Manchester United F.C.

Manchester United

Pełna nazwa	Manchester United Football Club
Przydomek	Red Devils (Czerwone Diabły)
Maskotka	Fred The Red
Barwy	czerwono-biało-czarne
Data założenia	1878 jako Newton Heath L&YR
Liga	Premier League
Państwo	Wielka Brytania
Adres	Manchester United Football Club Sir Matt Busby Way Old Trafford M16 OQR; Manchester, Anglia
Stadion	Old Trafford
Sponsor techniczny	adidas
Właściciel	Rodzina Glazerów
Prezes	Joel i Avram Glazer
Trener	Erik ten Hag
Asystent trenera	Mitchell van der Gaag Steve McClaren
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

Manchester United Football Club (bryt. wym. [ˌmæntʃɛstə juˈnaɪtɪd]) – angielski klub piłkarski z siedzibą w Stretford, w hrabstwie Wielki Manchester. Występuje w Premier League, której był jednym z założycieli w 1992 roku.

Zespół powstał w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club^[1]. W 1902, dziesięć lat po dołączeniu do The Football League i sześć lat przed pierwszym mistrzostwem kraju, był blisko bankructwa i zmienił swoją nazwę na obecną. W 1910 Manchester United przeniósł się na Old Trafford, na którym do dziś rozgrywa swoje spotkania (jest trzecim pod względem wielkości stadionem piłkarskim w Wielkiej Brytanii). Klub pod wodzą Matta Busby’ego zdobył Puchar Europy w 1968 i było to pierwsze zwycięstwo dla Anglii w tych rozgrywkach. Sukces przypadł dziesięć lat po monachijskiej katastrofie lotniczej, w której śmierć poniosło wielu pasażerów, w tym ośmiu zawodników pierwszej drużyny. 6 listopada 1986 roku trenerem zespołu został Alex Ferguson, który podczas swojej 26-letniej pracy sięgnął po najwięcej sukcesów w historii klubu.

Manchester United dwudziestokrotnie zostawał mistrzem Anglii, zdobył także 12 Pucharów Anglii i pięciokrotnie triumfował w rozgrywkach o Puchar Ligi. Ponadto jest jedną z najbogatszych i najpopularniejszych drużyn na świecie. Największymi rywalami piłkarzy z Old Trafford są: Liverpool, Arsenal, Manchester City oraz Leeds United. W 1991 roku klub znalazł się na London Stock Exchange, a w maju 2005 został kupiony za prawie 800 milionów funtów przez rodzinę Glazerów. Od 2012 roku klub jest notowany na New York Stock Exchange^[2].

Manchester United jest marką światową wycenianą w 2021 przez „Forbes” na 4,2 miliarda dolarów, co plasuje go na czwartym miejscu wśród klubów piłkarskich, za Barceloną, Realem Madryt i Bayernem^[3].

Od 18 do 20 kwietnia 2021 członek i jednocześnie założyciel europejskiej Superligi^[4].

Historia

Pierwsze lata (1878–1945)

Pozycje zajmowane przez klub w lidze od 1892 do 2022

Manchester United został założony w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club przez pracowników wagonowni kolei Lancashire i Yorkshire w Newton Heath^[5]. Początkowo rozgrywał mecze przeciwko innym wydziałom i przewoźnikom kolejowym, a w 1888 został jednym z założycieli The Combination – regionalnej ligi piłkarskiej. Po jednym sezonie rozgrywki rozpadły się, a zespół dołączył do nowo powstałej Football Alliance, która była rozgrywana przez trzy lata, zanim połączyła się z the Football League. Z tego powodu sezon 1892/1893 drużyna rozpoczęła w First Division. W tym samym czasie stała się niezależna od przewoźnika kolejowego i zmieniła nazwę na Newton Heath Football Club. Po dwóch sezonach występów w First Division spadła do Second Division^[5].

