Majuro

Majuro

Atole Majuro na zdjęciu NASA z 2000 roku
Państwo	Wyspy Marshalla
Akwen	Ocean Spokojny
Powierzchnia	9,17 km²
Populacja (2011) • liczba ludności • gęstość	27 797 3031 os./km²
Położenie na mapie Wysp Marshalla Majuro
Położenie na mapie Oceanii Majuro
7°04′N 171°16′E/7,066667 171,266667

Majuro – wybrzeże

Majuro – główna droga

Majuro – zabudowa

Amerykańskie bombowce na Majuro, marzec 1944

Majuro (marsz. Mājro^[1][2]) – jeden z atoli łańcucha Ratak Chain w archipelagu Wysp Marshalla w środkowej części Oceanu Spokojnego. W jego skład wchodzą 64 wysepki, o łącznej powierzchni 9,17 km². Otaczają one lagunę o powierzchni około 295,05 km².

Majuro to także stolica Wysp Marshalla z dzielnicą rządową położoną na trzech połączonych ze sobą wysepkach Delap-Uliga-Darrit.

Według danych za rok 2011 atol zamieszkiwało łącznie 27,797 osób – najwięcej ze wszystkich atoli i wysp Wysp Marshalla.

Nazwa

Nazwa atolu Majuro pochodzi od marsz. Mājro oznaczającego „dwa otwarcia”^[1][2]. W przeszłości w kartografii i księgach pokładowych funkcjonowały również nazwy: Arrowsmith, Kajuruk, Maduro, Mediouro, Mediuro, Medjouro czy Mendiouro^[3].

Geografia

Atol znajduje się w łańcuchu Ratak Chain w archipelagu Wysp Marshalla w środkowej części Oceanu Spokojnego. Obejmuje 64 wysepki, o łącznej powierzchni 9,17 km², które otaczają lagunę o powierzchni około 295,05 km²^[3]. Jest to ósmy pod względem powierzchni lądu i dziewiąty co do wielkości laguny atol Wysp Marshalla^[3].

Majuro to także stolica Wysp Marshalla z dzielnicą rządową położoną na trzech połączonych ze sobą wysepkach Delap-Uliga-Darrit^[4][5]. W Majuro znajduje się port morski, międzynarodowy port lotniczy(kod IATA: MAJ)^[6], kilka szkół średnich, College of the Marshall Islands^[7] i kampus Uniwersytetu Południowego Pacyfiku^[8], a także liczne banki, hotele i centra handlowo-żywieniowe, kompleks budynków rządowych, nowoczesny kompleks teatralno-kinowy oraz lokalny ośrodek telewizyjny.

Na atolu znajduje się fabryka produkcji kopry, a port Majuro jest głównym ośrodkiem przeładunkowym dla cargo oraz tuńczyka^[9].

Klimat

Demografia

Na atolu w 2011 mieszkało 27,797 osób (wzrost w stosunku do 1999 roku, kiedy to liczba ta wynosiła 23,676)^[11]. Majuro na najwięcej mieszkańców ze wszystkich atoli i wysp Wysp Marshalla^[4].

Flora i fauna

Baza danych Avibase podaje (stan na rok 2017), że na atolu występuje 45 gatunków ptaków, w tym cztery narażone na wyginięcie: nawałnik duży (Hydrobates leucorhous), petrel długodzioby (Pterodroma longirostris), burzyk szarogrzbiety (Ardenna bulleri) i kulik alaskański (Numenius tahitiensis)^[12].

Historia

Dla Europejczyków atol został odkryty w 26 czerwca 1788 roku, przez brytyjskiego odkrywcę Johna Marshalla (1748–1819)^[13]. Spennemann podaje natomiast, że w tym samym dniu atol odwiedził również inny Brytyjczyk – Thomas Gilbert – kapitan statku Charlotte^[14].

Pod koniec II wojny światowej Majuro stało się główną bazą amerykańskich sił zbrojnych walczących z Japonią o Wyspy Marshalla i inne mikronezyjskie wyspy na zachodzie^[9][15]. Amerykanie zlokalizowali tu m.in. bazę lotnictwa oraz ośrodek administracji marynarki wojennej^[9].

Po wojnie Majuro było lokalną siedzibą amerykańskiej administracji Powierniczych Wysp Pacyfiku^[9], wypierając Jaluit z roli głównego ośrodka archipelagu^[16]. W okresie tym lokalna ludność została osiedlona na wysepce Laura na zachodnim krańcu atolu, a na krańcu wschodnim powstała dzielnica administracyjna^[9]. W latach 70. XX w. Amerykanie wybudowali 50 km drogę łączącą obydwie części atolu – jest na najdłuższa wybetonowana droga w Mikronezji (stan na 2000)^[9]. Spowodowało to napływ ludności z Laury do dzielnicy administracyjnej, gdzie znajdowały się szkoły i szpital a ludzie mieli większe możliwości znalezienia pracy^[9]. Zatrudnienie oferowano w administracji oraz w sektorze usługowym, nastawionym na obsługę pracowników potężnego sektora państwowego^[9]. W latach 90. XX w. – po uzyskaniu niepodległości przez Wyspy Marshalla – liczbę urzędników państwowych zredukowano o 25%^[9]. W połowie lat 90. XX w. zaczął się prężnie rozwijać turystyka, przede wszystkim morska, nastawiona na nurków i wędkarzy^[9]. Pod koniec lat 90. XX w. wiele inwestycji napłynęło z Chin, m.in. powstała flota do połowy tuńczyka, a przyjezdni Chińczycy przyjęli obywatelstwo Wysp Marshalla^[9].

Kultura

Na atolu znajduje się Biblioteka Publiczna, Archiwa Narodowe oraz Muzeum Alele^[17][16], którego zbiory obejmują m.in. kolekcję zdjęć Joachima DeBruma ukazujących życie na Wyspach Marshalla w okresie 1880–1930 oraz kolekcję rękodzieła marszalskiego^[18].

Miasta partnerskie

• Guam, Stany Zjednoczone
• Tajpej, Republika Chińska
• Kawai, Japonia

Przypisy