Major Wicher (powieść)
| Autor | |||
|---|---|---|---|
| Tematyka | |||
| Typ utworu | |||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania | |||
| Język | |||
| Data wydania | 1967 (pierwsze wydanie radzieckie) | ||
| Wydawca | |||
| |||
Major Wicher (ros. Майор Вихрь) – siódma pod względem chronolicznym (pod względem publikacji druga) część stworzonego przez Juliana Siemionowa cyklu powieści poświęconych radzieckiemu agentowi Stirlitzowi.
Fabuła
Druga połowa 1944. W rejonie okupowanego Krakowa ląduje grupa agentów GRU pod komendą majora „Wichra”. Ma ona za zadanie ocalić miasto przed zniszczeniem planowanym przez Niemców. Wsparciem dla czerwonoarmistów okazuje się przebywający w mieście SS-Standartenführer Max Otto von Stirlitz – agent NKGB pułkownik Maksym Maksymowicz Isajew...
Nawiązania historyczne
Julian Siemionow napisał powieść niedługo po ujawnieniu przez GRU działalności dowodzonej przez kpt. Jewhena Berezniaka grupy „Głos”[1]. Innymi pierwowzorami „Wichra” byli kpt. Aleksieja Botiana i st. lejt. Owidija Gorczakowa.
Ekranizacja
W 1967 r. Jewgienij Taszkow wyreżyserował film na podstawie powieści „Major Wicher” z Wadimem Berojewem w roli tytułowej[2]. W produkcji nie pojawiła się natomiast postać Stirlitza.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Julian Siemionow, „Major Wicher”, Warszawa 1969.