W styczniu 1902 klub otrzymał polecenie rozpoczęcia postępowania upadłościowego, ponieważ jego długi wynosiły 2670 funtów, co odpowiada dzisiejszym 210 tysiącom^[6][7]. Kapitan zespołu Harry Stafford znalazł czterech biznesmenów, w tym Johna Henry’ego Daviesa – późniejszego prezesa klubu. Każdy z nich zainwestował 500 funtów w zamian za udział w prowadzeniu Newton Heath, który następnie zmienił nazwę^[8]; 24 kwietnia 1902 oficjalnie powstał Manchester United Football Club^[9][10]. Pod wodzą Ernesta Mangnalla – trenera United w latach 1903–1912 – zespół zakończył rozgrywki Second Division w 1906 roku na drugim miejscu i awansował do First Division. Ligę tę wygrał dwa lata później, pierwszy raz sięgając po mistrzostwo Anglii. Na początku kolejnego sezonu piłkarze Mangnalla triumfowali w premierowej edycji Tarczy Dobroczynności^[11], a rozgrywki zakończyli z pierwszym w historii zwycięstwem w Pucharze Anglii. W 1911 roku klub po raz drugi zdobył mistrzostwo kraju, a po zakończeniu kolejnego sezonu Mangnall opuścił Old Trafford i trafił do Manchesteru City^[12].

W 1922, trzy lata po zakończeniu przerwy w rozgrywkach spowodowanych I wojną światową, Manchester United spadł do Second Division, gdzie występował do 1925 roku. Ponownie został relegowany w 1931, a trzy lata później zajął najniższe w historii miejsce w lidze – 20. w Second Division. Po śmierci głównego sponsora J. H. Daviesa w październiku 1927, sytuacja finansowa Manchesteru United pogorszyła się do tego stopnia, że klub prawdopodobnie zbankrutowałby, gdyby nie James W. Gibson, który w grudniu 1931 zainwestował dwa tysiące funtów i przejął nad nim kontrolę. W sezonie 1938/1939, ostatnim przed wybuchem II wojny światowej, zespół zajął 14. miejsce w First Division^[13].

Era Matta Busby’ego (1945–1969)

Dzieci Busby’ego w 1955

W październiku 1945 trenerem Manchesteru United został Matt Busby, który objął wielką kontrolę nad selekcją zawodników, transferami i sesjami treningowymi^[14]. Busby doprowadził zespół do drugiego miejsca w lidze w 1947, 1948 i 1949, a także do zwycięstwa w Pucharze Anglii w 1948. Cztery lata później klub zdobył pierwsze mistrzostwo Anglii od 41 lat^[15]. Wygrał także rozgrywki ligowe w 1956 i 1957. Ówczesny Manchester United media określiły mianem „Dzieci Busby’ego”, ponieważ średnia wieku zawodników wynosiła 22 lata^[16]. W 1957 został pierwszym angielskim zespołem, który uczestniczył w Pucharze Europy, mimo obiekcji ze strony the Football League, która w poprzednim sezonie odmówiła udziału w tych rozgrywkach Chelsea^[17]. Podczas drogi do półfinału, w którym United przegrali z Realem Madryt, drużyna odniosła najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując 10:0 RSC Anderlecht^[18].

Tablica upamiętniająca katastrofę w Monachium

6 lutego 1958, w czasie podróży z ćwierćfinałowego meczu Pucharu Europy z Crveną zvezdą Belgrad, samolot z zawodnikami Manchesteru United, pracownikami klubu i dziennikarzami rozbił się podczas startowania po tankowaniu w Monachium. W katastrofie śmierć poniosły 23 osoby, w tym ośmiu piłkarzy – Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor i Billy Whelan. Kilkunastu innych pasażerów zostało rannych^[19][20].

Szkoleniowiec zespołu rezerw Jimmy Murphy tymczasowo objął pierwszą drużynę, podczas gdy Busby dochodził do zdrowia. Doprowadził on Manchester United do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał z Boltonem Wanderers 0:2. Z powodu tragedii jaka spotkała klub, UEFA zaprosiła go do uczestnictwa w kolejnej edycji Pucharu Europy. Mimo zgody the Football Association, the Football League nie pozwoliło drużynie uczestniczyć w tych rozgrywkach, ponieważ się do nich nie zakwalifikowała^[21][22]. W latach 60. Busby przebudował zespół, sprowadzając takich piłkarzy jak Denis Law, czy Pat Crerand. Wprowadził także kolejną generację młodych zawodników, z których najbardziej wyróżniał się George Best. Manchester United zdobył w 1963 roku Puchar Anglii, a w kolejnym sezonie zajął drugie miejsce w lidze. Rok później udało mu się wygrać rozgrywki ligowe, a sukces ten powtórzył także w 1967. W następnej kampanii stał się pierwszym angielskim zespołem, który zdobył Puchar Europy, pokonując w finale 4:1 Benficę^[23]. W ówczesnej drużynie Manchesteru United występowało trzech zdobywców Złotej Piłki – Bobby Charlton, Denis Law i George Best^[24]. Matt Busby w 1969 zrezygnował ze stanowiska trenera i zastąpił go szkoleniowiec zespołu rezerw, a także były zawodnik klubu – Wilf McGuinness^[25].

