Maksymilian Flaum

Maksymilian Flaum

Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1864 Warszawa
Data i miejsce śmierci	11 sierpnia 1933 Warszawa
Zawód, zajęcie	lekarz publicysta

Maksymilian Flaum (ur. 4 grudnia 1864 w Warszawie, zm. 11 sierpnia 1933 tamże) – polski lekarz, publicysta, encyklopedysta, tłumacz, przyrodnik.

Życiorys

Urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej; imiona rodziców to Stanisław i Helena. Uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie (które ukończył w 1882), następnie studiował przyrodę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (1882–1883), a potem chemię na Uniwersytecie Dorpackim (1883–1886)^[1]. Studia ukończył w 1886 roku ze stopniem kandydata chemii. Potem zamieszkał w Warszawie, pracował w fabrykach chemicznych, udzielał lekcji chemii i tłumaczył. Od 1890 roku studiował w Bernie medycynę i podjął pracę w Instytucie Fizjologicznym Hugona Kroneckera. Za pracę Ueber den Einfluss niedriger Temperaturen auf die Functionen des Magens na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium otrzymał tytuł doktora nauk medycznych. Flaum przeniósł się wtedy do Monachium i pracował w Instytucie Farmakologii Franza Tappeinera. W 1894 roku nostryfikował dyplom w Dorpacie. Od 1895 roku w Warszawie, pracował w poliklinice Samuela Goldflama. Związany też z oddziałem chorób wewnętrznych Szpitala na Czystem. Od 1896 roku w Towarzystwie Naukowym Warszawskim, jeden ze współwłaścicieli „Gazety Lekarskiej”. Od 1890 roku współpracownik „Kurjera Warszawskiego”, od 1887 pisma „Wszechświat”. Używał pseudonimów M.F. i M.Fl. Należał do komisji Kasy im. Józefa Mianowskiego. Był encyklopedystą. Wymieniony został w gronie edytorów Encyklopedii technicznej: podręcznika praktycznego technologii chemicznej w zastosowaniu do przemysłu, rękodzieł, rzemiosł, sztuk, rolnictwa i gospodarstwa domowego opracowanej podług najnowszych źródeł wydanej w Warszawie w 1898 roku^[2].

W 1900 roku został ranny w katastrofie kolejowej pod Włochami, w której ranny był również Reymont. Pozwany zarząd kolei wypłacił mu duże odszkodowanie^[3].

W ostatnich latach życia prowadził z sukcesem prywatną praktykę lekarską.

Zmarł 11 sierpnia 1933 roku w Warszawie w wieku 68 lat, pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej, lecz jego nagrobek nie zachował się^[4].

Wybrane prace

• Ueber den Einfluss niedriger Temperaturen auf die Functionen des Magens. Zeitschrift für Biologie 28, 1891
• Rozwój umysłowy dziecka od pierwszego dnia życia oraz wskazówki do czynienia obserwacyi dla rodziców i wychowawców
• Ludwik Pasteur: Jego życie i działalność naukowa. Warszawa: Nakł. Księgarni M. A. Wizbeka, 1896
• Pechkranc S, Flaum M. Rozszerzenie przełyku samoistne. Rozpoznanie kliniczne. Badania nad zdolnością chłonną błony śluzowej przełyku. Gazeta Lekarska (1899)
• (tłum.) Rosenthal I. Podręcznik fizyologii ogólnej: wstęp do nauk przyrodniczych i medycyny. Warszawa: E. Wende 1903

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Szarejko: Słownik lekarzy polskich XIX wieku. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1997, s. 181–182. ISBN 83-85810-82-X.
• Stanisław Konopka. „Flaum Maksymilian (1864-1933)”. W: Polski Słownik Biograficzny Tom VII z. 1 s. 31–32
• Zgon Dr. M. Flauma. Nasz Przegląd nr 225 (12.8.1933)
• MaksymilianM. Flaum MaksymilianM., Encyklopedya techniczna: podręcznik praktyczny technologii chemicznej w zastosowaniu do przemysłu, rękodzieł, rzemiosł, sztuk, rolnictwa i gospodarstwa domowego opracowana podług najnowszych źródeł, Warszawa: Przegląd Tygodniowy Życia Społecznego, Literatury i Sztuk Pięknych, 1898 .

Linki zewnętrzne

• Publikacje Maksymiliana Flauma w serwisie Polona.pl