Malinowska Skała

Malinowska Skała

Szczyt Malinowskiej Skały w 2018 roku
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Pasmo	Beskid Śląski, Karpaty
Wysokość	1152 m n.p.m.
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego Malinowska Skała
Położenie na mapie Karpat Malinowska Skała
49°39′21″N 19°00′03″E/49,655833 19,000833

Wychodnia Malinowska Skała w 2018 roku

Źródło potoku Malinka (trzeciego potoku źródłowego Wisły, jedynego dostępnego dla turystów) na Malinowskiej skale. Można do niego dotrzeć szeroką, utwardzoną ścieżką wychodzącą spod Białego Krzyża, naprzeciw przystanku PKS, na prawo od szlaku na Malinów.

Malinowska Skała (1152 m n.p.m.) – zwornikowy szczyt w głównym grzbiecie pasma Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim. Ku północnemu zachodowi biegnie od tej kulminacji grzbiet przez Malinów ku Przełęczy Salmopolskiej, ku południu – grzbiet ku Baraniej Górze. Na północ odchodzi od Malinowskiej Skały grzbiet ku Skrzycznemu, zaś ku wschodowi wybiega krótki grzbiecik Kościelca.

Masyw Malinowskiej Skały – jak i cały grzbiet, biegnący od niej przez Malinów i Przełęcz Salmopolską aż po Kotarz – zbudowany jest z tzw. zlepieńców z Malinowskiej Skały. Skała ta, tworząca nieciągły poziom składający się z szeregu izolowanych soczewek, spotykana jest tylko w Beskidzie Śląskim oraz Beskidzie Śląsko-Morawskim w najwyższej części górnych warstw godulskich. Są to drobno- i średnioziarniste zlepieńce kwarcowe, zawierające liczne okruchy łupków mikowych, granitów i ziarna skaleni. Składniki te można bez trudności wyróżnić w litej płycie, pokrywającej szczyt Malinowskiej Skały lub też dostrzec – jako produkt współczesnego wietrzenia – wśród żwiru pokrywającego ścieżkę.

Około 60 m na północ szczytu, tuż przy szlaku turystycznym, zlepieniec ten buduje sporą wychodnię skalną, tzw. Malinowską Skałę^[1] w kształcie rozczłonkowanej ambony o wymiarach 6 × 14 × 5 m^[1]. Na ścianach wychodni widać interesujące formy wietrzenia, m.in. dość głęboką niszę. Wychodnia na Malinowskiej Skale jest co najmniej od połowy XX w. jednym z najlepiej rozpoznawalnych symboli Beskidu Śląskiego. Jej fotografie znajdują się praktycznie we wszystkich publikacjach krajoznawczych opisujących te góry, jest też przedstawiana na niezliczonych wzorach kart pocztowych. Od 1977 roku wychodnia ta jest objęta ochroną jako pomnik przyrody^[1] nieożywionej.

W stokach góry znajduje się m.in. Jaskinia Malinka o długości korytarzy 16 m, odkryta w 1970 r.

Na północno-zachodnich stokach Malinowskiej Skały, w dużej niszy osuwiskowej, znajduje się – stanowiący dużą rzadkość w Beskidach – naturalny, całoroczny stawek o średnicy ok. 10 m.

Szlaki turystyczne

z Przełęczy Salmopolskiej przez Malinów – 1.15 godz. (w kierunku przeciwnym 1 godz.);

z Dużego Skrzycznego – 1.10 godz. (w kierunku przeciwnym 1.10 godz.);

z Baraniej Góry – 2.10 godz. (w kierunku przeciwnym 2.45 godz.);

z Ostrego przez Kościelec – 2 godz. (w kierunku przeciwnym 2.30 godz.).

Przypisy

Bibliografia

• Barański Mirosław: Beskid Śląski. Pasmo Baraniej Góry, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1999, ISBN 83-7005-423-4.
• Unrug Rafał (red.): Karpaty fliszowe między Olzą a Dunajcem, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1979, ISBN 83-220-0043-X.