Finał Pucharu Mistrzów

1968-05-29	Manchester United	4:1	SL Benfica	Wembley, Londyn Widzów: 92 225 Sędzia: Concetto Lo Bello (Włochy)
	Bobby Charlton  53',  99', George Best  92', Brian Kidd  94'	0:0	Jaime Graça  79'
Alex Stepney – Shay Brennan, Bill Foulkes, David Sadler, Tony Dunne – Pat Crerand, Bobby Charlton (kapitan), Nobby Stiles – George Best, Brian Kidd, John Aston; Trener: Matt Busby			José Henrique – Adolfo Calisto, Humberto Fernandes, Jacinto Santos, Fernando Cruz – Jaime Graça, Mário Coluna (kapitan), José Augusto – José Torres, Eusébio, António Simões; Trener: Otto Glória

1969–1986

Bryan Robson był kapitanem Manchesteru United przez 12 lat, więcej niż jakikolwiek inny zawodnik^[26]

Manchester United w sezonie 1969/1970 zajął ósme miejsce w lidze, a kolejne rozgrywki rozpoczął słabo. Z tego powodu Busby tymczasowo został trenerem pierwszego zespołu, a McGuinness powrócił na stanowisko trenera drużyny rezerw. W czerwcu 1971 zatrudniono Franka O’Farrella, ale w grudniu 1972 zastąpił go Tommy Docherty^[27]. Docherty uchronił Manchester United w tamtych rozgrywkach przed spadkiem, ale w 1974 już mu się to nie udało. W tym czasie Best, Law i Charlton opuścili klub^[23]. W pierwszym sezonie w drugiej lidze zespół wywalczył awans, a w 1976 dotarł do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał z Southampton 0:1. Rok później triumfował w tym turnieju, pokonując Liverpool 2:1. Niedługo potem Docherty został zwolniony, ponieważ wykryto jego romans z żoną klubowego fizjoterapeuty^[25][28].

Dave Sexton zastąpił Docherty’ego latem 1977. Do zespołu sprowadził między innymi Joego Jordana, Gordona McQueena, Gary’ego Baileya i Raya Wilkinsa. Manchester United przegrał w finale Pucharu Anglii 1979 z Arsenalem 2:3, a następnie zajął drugie miejsce w lidze w sezonie 1979/1980. Sexton został zwolniony w 1981, mimo iż zespół wygrał ostatnie siedem meczów pod jego wodzą^[29]. Następca Anglika, Ron Atkinson, zakontraktował Bryana Robsona z West Bromwich Albion za najwyższą kwotę w historii brytyjskiej piłki nożnej. Nowy trener doprowadził Manchester United do dwóch zwycięstw w Pucharze Anglii w ciągu trzech lat (1983 i 1985). W sezonie 1985/1986, w pierwszych 15 meczach, drużyna odniosła 13 wygranych i dwukrotnie zremisowała. Była z tego powodu faworytem do tytułu mistrza kraju, ale ostatecznie zajęła czwarte miejsce. W listopadzie Atkinson został zwolniony^[30].

Era Aleksa Fergusona (1986–2013)

W dzień zwolnienia Atkinsona do klubu przybył Alex Ferguson (Aberdeen) i jego asystent Archie Knox^[31]. Doprowadzili zespół do 11. miejsca w lidze^[32]. Mimo zajęcia drugiej lokaty w kolejnym sezonie, rok później Manchester United ponownie zakończył rozgrywki na 11. miejscu^[33]. Pojawiły się plotki o planowanym zwolnieniu Fergusona, ale zwycięstwo nad Crystal Palace w finale Pucharu Anglii 1990 uratowało jego posadę^[34][35]. W kolejnym sezonie Manchester United zdobył Puchar Zdobywców Pucharów (po finałowym zwycięstwie nad Barceloną 2:1) i wygrał Superpuchar Europy, pokonując 1:0 Crveną Zvezdę Belgrad.

