Magic Sam

Magic Sam, właśc. Samuel Gene Maghett (ur. 14 lutego 1937, zm. 1 grudnia 1969) – amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy związany z bluesem chicagowskim.

Biografia

Urodził się na farmie pod Grenadą w hrabstwie Grenada w stanie Missisipi. Jego ojcem był Jessie Maghett, a matką Hetha Anna Henderson. W wieku 10 lat nauczył się grać na własnoręcznie wykonanej gitarze. Do szkoły chodził razem z Magic Slimem (Morrisem Holtem)^[1][2].

Pod koniec lat 40. XX w. pracował pozamuzycznie. W 1950 r. przeniósł się do Chicago, gdzie uczęszczał do Drake High School. Rozpoczął grać na gitarze w gospelowej grupie Morning View Special, z którą występował w wielu lokalnych kościołach^[1].

W 1954 zaczął grać bluesa w Homesick James Band^[a], z którym występował w lokalnych klubach, m.in. w Cotton Club^[1]

W 1955 r. założył swój zespół, z którym występował w 708 Club i w Ray’s Lounge w Chicago. Równocześnie grał także w zespole swojego wujka Shakey Jake Band^[b] w takich miejscach jak Wagon Wheel i Kirksey’s Lounge w Chicago^[3]

W 1957 r. dokonał pierwszych nagrań dla wydawnictwa Cobra. Akompaniowali mu tacy muzycy jak Little Brother Mongomery na pianinie, Mack Thompson na gitarze basowej, Willie Dixon na kontrabasie i Bill Stepney na perkusji^[3][4].

W latach 1957–1958 występował w chicagowskim Blue Flame Club.

W 1958 r. dokonał nagrań z Shakeyem Jakiem dla firmy Artistic.

W 1959 r. występował w Eddie Show’s Place, Pepper’s Lounge i Just Me Lounge w Chicago^[3].

W 1959 r. rozpoczął służbę w armii amerykańskiej, jednak w 1960 r. zdezerterował z niej i w 1961 r. spędził pół roku w więzieniu^[3][5].

W kwietniu 1960 i w styczniu/lutym 1961 dokonał nagrań dla wytwórni Chief^[3][4].

W latach 1960–1961 występował często w Club Tay May w Chicago^[3].

W październiku 1963 r. dokonał nagrań dla niemieckiej firmy L+R oraz dla Delmark. Nagrania dla wytworni Delmark pochodziły z koncertu w Club Alex w Chicago^[3][4].

W lutym 1964 r. firma Delmark dokończyła koncertowych nagrań Magic Sama w Club Alex^[4].

11 lutego 1964 r. Magic Sam dokonał nowych nagrań dla takich firm jak CBS i L+R^[4].

W latach 1964–1968 występował w Copa Cabana Club w Chicago. Kilka jego koncertów było retransmitowanych przez radio WOPA w cyklu Bill Hill Show^[3].

W 1965 r. koncertował w Big John’s i Eldridge Club w Chicago^[3].

W latach 1966–1968 koncertował w Sylvio’s w Chicago.

W 1966 r. występował w Pershing Lounge i Cal’s Corner w Chicago^[3].

6 lutego 1966 r. nagrał kilka bluesów dla firmy Delmark i prawdopodobnie w 1966 r. dokonał kilkunastu nagrań dla holenderskiej wytwórni Black Magic^[4].

W 1967 r. występował na University of Chicago oraz w takich miejscach jak Club 99 w Joliet i Mother Blues w Chicago^[3].

W czerwcu i październiku 1967 r. nagrał ponad 20 bluesów dla wytworni Delmark w Chicago^[6].

W 1968 r. koncertował w chicagowskich klubach Father Blues, Sitzmark i innych. Występował także z grupą Otis Rush Band. W tym samym roku koncertował na University of Wisconsin w Madison w stanie Wisconsin. Następnie występował w Avalon Ballroom oraz w Fillmore West w San Francisco^[3].

W styczniu, październiku i listopadzie 1968 r. w chicagowskim studiu nagrał kilkadziesiąt utworów dla firmy Delmark^[7].

