Majorat (majątek)

Majorat – ordynacja rodowa przewidująca dziedziczenie majątku ordynackiego przez najstarszego syna lub krewnego w przypadku braku potomków linii męskiej lub majątek tak odziedziczony; także sposób dziedziczenia majątku poprzez najstarszego potomka, bez możliwości dzielenia przedmiotu dziedziczenia[1].

Po upadku I Rzeczypospolitej powstały dosyć liczne majoraty w zaborach pruskim i austriackim. W zaborze rosyjskim rząd, szczególnie po powstaniach narodowych, tworzył w Królestwie Kongresowym majoraty, którymi obdarowywał zasłużonych urzędników i generałów. Po odzyskaniu niepodległości w r. 1919 donacje te zostały skonfiskowane na rzecz państwa polskiego Ustawą sejmową 25 lipca 1919 r.[2][3]

Przypisy

  1. ↑ Encyklopedia Powszechna PWN, t. 2, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
  2. ↑ Joachim Bartoszewicz: Podręczny słownik polityczny. Do użytku posłów, urzędników państwowych, członków ciał samorządowych i wyborców, s. 451.
  3. ↑ Ustawa z dnia 25 lipca 1919 r. w przedmiocie dóbr donacyjnych (Dz.U. z 1919  r. nr 72 , poz. 423).