Maks Reiter

Maks Reiter

Макс Андреевич Рейтер (ros.)
Maksis Reiters (łot.)

(c) Mil.ru, CC BY 4.0
generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko	Maks Andriejewicz Reiter
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1886 Gmina Windawa
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1950 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1906–1950
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego (1906–1918) Armia Czerwona (1919–1950)
Stanowiska	dowódca 20 Armii, Frontu Briańskiego i Stepowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna domowa w Rosji; konflikt o Kolej Wschodniochińską; II wojna światowa
Odznaczenia

Maks Andriejewicz Reiter (ros. Макс Андреевич Рейтер, łot. Maksis Reiters^[1]) (ur. 24 kwietnia 1886^[2] w gminie Windawa, zm. 6 kwietnia 1950 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik, Łotysz.

Życiorys

Urodził się w Gmina Windawa. W 1906 roku wstąpił na ochotnika do armia rosyjskiej. W 1910 roku ukończył Irkucką Szkołę Wojskową.

W czasie I wojny światowej walczył na Froncie Zachodnim, będąc kolejno dowódcą kompanii, batalionu i oficerem do zleceń sztabu armii, osiągając stopień pułkownika. W lutym 1918 roku dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał do marca 1919 roku. Po zwolnieniu z obozu wrócił do Rosji.

Po powrocie do Rosji wstąpił do Armia Czerwona, wziął udział w wojnie domowej. Brał udział w walkach na Froncie Północnym, walcząc przeciwko oddziałom białogwardyjskim oraz oddziałom francusko-brytyjskim, które wylądowały w Murmańsku. Następnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej oraz w tłumieniu buntu w Kronsztadzie. W tym czasie był kolejno: adiutantem pułku, pomocnikiem dowódcy pułku i dowódcą pułku.

Po zakończeniu wojny domowej w 1921 roku został dowódcą brygady, pomocnikiem dowódcy 11 Dywizji Strzeleckiej. W latach 1924–1929 2 Przymorskiej i 30 Dywizji Strzeleckiej. W 1928 roku ukończył Kurs Uzupełniający Dowodzenia dla Wyższych Dowódców. Wziął udział w walkach w konflikcie radziecko-chińskim o kolej wschodniochińską w 1929 roku.

W grudniu 1929 roku skierowany do Rady Najwyższej Gospodarki Krajowej ZSRR, gdzie był zastępcą naczelnika Wydziału Przemysłu Obrony Przeciwlotniczej ZSRR.

W 1932 roku został dowódcą 73 Dywizji Strzeleckiej w Syberyjskim Okręgu Wojskowym. W listopadzie 1935 roku skierowany do pracy w Sztabie Generalnym ZSRR. W tym czasie studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego. W latach 1936–1939 szef oddziału w Wydziale Przygotowania Bojowego Armii Czerwonej.

Od stycznia 1940 roku pomocnik, a od czerwca zastępca dowódcy Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego.

Po ataku Niemiec na ZSRR w sierpniu 1941 roku został zastępcą dowódcy ds. tyłów Frontu Centralnego i Briańskiego. W grudniu 1941 roku został ciężko rany w czasie kontrofensywy pod Jelcem. Po wyleczeniu rany został dowódcą Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, a w lutym 1942 roku pomocnikiem ds. formowania dowódcy Frontu Zachodniego.

W marcu 1942 roku został dowódcą 20 Armii, a we wrześniu 1942 roku został dowódcą Frontu Briańskiego. Po rozwiązaniu w marcu 1943 roku Frontu Briańskiego został dowódcą Frontu Rezerwowego, a następnie w czerwcu dowódcą Stepowego Okręgu Wojskowego, którego zadaniem było formowanie i szkolenie oddziałów odwodu Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej.

W lipcu 1943 roku został zastępcą dowódcy Frontu Woroneskiego, a od września dowódcą Południowouralskiego Okręgu Wojskowego, którym dowodził do 1946 roku.

W styczniu 1946 roku został komendantem Wyższego Strzelecko-Taktycznego Kursu Doskonalącego Dowódców „Wystrzał” im. Szaposznikowa, stanowisko to zajmował do śmierci.

Zmarł w Moskwie.

Awanse

• gen. lejtn. (1940)
• gen. płk (1943)

Odznaczenia

• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Suworowa kl. I

Przypisy

Bibliografia

• Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 189–190. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 607. (ros.).