Makrama

Ten artykuł od 2014-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ozdobne sowy wykonane techniką makramy

Makrama – znana od starożytności sztuka wiązania sznurków, bez użycia igieł, drutów lub szydełka.

Technika wiązania przedostała się do Europy ze starożytnej Asyrii i Babilonii. W średniowieczu stosowano ją głównie do ozdoby królewskich szat, w późniejszych wiekach wykonywano również pokrycia na łoża, sofy, fotele. Technika ponownie zyskała popularność w latach 70 XX wieku^[1].

Stosując ją można wyplatać wiele rzeczy poczynając od kwietników, poprzez naszyjniki, makaty ścienne, kończąc na torebkach i plecakach. Do wyrobu przedmiotów za pomocą technik makramy można używać nici lnianych, konopnych, jedwabnych, sizalu i innych.

Bransoletki „meksykanki”, zwane też „bransoletkami przyjaźni”, są przykładem zastosowania podstawowych węzłów makramy do tworzenia biżuterii z muliny.

Podstawowe węzły używane w makramie

• węzeł tkacki
• węzeł połówkowy
• węzeł zwykły (półsztyk)
• półsztyk naprzemienny
• węzeł nad ręką
• węzeł szczytowy
• węzeł łańcuszkowy
• podwójny półsztyk
• węzeł spiralny
• warkocz

Przypisy