Maksymilian Kruczała
 podpułkownik saperów | |
| Data urodzenia | 6 maja 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 marca 1994 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 4 Batalion Saperów |
| Stanowiska | dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Maksymilian Robert Kruczała (ur. 6 maja 1905, zm. 25 marca 1994 w Londynie) – podpułkownik saperów Polskich Sił Zbrojnych, inżynier.
Życiorys
Urodził się 6 maja 1905[1]. Ukończył gimnazjum[2].
Od 1927 do 1928 kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie[2]. Absolwent Szkoły Podchorążych Inżynierii (VII promocja 1928–1931). 15 sierpnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1930 i 7. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a minister spraw wojskowych wcielił do 2 batalionu saperów w Puławach[3][4]. Awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933[2]. W 1938 został przyjęty do Wyższej Szkoły Inżynierii w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1938–1940[5]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 50. lokatą w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[1].
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej pełnił stanowisko zastępcy dowódcy 10 batalionu saperów[2]. Po przedostaniu się do na Zachód wstąpił do Wojska Polskiego we Francji[2]. Uczestniczył w kampanii francuskiej 1940 jako dowódca kompanii saperów 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich[2]. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Od 1941 do 1944 podczas szkolenia przyszłych cichociemnych prowadził kurs minerstwa, a także konstruowania, podkładania i rozbrajania ładunków wybuchowych[6][2]. Był oficerem technicznym i zastępcą dowódcy 2 kompanii 1 batalionu saperów, funkcjonującego w Szkocji w latach 1940–1942. Później był dowódcą 9 kompanii 4 batalionu saperów[2], działającym od 1945 do 1947. Został awansowany na stopień majora, a później na stopień podpułkownika[2].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Zmarł 25 marca 1994 w Londynie[2]. Jego prochy zostały pochowane w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie[2]. Był żonaty z Henryka Święchowską (1908–1995), która była stomatologiem[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (15 stycznia 1987)[7]
- Srebrny Krzyż Zasługi[1]
Przypisy
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 250.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Maksymilian Kruczała. stankiewicze.com. [dostęp 2017-06-25].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 15 sierpnia 1931, s. 308, 315.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 264, 750.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 482.
- ↑ J.Z.: Instruktorzy. polityka.pl, 2016-04-26. [dostęp 2017-06-25].
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 15, Nr 2 z 15 lipca 1987.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Grupa instruktorów cichociemnych od lewej stoją: por. Mieczysław Różański, kpt. Maksymilian Kruczała, por. Eugeniusz Janczyszyn, ppor. Jerzy Zubrzycki, por. Aleksander Ihnatowicz, mjr Józef Sławomir Hartman, Jan Kazimierski, por. Antoni Pospieszalski, ppłk Stefan Piotrowski.