Maksar

Maksar

‏مكثر‎

Łuk Trajana w Maksarze
Państwo	Tunezja
Wilajet	Siljana
Wysokość	1000 m n.p.m.
Populacja (2013) • liczba ludności	12 702[1]
Kod pocztowy	6140
Położenie na mapie Tunezji (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Maksar
35°51′38″N 9°12′21″E/35,860556 9,205833

Maksar (także: Maktar; arab. مكثر, fr. Makthar, łac. Mactaris) – miasto w północno-środkowej Tunezji, w gubernatorstwie Siljana, ok. 13 tys. mieszkańców (stan z 2013 roku). W pobliżu znajdują się ruiny starożytnego miasta rzymskiego, oddzielone od nowych zabudowań niewielkim wąwozem.

Historia

Historia starożytnego miasta sięga II wieku p.n.e., kiedy numidyjski władca Masynissa nakazał zbudowanie twierdzy chroniącej przed napaściami Berberów. Największy rozkwit Maksaru przypadł jednak na okres panowania Rzymian w II wieku n.e., gdy zyskał on status kolonii pod nazwą Colonia Aelia Aurelia Mactaris. W połowie XI stulecia dawne miasto doszczętnie zniszczyły muzułmańskie plemiona Banu Hilal. Miasto współczesne zostało założone w XIX wieku przez francuskiego oficera o nazwisku Bordier.

Stanowisko archeologiczne

Na terenie rozległego kompleksu wykopalisk zachowały się m.in. pozostałości punickiego tofetu i megalitycznego sanktuarium, zaś z czasów rzymskich ruiny forum, bazyliki, term, świątyń i gimnazjonu, a także kościołów starochrześcijańskich. W czasach rzymskich utrzymywały się również tradycje punickie, o czym świadczy kilka zachowanych inskrypcji neopunickich oraz funkcjonowanie tofetu poświęconego Baalowi Hammonowi.

W pobliżu forum usytuowany jest łuk triumfalny Trajana z 116 roku, naprzeciw którego znajdują się pozostałości bazyliki Hildegunsa z V wieku n.e., zwanej również „kościołem Wandalów”. Nieco dalej zachowały się resztki schola juvenum przekształconej w obiekt sakralny. Na południowo-zachodnim krańcu kompleksu natrafiono na nekropolę wczesnochrześcijańską i starsze grobowce numidyjskie.

Poza ścisłym obszarem kompleksu wykopalisk w Maksarze znajdują się także m.in. pozostałości starożytnej świątyni Apollina w stylu miejscowej architektury, drugi łuk triumfalny oraz grobowiec dolmenowy położony w samym centrum współczesnego miasta.

Galeria

• 

  Schola juvenum

• 

  Budowle megalityczne

• 

  Łaźnie rzymskie

Przypisy

Bibliografia

• Daniel Jacobs, Peter Morris: Tunezja. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2006, s. 357-359, seria: Przewodnik Pascala. ISBN 83-7304-564-3.
• Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1974, s. 288-289.