Malowanie proszkowe

Malowanie proszkowe – polega na nakładaniu naelektryzowanych cząstek (20-100 μm) farby proszkowej na powierzchnię przewodzącą np. metalu. Osadzona warstwa proszku utrzymuje się na powierzchni malowanego detalu dzięki siłom elektrostatycznym.

W malowaniu proszkowym stosuje się dwie podstawowe techniki elektryzacji i nakładania farby proszkowej:

• natrysk elektrostatyczny – metoda wysokonapięciowa 40-100 kV, potocznie zwana „koroną”,
• natrysk elektrokinetyczny – metoda triboelektryzacji, tarciowa, zwana „tribo”.

Następnie pokryte farbą elementy są nagrzewane do temperatury 140-200°C, w rezultacie czego proszek ulega stopieniu i polimeryzacji. Uzyskana powłoka lakiernicza jest odporna na korozję, chemikalia, wysoką temperaturę i uszkodzenia mechaniczne^[1].

Podstawowe zalety malowania proszkowego:

• brak emisji rozpuszczalników i rozcieńczalników do środowiska,
• prawie 100% wykorzystanie materiału malarskiego (możliwość odzysku nieosadzonych cząstek proszku),
• znaczne oszczędności energetyczne dzięki możliwości stosowania zamkniętych układów wentylacji,
• otrzymywane powłoki dzięki swojej grubości (60-80 μm) znakomicie maskują niedokładności obróbki mechanicznej,
• zabezpieczenie antykorozyjne pokrytych materiałów.

Przypisy