Madżalli Wahbi
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 12 lutego 1954 Beit Dżan | |
Członek Knesetu | ||
Okres | od 2003 | |
Przynależność polityczna | Likud / Kadima | |
Wiceminister edukacji, kultury i sportu | ||
Okres | od ? do 20 czerwca 2005 |
Madżalli Wahbi (ur. 12 lutego 1954) – izraelski polityk, członek Knesetu druzyjskiego pochodzenia i wyznania.
Urodził się w druzyjskiej wiosce Bet Dżan. Ukończył historię islamu na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, a także historię nowożytną Bliskiego Wschodu na uniwersytecie w Hajfie.
Służył w armii izraelskiej. Początkowo był instruktorem w szkole wywiadu, potem służył w druzyjskim batalionie piechoty, gdzie dosłużył się stopnia oficerskiego. Brał udział w wojnie libańskiej i w działaniach na Wzgórzach Golan. Osiągnął stopień podpułkownika. Potem rozpoczął współpracę z Arielem Szaronem w 1981 roku, a od roku 1996 pełnił funkcję osobistego ambasadora Szarona w krajach arabskich – Egipcie i Jordanii
Do 20 czerwca 2005 był wiceministrem edukacji, kultury i sportu. Od 30 marca 2005 do 20 czerwca 2005 sprawował także stanowisko wiceministra w biurze premiera (którym był wówczas Szaron). W latach 1999-2002 był dyrektorem generalnym w ministerstwie współpracy regionalnej, doradcą politycznym ministra spraw zagranicznych w latach 1998-1999, a także ministra infrastruktury od 1996 do 1999 (którym był Szaron).
Został wybrany do szesnastego Knesetu z listy Likudu w 2003 roku. Po rozłamie partii, został jednym z członków założycieli Kadimy. Z jej listy wszedł do siedemnastego Knesetu w 2006 roku.
3 grudnia 2012 znalazł się w grupie secesjonistów z Kadimy (Cippi Liwni, Rachel Adatto, Jo’el Chason, Me’ir Szitrit, Robert Tiwjajew, Szelomo Mola i Orit Zu’arec), którzy utworzyli nową partię Ruch pod przywództwem Cippi Liwni[1].
Przypisy
- ↑ Mergers and Splits Among Parliamentary Groups (ang.). knesset.gov.il. [dostęp 2019-06-06].
Bibliografia
- Madżalli Wahbi (ang.) – profil na stronie Knesetu.
|
|
Media użyte na tej stronie
Autor: Esty Segal, Licencja: CC BY-SA 3.0
טקס הענקת המדד החברתי הראשון, מרינה סולודקין ומגלי והבה