Maksymilian Minkowski

Maksymilian Minkowski

Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1901 Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1971 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Partia	Komunistyczna Partia Polski
Odznaczenia

Grób Maksymiliana Minkowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Maksymilian Minkowski (ur. 31 stycznia 1901 w Sosnowcu, zm. 3 listopada 1971 w Warszawie) – działacz komunistyczny, dziennikarz, sekretarz Komunistycznej Frakcji Poselskiej (KFP) w Sejmie RP.

Życiorys

Syn Fabiana i Rozalii z Dawidsonów. Absolwent szkoły Zgromadzenia Kupców w Będzinie, 1920–1926 studiował na wydziałach filozoficznym i matematycznym UW i wydziale mierniczym Politechniki Warszawskiej. Jesienią 1923 zaczął pracować w sekretariacie komunizującego Uniwersytetu Ludowego w Warszawie, a w maju 1924 wstąpił do KPP. Został sekretarzem technicznym Stefana Królikowskiego i Stanisława Łańcuckiego, posłów komunistycznych w Sejmie RP. 1924–1927 był bliskim współpracownikiem kolejnych sekretarzy KFP – Jerzego Sochackiego i Czesławy Grosserowej, dla których redagował interpelacje i wnioski zgłaszane przez komunistycznych posłów i pisywał komunikaty prasowe o działalności frakcji. Podczas pobytu w Wolnym Mieście Gdańsku w ramach kampanii wyborczej do Sejmu napisał na polecenie KC KPP broszurę wyborczą „Jak posłowie komunistyczni o ziemię dla chłopów bez wykupu walczyli”. W latach 1929–1930 współpracował z sekretarzem frakcji Kazimierzem Cichowskim, przygotowywał materiały do sejmowych wystąpień komunistycznych posłów. Działał również w MOPR. W 1930 na polecenie KC KPP redagował wraz z Józefem Kowalczykiem, Zygmuntem Oskierko (Jakubem Erlichem) i Władysławem Broniewskim krakowski „Przegląd Społeczny”. 1930–1935 był sekretarzem KFP w Sejmie III kadencji. Napisał m.in. przemówienia wygłoszone 3 listopada 1932 i 20 lutego 1933 przez Wacława Rożka podczas debaty budżetowej i debaty nad ustawą o szkołach akademickich. W styczniu 1934 osiadł w Moskwie. Wkrótce został aresztowany i uwięziony, a w 1936 osadzony (do 1946) w łagrze w Workucie. Po powrocie do kraju został kierownikiem „działu radzieckiego” w „Głosie Ludu” (centralnym organie KC PPR, a 1947-1948 był kierownikiem działu społeczno-politycznego w Robotniczej Agenci Prasowej.1948-1949 był zastępcą redaktora naczelnego „Dziennika Polskiego”, a IV 1949 - III 1952 zastępcą redaktora naczelnego „Gazety Krakowskiej”; jednocześnie był prezesem miejscowego oddziału Związku Zawodowego Dziennikarzy. IV-X 1952 wicedyrektor Biura Prasy i Informacji Prezydium Rządu i jednocześnie wicedyrektor Gabinetu Szefa Urzędu Rady Ministrów w Warszawie. Następnie do 1956 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ), m.in. redagował miesięcznik polskiej ambasady w Pradze, a od 1 listopada 1953 był attaché prasowym polskiej ambasady w Pradze pt. „Nove Polsko” Po powrocie do kraju został zastępcą redaktora naczelnego „Trybuny Wolności”, następnie tygodnika „Świat i Polska” i miesięcznika „Polsza”, a X 1959 - XI 1968 był redaktorem naczelnym miesięcznika Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju (OKP) (którego Prezydium był członkiem) pt. „Widnokręgi”. Następnie współpracował w Wydziale Historii Partii/Zakładem Historii Partii. Był odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego żoną była Janina Ignasiak, była posłanka komunistyczna Sejmu III kadencji; miał z nią syna Józefa.

Został pochowany na Komunalnych Powązkach (kwatera C31-3-17)^[1].

Wybrane publikacje

• (przekład) M. Bieriezow, Michał Frunze, tł. z ros. M. Minkowski, Warszawa: Wydawnictwo „Prasa Wojskowa” 1950.
• Pod rządami bezprawia i terroru: konstytucje, sejmy i wybory w Polsce przedwrześniowej. Materiały i dokumenty, oprac. J. Litwin, F. Kalicka, M. Minkowski, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1952.
• W 42 rocznicę wielkiej socjalistycznej rewolucji październikowej, Warszawa: Instytut Polsko-Radziecki 1959.

Przypisy

Bibliografia

• Bogdan Gadomski, Minkowski Maksymilian [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 21, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1976, s. 303-305.