym gankiem, z kolumnadą rozplanowaną od strony południowej^[4]. Zachowały się stiukowe ozdoby wnętrz. Właścicielką pałacu do 1945 r. była Emma von Kramsta, córka Emmy Pauline von Kramsta^[1]
  • park pałacowy założony w latach 30. XIX wieku^[4]
  • mauzoleum rodziny von Kramsta, z lat 1920–1930. Na obrzeżu parku, w pobliżu pałacu, zbudowano niewielkie neorenesansowe mauzoleum, gdzie pochowano Christiana Georga von Kramsta, męża Emmy Pauline von Kramsta, właścicielki pałacu^[1]; we wnętrzu przetrwał ozdobny sarkofag^[4]
  • kaplica z 1692 roku, obecnie pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny^[4]
• dwór obronny, z lat 1627–1632^[5], przebudowany w roku 1834; powstał prawdopodobnie w wyniku rozbudowania zameczku pochodzącego z 2. połowy XVI w. Po pożarze odbudowano go w 1652 r. Przebudowany na początku XX w. pozostawał nieużytkowany od 1938. Remontowano go w 1958 r. Jest to trzyskrzydłowe założenie z kurtynowym murem od strony południowej, z podcieniami arkadowymi w skrzydłach wschodnim i północnym. W skrzydle wschodnim, od strony dziedzińca, zachował się renesansowy portal. W tym samym skrzydle, na pierwszym piętrze, można zobaczyć fragmenty drewnianego malowanego stropu. Również w murze kurtynowym umieszczono portal ozdobiony tarczami herbowymi. Całość wraz z przyległymi zabudowaniami stanowi przykład renesansowej architektury, jeden z wielu na Dolnym Śląsku.

Przypisy

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.

Linki zewnętrzne

• Historia upadku pewnej fortuny