MaliVai Washington

MaliVai Washington

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1969 Glen Cove
Wzrost	180 cm
Masa ciała	79 kg
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	1999
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	11 (26 października 1992)
Australian Open	QF (1994)
Roland Garros	4R (1993)
Wimbledon	F (1996)
US Open	4R (1992)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	172 (20 kwietnia 1992)
US Open	2R (1991)

MaliVai Washington (ur. 20 czerwca 1969 w Glen Cove) – amerykański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Atlanty (1996).

Kariery zawodowej w tenisie próbowało także jego rodzeństwo. Brat Mashishka (ur. 19 grudnia 1974 w Delray Beach) nie osiągnął większych sukcesów, bardziej udanie startowała siostra, Mashona.

W 2009 roku otrzymał nagrodę Arthur Ashe Humanitarian Award (Nagroda Arthura Ashe)^[1].

Kariera tenisowa

Kariera zawodowa Afroamerykanina Washingtona, tenisisty praworęcznego z oburęcznym bekhendem, przypadła na lata 1989–1999. Zarobił ponad trzy miliony dolarów.

W 1990 znalazł się po raz pierwszy w czołowej setce rankingu, a w sierpniu t.r. pokazał się z dobrej strony w turnieju w New Haven, gdzie w drodze do 1/8 finału pokonał Ivana Lendla, który tydzień wcześniej utracił pozycję lidera rankingu światowego. Przełomowy w karierze Washingtona okazał się sezon 1992 – wygrał 2 turnieje (Memphis w finale z Wayne'em Ferreirą; Charlotte, w finale z Claudiem Mezzadrim), był w dalszych 4 finałach (Auckland, Tampa, oba przegrane z Jaime'em Yzagą; Manchester, przegrany z Jacco Eltinghiem; New Haven, porażka ze Stefanem Edbergiem), osiągnął ponadto półfinały w Wellington, Scottsdale, Waszyngtonie, Canadian Open i Lyonie. Na US Open dotarł do 4 rundy, ulegając w pięciu setach Michaelowi Changowi (pokonał tego gracza wcześniej w sezonie). Na turnieju w New Haven pokonał 5. zawodnika rankingu światowego, Gorana Ivaniševicia. Wyniki te zapewniły mu najwyższą pozycję rankingową w karierze – w październiku 1992 został sklasyfikowany na 11. miejscu na świecie.

W sezonie 1993 Washington grał nieco mniej skutecznie, ale osiągnął kolejne 2 finały, w tym w Key Biscayne (przegrał z Pete’em Samprasem). Regularne starty w najważniejszych turniejach (Australian Open i French Open 4 runda, Wimbledon 2 runda, US Open 3 runda) zapewniły mu miejsce w niepunktowanym, ale dobrze płatnym Pucharze Wielkiego Szlema w Monachium, gdzie odpadł w pierwszym meczu z Michaelem Stichem. Udany występ zaliczył nieco wcześniej na dużym turnieju halowym w Sztokholmie, gdzie osiągnął półfinał po zwycięstwach m.in. nad Amosem Mansdorfem, Borisem Beckerem (trzeciego zawodnika rankingu Washington pokonał 6:1, 6:3) i Wayne'em Ferreirą.

W styczniu 1994 dotarł do ćwierćfinału Australian Open, pokonując m.in. wicelidera rankingu Michaela Sticha i wracającego do tenisa Matsa Wilandera; przegrał z Toddem Martinem (późniejszym finalistą). W dalszej części sezonu dochodził kilkakrotnie do półfinałów i ćwierćfinałów turniejowych, a w październiku 1994 wygrał turniej w Ostrawie, po finale z Arnaudem Boetschem.

W sezonie 1995, jesienią, w turniejach halowych w Ostrawie (gdzie bronił tytułu) i Essen awansował do finałów. W Ostrawie uległ w finale Wayne’owi Ferreirze, a w Essen, gdzie pokonał po drodze m.in. Andre Agassiego (nr 1. na świecie) i Thomasa Enqvista (nr 9.), w finale lepszy od Washingtona okazał się Thomas Muster.

W 1996 Amerykanin wygrał turniej w Bermuda, gdzie żaden z jego rywali nie był klasyfikowany w czołowej setce, a poza przeciwnikiem finałowym (Marcelem Filippinim, nr 105. na świecie) – nawet w gronie najlepszych 300 graczy rankingu. Regularne wyniki turniejowe zapewniały mu stałe miejsce w szerokiej czołówce, około 20–30. pozycji w rankingu.