W latach 1968–1969 koncertował w The Log Cabin w San Francisco.

W 1969 r. występował w Winterland i Aragon Ballroom w San Francisco, a następnie pojawił się w lokalnej chicagowskiej TV w programie Marty Faye Show. Występował także w L&A Lounge w Chicago. Wystąpił na Ann Arbor Blues Festival w Ann Arbor w stanie Michigan oraz w Shrine Auditorium w Los Angeles, w The Catacombs w Bostonie, w Guild Theater w Louisville w stanie Kentucky i w Black Dome w Cincinnati w stanie Ohio. W ramach American Folk Blues Festival odbył tournée po Europie. 3 października koncertował w Royal Albert Hall w Londynie. Kilka nagrań z tego koncertu zostało umieszczonych na albumie wydanym przez CBS^[3][7].

Pod koniec 1969 r. występował w Main Point w Bryn Mawr w Pensylwanii, na University of Chicago i w Ash Grove w Los Angeles^[3].

Zmarł nagle 1 grudnia 1969 r. na atak serca w DOA St. Anthony Hospital w Chicago. Został pochowany na Restvale Cemetery w Worth w stanie Illinois^[3].

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Leola, a drugą Georgia Flangan. Miał 4 dzieci. Shakey Jake Harris był jego wujkiem i czasem menedżerem.

Ocena i krytyka

W 1982 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Był bardzo ważnym gitarzystą dla rozwoju chicagowskiego bluesa, zwłaszcza jego odmianie zwanej bluesem zachodniej strony. Należał do trójki wielkich gitarzystów chicagowskich; oprócz niego byli to Buddy Guy i Otis Rush. Ze wszystkich gitarzystów bluesowych był najbliżej Jimiego Hendriksa^[8][9].

Wpływ wywarli na niego Lowell Fulson, Homesick James, Syl Johnson, B. B. King, Freddie King. Little Walter, Muddy Waters i Jimmy Rogers. Pod jego wpływem było wielu wykonawców, m.in. takich jak Luther Allison, Eddy Clearwater, Magic Slim, Robert Cray i wielu innych, w tym również i białych gitarzystów^[3][5].

• Brzmienie Sama było unikatowe, jego gitara grała zadziwiająco lirycznie, a jego wysoki głos był niezapomniany (Gary Von Tersch, [w:] Blues World, grudzień 1970, s. 20)
• Magic Sam był ważnym ogniwem w tradycji bluesa takich gwiazd pierwszej fali jak Muddy Waters i Howlin' Wolf (Irwin Stambler. Encyclopedia of Pop, Rock & Soul. St Martin’s Press, 1974)(cytaty za^[3])

Dyskografia i filmografia

Płyty i CD

• Magic Touch – 1966
• West Side Soul – 1967
• Black Magic – 1968
• Magic Sam 1937-1969 – 1969
• Otis Rush and Magic Sam – 1980
• Magic Sam Live – 1981
• Live at Ann Arbor and in Chicago – 1982
• The Late Great Magic Sam – 1984
• The Magic Sam Legacy – 1989
• Live at the Alex Club – 1990
• 1957-1966 – 1991
• The Cobra, Chief & Crash Recordings – 2001
• Black Magic Blues – 2002
• Rockin’ Wild in Chicago – 2003
• American Folk Blues Festival 1962-1969. Vol. 2 – 2004 (z innymi wykonawcami)

DVD

• Legends of the American Folk Blues Festivals Vol. 3 (Tropical Music 68.364; nagr. z 1969 r.; inni wykonawcy) – 2008
• The American Folk Blues Festival 1962-1966, Vol. Two (HIP-O Records B0000751-09; dwa bonusowe nagrania z 1969 r. „All Your Love” i „Magic Sam’s Boogie”)

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991., ISBN 0-306-80155-8.
• MarekM. Jakubowski MarekM., Blues, Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 2008, ISBN 978-83-923700-2-4, OCLC 297867071 .
• Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995., ISBN 0-7868-6052-9.
• Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970. The Bible of the Blues, Vol. Two L to Z. Record Information Services. London, 1994., ISBN 0-907-872-25-5.