Magnolia pośrednia

Magnolia pośrednia
Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	magnoliopodobne
Rząd	magnoliowce
Rodzina	magnoliowate
Rodzaj	magnolia
Gatunek	magnolia pośrednia
Nazwa systematyczna
Magnolia ×soulangeana Soul.-Bod. Mém. Soc. Linn. Paris 5:269, t. 73. 1826

Kwiat

Kwitnąca magnolia

Owoc

Pąki

Magnolia pośrednia, magnolia Soulange’a (Magnolia ×soulangeana Soul.-Bod.) – gatunek drzew lub krzewów, należący do rodziny magnoliowate. Jest mieszańcem magnolii purpurowej (M. liliflora) i magnolii nagiej (M. denudata), wyhodowanym w latach 1820-26 przez botanika Stefana Soulange’a-Bodina we Fromont we Francji. W Polsce nie występuje w środowisku naturalnym. Jest uprawiana, jako roślina ozdobna.

Morfologia

Pokrój

Krzew, rzadziej drzewo o szerokiej, luźnej koronie. Osiąga wysokość do 3 – 6 m.

Liście

Duże, skórzaste, o kształcie odwrotnie jajowatym, wydłużone. Mają długość do 15 cm i na dolnej stronie są nieco owłosione.

Kwiaty

Wyrastają z pączków kwiatowych na końcach pędów. Pączki te są większe od pączków liściowych i okryte są 1 lub 2 szczeciniasto owłosionymi łuskami. Bardzo duże (średnica 10-20 cm) i kielichowate kwiaty są największą ozdobą magnolii. Z daleka wyglądają, jak tulipany. Pachnące kwiaty u różnych odmian mają kolor od białego do purpurowoczerwonego, wewnątrz są białe lub dużo jaśniejsze. Ich zachodzące na siebie płatki w liczbie kilkunastu nie są zróżnicowane na kielich i koronę. Wewnątrz kwiatu liczne pręciki i słupki. Zakwita przed rozwojem liści. Kwitnie bardzo obficie w kwietniu lub na początku maja, często już w drugim roku po zasadzeniu. Zapylana jest przez chrząszcze.

Owoc

Owocostan ma kształt szyszki i składa się z wielu czerwonych mieszków. Każdy z tych mieszków zawiera 1 lub 2 spłaszczone, czarne nasiona, otoczone czerwoną osnówką. Nasiona łączą się z mieszkiem cienką nitką.

Uprawa

• Wymagania. Magnolie najlepiej rosną w miejscach zasłoniętych od wiatru, na stanowiskach słonecznych lub półcienistych. Magnolia pośrednia potrzebuje głębokiej i żyznej gleby, o odczynie lekko kwaśnym. Młode rośliny są wrażliwe na silne mrozy, starsze drzewa są odporne na mróz. Jednak przy silnych mrozach u niektórych odmian przemarzają pąki kwiatowe. Z tego względu nie nadaje się do sadzenia w rejonach Polski o dużych mrozach i w kotlinach nadrzecznych, gdzie często występują w zimie zastoiny mrozowe.
• Sposób uprawy : sadzimy w dole wypełnionym przygotowaną wcześniej żyzną ziemią zmieszaną z obornikiem lub torfem. Po zasadzeniu roślinę podlewamy, a glebę wokół ściółkujemy korą lub torfem. Pomoże to utrzymać właściwą wilgotność gleby oraz uchroni korzenie przed przemarznięciem. Magnolie mają kruche korzenie i bardzo źle znoszą przesadzanie. Od marca do początku lipca nawozimy kilka razy niewielką ilością nawozów mineralnych wieloskładnikowych lub jednorazowo nawozem o przedłużonym działaniu. Przed zimą wokół młodych sadzonek obsypujemy kopczyk z trocin lub kory, a całą sadzonkę okrywamy jutowym workiem lub słomą. U starszych roślin nie jest to konieczne. Magnolii nie przycina się.

Odmiany

• `Alba Superba` – kwiaty duże i pachnące, białe, zaróżowione u nasady.
• `Alexandrina` – kwiaty purpurowoczerwone, ciemniejsze u nasady, z jaśniejszymi brzegami. Przez środek płatków biegnie pręga. Krzew silnie rosnący.
• `Amabilis` – kwiaty białe, nieco zaróżowione u nasady. Krzew o wolniejszym wzroście, niż `Alexandrina`.
• `Lennei` – pękate, kształtu gruszki, ciemnopurpurowe kwiaty o grubych płatkach. Rośnie szybko.
• `Rustica Rubra` – kielichowate kwiaty o różowoczerwonych płatkach. Odmiana o silnym wzroście.
• `Speciosa` – bardzo duże, szeroko otwierające się kwiaty. Płatki z białymi końcami, u nasady różowe, wyginające się do dołu.

Szkodniki, choroby

Magnolie rzadko atakowane są przez choroby i szkodniki. Przy podlewaniu magnolii nie wolno zwilżać wodą liści, gdyż sprzyja to szerzeniu się chorób bakteryjnych i grzybowych.

• przędziorki. Objawy: rozjaśnienia blaszki liściowej, na spodniej stronie bardzo drobne (0,2 mm) pajęczaki i delikatna pajęczynka. Zwalczanie: przy dużej ilości szkodnika opryskiwanie środkami przędziorkobójczymi.
• mszyce. Atakują głównie wierzchołki pędów i młode liście. Rośliny słabo rosną, a zaatakowane miejsca pokryte są ogromną ilością mszyc i lepką wydzieliną. Zwalcza się je opryskiwaniem preparatami mszycobójczymi.
• choroby bakteryjne. Objawy: drobne, czarne plamki na liściach, wokół których liście żółkną i deformują się. Przyczyną jest bakteria Pseudomonas syringae. Zarażone pędy czernieją i obumierają. Zarażone pędy usunąć i spalić, a całą roślinę opryskiwać kilka razy preparatem Miedzian 50WP.
• choroby grzybowe. Rzadko atakują magnolię. Można je rozpoznać po plamach, deformacjach i przebarwieniach liści oraz skupiskach grzybni na liściach. Zwalcza się kilkukrotnym opryskiwaniem środkami grzybobójczymi. Aby zapobiec szerzeniu się chorób grzybowych należy jesienią zgrabić i spalić liście spod magnolii.
• myszy i norniki. Mogą obgryzać korę wokół nasady pnia. Rany trzeba zamalować maścią sadowniczą lub farbą emulsyjną z dodatkiem Topsinu lub Benlate. Szkodniki zwalczać za pomocą środków chemicznych lub odstraszać.

Przypisy

Bibliografia

• Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.
• Joachim Mayer, Heinz-Werner Schwegler: Wielki atlas drzew i krzewów. Oficyna Wyd. „Delta W-Z”. ISBN 978-83-7175-627-6.