Magnificat Bacha (BWV 243)

Magnificat (BWV 243) – kompozycja Jana Sebastiana Bacha, do łacińskiego tekstu Wulgaty pochodzącego z Ew. Św. Łukasza 1,46[1].

Prawykonanie pierwszej wersji (BWV 243a) miało miejsce w Boże Narodzenie 1723. W latach 1732–1735 Bach przekomponował utwór (zmienił tonację z Es-dur na D-dur) i w tej wersji (BWV 243) wykonywany jest on dziś najczęściej.

Utwór ma niezwykle uroczysty charakter, co podkreśla już przewidziana przez kompozytora w partyturze obsada: pięciogłosowy chór (SSATB), trzy trąbki, dwa oboje, dwa oboje d'amore, smyczki, kotły i basso continuo.

Konstrukcja utworu

Magnificat Bacha zbudowany jest z 12 części: 5 chórów, 5 arii, tercetu i duetu. Całość utworu jest niezwykle zwarta i dynamiczna, pozbawiona jest recytatywów (co jest w twórczości Bacha dość niezwykłe). W zamykającym dzieło chórze kompozytor wykorzystuje materiał muzyczny z chóru wstępnego nadając mu w ten sposób konstrukcję ramową. Wersja Es-dur (BWV 243a) zawierała dodatkowo 4 utwory.

W skład Magnificat wchodzą:

  • Magnificat anima mea Dominum – chór
  • Et exsultavit spiritus meus – aria na sopran II
  • Vom Himmel hoch (BWV 243a) – chorał
  • Quia respexit humilitatem ancillae suae – aria na sopran I
  • Omnes generationes – chór
  • Quia fecit mihi magna qui potens est – aria na bas
  • Freut euch und jubiliert (BWV 243a) – chorał
  • Et misericordia – duet na tenor i alt
  • Fecit potentiam bracchio suo – chór
  • Gloria in excelsis (BWV 243a) – chór
  • Deposuit potentes de sede – aria na tenor
  • Esurientes implevit bonis – aria na alt
  • Virga Jesse floruit (BWV 243a) – duet na sopran i bas
  • Suscepit Israel puerum suum – trio na dwa soprany i alt
  • Sicut locutus est ad patres nostros – chór
  • Gloria Patri, gloria Filio, gloria et Spiritui Sancto – chór

Przypisy

  1. ↑ Charles Lee Jurgensmeier, The Magnificat in D Major, BWV 243 by Johann Sebastian Bach: A study in performance and analysis

Linki zewnętrzne