Magdalena Ogórek

Magdalena Ogórek

Magdalena Ogórek (2018)
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1979 Rybnik
Zawód, zajęcie	prezenterka telewizyjna, historyk, była nauczycielka akademicka
Alma Mater	Uniwersytet Opolski
Uczelnia	Małopolska Szkoła Wyższa im. J. Dietla w Krakowie
Małżeństwo	Piotr Mochnaczewski
Strona internetowa

Magdalena Agnieszka Ogórek (ur. 23 lutego 1979 w Rybniku) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, działaczka polityczna, historyczka, doktor nauk humanistycznych, kiedyś także aktorka. Kandydatka SLD na prezydenta RP w 2015.

Życiorys

Urodziła się 23 lutego 1979 w Rybniku^[1][2][a]. W rodzinnym mieście ukończyła naukę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego^[3]. W 2002 ukończyła studia magisterskie na kierunku historii na Uniwersytecie Opolskim, w 2003 studia podyplomowe na kierunku integracja europejska na Uniwersytecie Warszawskim, a w 2005 studia tematyczne w European Institute of Public Administration w Maastricht. W 2009 na Uniwersytecie Opolskim uzyskała stopień naukowy doktora na podstawie pracy zatytułowanej Beginki i waldensi na Śląsku i Morawach do końca XIV wieku^[4][4].

W roku akademickim 2010/2011 podjęła pracę na stanowisku adiunkta w Katedrze Stosunków Międzynarodowych w Wyższej Szkole Cła i Logistyki w Warszawie, gdzie została nauczycielką akademicką^[5][6]. Pracowała też na stanowisku starszego wykładowcy w Małopolskiej Szkole Wyższej im. J. Dietla w Krakowie^[4].

Działalność zawodowa i polityczna

Odbywała kilkutygodniowe staże i praktyki zawodowe w Biurze Integracji Europejskiej w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz w Kancelarii Premiera. Według własnej relacji była zatrudniona i pracowała w kancelarii prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego oraz w biurze informacyjnym rządu^[5]. W 2004 została zatrudniona w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, gdzie pracowała w Departamencie Unii Europejskiej^[5] przez dwa lata^[7]. Pełniła funkcję rzeczniczki prasowej Europejskiej Konferencji Ministrów Spraw Wewnętrznych^[8]. Po 2,5-rocznej przerwie związanej z urlopem wychowawczym powróciła do działalności w Sojuszu Lewicy Demokratycznej^[5]. W latach 2008–2010 zatrudniona w klubie poselskim SLD (pierwotnie pod nazwą Lewica)^[1]. Przez trzy lata była współpracowniczką przewodniczącego SLD Grzegorza Napieralskiego^[9], pełniąc funkcję szefowej jego gabinetu^[5], a w 2010 była członkinią jego sztabu wyborczego w wyborach prezydenckich^[10]. Była też ekspertką Klubu Parlamentarnego SLD^[8].

Jako nauczycielka akademicka z Warszawy w wyborach parlamentarnych w 2011 bezskutecznie kandydowała do Sejmu, startując z ramienia KW SLD w okręgu wyborczym nr 31 (Katowice) z numerem 2 na liście (uzyskała 3751 głosów)^[11][12][13]. W tejże kampanii wyborczej jej kandydatura była popierana przez Aleksandra Kwaśniewskiego i Ryszarda Kalisza^[14]. Wcześniej, bo wczesnym latem 2011, zastrzeżenie w Rybniku budziło równoległe promowanie się kandydatki w ramach akcji „Twoje zdrowie – Twój wybór”, odbierane powszechnie jako łączenie z kampanią wyborczą^[15].

Od sierpnia 2012 do października 2014 na podstawie umów cywilnoprawnych jako konsultantka współpracowała z Narodowym Bankiem Polskim, m.in. przy realizacji zamówionych przez NBP filmów i jako redaktorka w pracowniczym magazynie „Jak w banku”^[7][8].

9 stycznia 2015 została zatwierdzona przez zarząd SLD jako kandydatka tej partii na prezydenta RP w wyborach 10 maja tego samego roku^[16]. Zajęła w nich 5. miejsce, zdobywając 353 883 głosy, co stanowiło 2,38% głosów ważnych^[17]. Po wyborach zakończyła się jej współpraca z SLD, z którym związana była jako bezpartyjna.

Kariera medialna

Zagrała epizodyczne role w produkcjach telewizyjnych i filmowych, tj. w Lokatorzy (2002), Los Chłopacos (2003)^[5] i Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście (2003). W latach 2002–2014 zagrała pielęgniarkę Magdę w kilkudziesięciu odcinkach serialu Na dobre i na złe^[2][5]. W 2014 prowadziła program Atlas świata w TVN24 Biznes i Świat^[18]. Przed 2015 zaczęła pojawiać się w mediach udzielając wypowiedzi na tematy związane z kierunkiem jej kariery naukowej^[8].

We wrześniu 2016 została publicystką konserwatywnego tygodnika „Do Rzeczy”^[19]. Prowadziła audycję w Polskim Radiu 24 Utracone, odzyskane o zaginionych dziełach sztuki (2017)^[20].

Od 3 listopada 2016 współprowadzi program W tyle wizji w TVP Info^[21]. W lutym 2017 zaczęła prowadzić program Studio Polska w TVP Info na zmianę z Katarzyną Matuszewską, następnie po ustąpieniu Katarzyny Matuszewskiej prowadziła ten program do 7 marca 2020 wspólnie z Jackiem Łęskim. Od września 2017 jest także jedną z prowadzących program O co chodzi w TVP Info. Przez krótki okres była gospodynią programu Minęła dwudziesta w TVP Info. Od kwietnia do czerwca 2020 prowadziła Raport Polityczny oraz Pakiet Wyborczy (wybory prezydenckie 2020). Od lipca 2020 ponownie jest prowadzącą program Minęła dwudziesta, a od sierpnia 2020 do grudnia 2021 współprowadziła z Jarosławem Jakimowiczem audycję W kontrze^[22].

Życie prywatne

Była żoną Piotra Mochnaczewskiego^[23][24]. Mają córkę Magdę (ur. 2005)^[25][9].

Wyniki wyborcze

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
2011		Sojusz Lewicy Demokratycznej	Sejm VII kadencji	nr 30	3 751 (1,42%)[26]
2015		KW Kandydatki na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Magdaleny Ogórek	Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej		353 883 (2,38%)[27]

Publikacje

• Polscy templariusze. Mity i rzeczywistość, Warszawa: Interwest, 2005, ISBN 83-89845-10-5 (ISBN nieprawidłowo nadany przez wydawcę). Recenzje: Dariusz Wybranowski, „Przegląd Zachodniopomorski” 21 (2006), z. 1, s. 244–253; Sławomir Majoch, portal historyczny „Szlak templariuszy”; dział: Recenzje.
• Beginki i waldensi na Śląsku i Morawach do końca XIV wieku (praca doktorska), Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW Grzegorz Wawoczny, 2012, ISBN 978-83-62608-28-7^[28]. Recenzje: Paweł Kras, „Roczniki Historyczne” 79 (2013), s. 238–243; Edyta Pluta, „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”, t. 69, z. 4 (2014); Jarosław Szymański, „Kwartalnik Historyczny” CXXII (2015/1), s. 171–178^[29].
• Magdalena Ogórek: Lista Wächtera – generał SS, który ograbił Kraków. Warszawa: Zona Zero, 2017. ISBN 978-83-948743-2-2.

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• blog Magdaleny Ogórek