W czerwcu i lipcu 1996 nierozstawiony Washington pokonał podczas Wimbledonu kolejno Richarda Fromberga, Thomasa Enqvista, Bohdana Ulihracha, Paula Haarhuisa, Alexa Rădulescu i Todda Martina w drodze do swojego jedynego finału wielkoszlemowego. Podczas ćwierćfinału z Radulescu i półfinału z Martinem bronił piłki meczowe. Radulescu zmienił decyzję sędziowską na korzyść Washingtona w jednym z kluczowych momentów meczu, a Martin w piątym secie prowadził już 5:1, by ostatecznie przegrać 8:10. Washington, drugi czarnoskóry finalista Wimbledonu po Arthurze Ashe, w decydującym meczu nie sprostał Richardowi Krajickowi przegrywając 3:6, 4:6, 3:6.

Amerykański tenisista w kolejnych latach zmagał się z kontuzjami, co wykluczało go na miesiące ze startów turniejowych. Nie zdołał osiągnąć już żadnego finału, w 1997 wypadł z czołowej setki. W grudniu 1999 zdecydował się na zakończenie kariery sportowej.

Jako deblista udzielał się rzadziej. Najwyżej był sklasyfikowany w kwietniu 1992 na nr 172. pozycji, a jedyny finał turniejowy osiągnął w 1995 w Bogocie (w parze ze Steve’em Campbellem).

Bronił barw narodowych w Pucharze Davisa, ale nie był podstawowym zawodnikiem kadry – w latach 1993–1997 wystąpił w 3 meczach międzypaństwowych. Grał wyłącznie w grze pojedynczej, wygrał 3 mecze, przegrał 2. W 1997 pokonał Gustava Kuertena, który kilka miesięcy później wygrał wielkoszlemowy turniej French Open. Ponadto Washington występował w Drużynowym Pucharze Świata (1995), a na igrzyskach olimpijskich w Atlancie (1996) dotarł do ćwierćfinału, gdzie przegrał z Sergim Bruguerą^[2].

Washington osiągnął swój największy sukces – finał Wimbledonu – na kortach trawiastych, ale nie dysponował szczególnie mocnym serwisem ani nie atakował za często przy siatce. Preferował grę z głębi kortu. Po zakończeniu kariery zajął się m.in. komentowaniem tenisa w telewizji ESPN. Jeszcze jako aktywny zawodnik powołał w 1994 do życia MaliVai Washington Kids Foundation, promującą tenis wśród młodzieży afroamerykańskiej.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (4–9)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	12 stycznia 1992	Auckland	Twarda	Jaime Yzaga	6:7(5), 4:6
Zwycięzca	1.	16 lutego 1992	Memphis	Twarda (hala)	Wayne Ferreira	6:3, 6:2
Finalista	2.	19 kwietnia 1992	Tampa	Ceglana	Jaime Yzaga	6:3, 4:6, 1:6
Zwycięzca	2.	10 maja 1992	Charlotte	Ceglana	Claudio Mezzadri	6:3, 6:3
Finalista	3.	21 czerwca 1992	Manchester	Trawiasta	Jacco Eltingh	3:6, 4:6
Finalista	4.	23 sierpnia 1992	New Haven	Twarda	Stefan Edberg	6:7(4), 1:6
Finalista	5.	17 stycznia 1993	Auckland	Twarda	Aleksandr Wołkow	6:7(2), 4:6
Finalista	6.	21 marca 1993	Miami	Twarda	Pete Sampras	3:6, 2:6
Zwycięzca	3.	16 października 1994	Ostrawa	Dywanowa (hala)	Arnaud Boetsch	4:6, 6:3, 6:3
Finalista	7.	15 października 1995	Ostrawa	Dywanowa (hala)	Wayne Ferreira	6:3, 4:6, 3:6
Finalista	8.	29 października 1995	Essen	Dywanowa (hala)	Thomas Muster	6:7(6), 6:2, 3:6, 4:6
Zwycięzca	4.	21 kwietnia 1996	Bermudy	Ceglana	Marcelo Filippini	6:7(6), 6:4, 7:5
Finalista	9.	7 lipca 1996	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Richard Krajicek	3:6, 4:6, 3:6

Gra podwójna (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	17 września 1995	Bogota	Ceglana	Steve Campbell	Jiří Novák David Rikl	6:7, 2:6

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).