Madżid ibn Sa’id

Madżid ibn Sa’id

Sułtan Zanzibaru
Sułtan Zanzibaru
Okres	od 19 października 1856 do 7 października 1870
Poprzednik	Sa’id ibn Sultan (jako sułtan Omanu, Maskatu i Zanzibaru)
Następca	Barghasz ibn Sa’id
Dane biograficzne
Dynastia	Al Busa’id
Data urodzenia	1834
Data śmierci	7 października 1870
Ojciec	Sa’id ibn Sultan
Rodzeństwo	Suwajni ibn Sa’id, Turki ibn Sa’id, Barghasz ibn Sa’id
Żona	Sara, nałożnica z Czerkiesji z haremu

Madżid ibn Sa’id al-Busa’idi (arab. ماجد بن سعيد البوسعيدي, Mājid ibn Saʿīd al-Būsaʿīdī; ur. 1834, zm. 7 października 1870) – pierwszy sułtan Zanzibaru od 19 października 1856 roku aż do swojej śmierci.

Życiorys

Był piątym synem (z 37 dzieci) władcy Omanu, Maskatu i Zanzibaru, Sa’ida ibn Sultana. Jego ojciec przeniósł stolicę swego państwa z Maskatu do Stone Town na Zanzibarze. Wobec ogromnej liczby potomków po jego śmierci w dniu 4 czerwca 1856 roku rozgorzały między nimi walki o władzę w państwie. Ostatecznie władcą Omanu i Maskatu został drugi najstarszy z braci, Suwajni ibn Sa’id (później jednym z jego następców został czwarty co do starszeństwa brat Turki ibn Sa’id).

Panowanie

Madżid objął władzę nad wyspą Zanzibar, Pemba i częścią afrykańskiego wybrzeża należącego dziś do Tanzanii. Do 1 lipca 1857 roku faktyczna władza spoczywała w rękach brytyjskiego dyplomaty Atkinsa Hamerona. Po jego śmierci Madżid uciekł z obawy o próbę obalenia. 28 lipca 1858 roku powrócił na statku razem z brytyjskim ministrem Christopherem Palmerem Rigbym (1820-86), który pomógł mu pokonać sułtana Omanu i zarazem brata, Suwajnego ibn Sa’ida. Arbitraż Lorda Canninga, wicekróla Indii Brytyjskich potwierdził prawa Madżida do tronu^[1]. Nie powstrzymało to jednak jego rodzeństwa przed kolejnymi próbami zamachu stanu – młodszy brat Barghasz próbował go nieskutecznie obalić w 1860 roku. Poskutkowało to uwięzieniem brata, przyszłego sułtana (1888-90), Chalify ibn Sa’ida, którego uwolnił dopiero Barghasz^[2]. Ostatecznie w 1861 roku potwierdzono rozdzielność tronów omańskiego i zanzibarskiego. Władca Zanzibaru był jednak zmuszony do płacenia corocznego trybutu bratu w wysokości 40 tys. talarów (aż do momentu gdy Suwajni został zamordowany przez swego syna, Salima ibn Suwajniego, w 1866). Przez całe panowanie pozostawał pod wpływem rozrzutnego doradcy Sulajmana ibn Alego. Brytyjskie wpływy, które były decydujące dla Madżida, by pozostać na tronie reprezentowali konsulowie Pella Lewis (1860-1862), Robert Lambert Playfair (1862-1865) i Henry Adrian Churchill (1865-70). W 1866 roku Madżid przeniósł przejściowo stolicę do Dar es Salaam (dosł. dar pokoju) na kontynencie, które szybko stało się z małej wsi potężnym miastem.

Małżeństwo i dzieci

Z małżeństwa z czerkieską nałożnicą Sarą narodziła mu się tylko jedna córka, Sajjida Chanfura bint Madżid, która wyszła za siódmego sułtana Zanzibaru i jej kuzyna, Hammuda ibn Muhammada. Wobec braku męskiego potomka następcą Madżida został jego brat Barghasz ibn Sa’id.

Kwestia niewolnictwa

Jego panowanie obrosło w niesławę w związku z jego zaangażowaniem w handel niewolnikami z Afryki – sprzeciwił się mu później jego następca Barghasz, który zarzucili tę praktykę pod naciskiem brytyjskiego protektoratu.

Przypisy