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów

1991-05-15	Manchester United	2:1	FC Barcelona	De Kuip, Rotterdam Widzów: 45 000 Sędzia: Bo Karlsson (Szwecja)
	Mark Hughes  67',  74'	0:0	Ronald Koeman  79'
Les Sealey – Denis Irwin, Steve Bruce, Gary Pallister, Clayton Blackmore – Mike Phelan, Paul Ince, Bryan Robson (kapitan), Lee Sharpe – Brian McClair, Mark Hughes; Trener: Alex Ferguson			Carles Busquets – Nando, José Ramón Alexanko (kapitan) (72' Antonio Pinilla), Albert Ferrer – Ronald Koeman – Andoni Goikoetxea, Eusebio, José Mari Bakero, Txiki Begiristain – Julio Salinas, Michael Laudrup; Trener: Johan Cruijff

Alex Ferguson – trener Manchesteru United w latach 1986–2013

W letnim okienku transferowym klub pozyskał za sumę 1,8 mln euro Érica Cantonę. W 1992 zespół po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Ligi Angielskiej – tym razem zwyciężył 1:0 Nottingham Forest w meczu rozegranym na Wembley^[30]. W sezonie 1992/1993 drużyna po raz pierwszy od 1967 roku została mistrzem Anglii, a w rozgrywkach 1993/1994 po raz pierwszy od 1957 roku uczyniła to dwa razy z rzędu; wygrała również Puchar Anglii, przez co udało jej się zdobyć pierwszy w klubowej historii dublet^[30]. Rok później do zespołu dołączył Andrew Cole.

Ryan Giggs jest najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii angielskiej piłki nożnej^[36]

W sezonie 1998/1999 Manchester United został pierwszym angielskim klubem, który wygrał Premier League, Ligę Mistrzów i zdobył Puchar Anglii podczas jednych rozgrywek – tak zwaną „potrójną koronę”^[37]. W finale Ligi Mistrzów rozgrywanym na Camp Nou podopieczni szkockiego trenera przegrywali do 90. minuty z Bayernem Monachium 0:1, ale gole Teddy’ego Sheringhama i Ole Gunnara Solskjæra zapewniły Manchesterowi United zwycięstwo w doliczonym czasie gry^[38]. Zespół sięgnął także po Puchar Interkontynentalny, po pokonaniu w finale 1:0 SE Palmeirasu^[39]. W uznaniu zasług Alex Ferguson otrzymał od królowej Elżbiety II tytuł szlachecki^[40].

Finał Pucharu Mistrzów

1999-05-26	Manchester United	2:1	Bayern Monachium	Camp Nou, Barcelona Widzów: 90 245 Sędzia: Pierluigi Collina (Włochy)
	Teddy Sheringham  90+1', Ole Gunnar Solskjær  90+3'	0:1	Mario Basler  6'
Peter Schmeichel (kapitan) – Gary Neville, Ronny Johnsen, Jaap Stam, Denis Irwin – Ryan Giggs, David Beckham, Nicky Butt, Jesper Blomqvist (67' Teddy Sheringham) – Dwight Yorke, Andy Cole (81' Ole Gunnar Solskjær); Trener: Alex Ferguson			Oliver Kahn (kapitan) – Lothar Matthäus (80' Thorsten Fink) – Markus Babbel, Thomas Linke, Samuel Kuffour, Michael Tarnat – Stefan Effenberg, Jens Jeremies – Mario Basler (87' Hasan Salihamidžić), Carsten Jancker, Alexander Zickler (71' Mehmet Scholl); Trener: Ottmar Hitzfeld

W 2000 roku kontrakt z klubem podpisał francuski stoper Laurent Blanc. Zespół prowadzony przez Fergusona wygrał Premier League w 2000 oraz 2001 roku. Mimo że do United pozyskano takie gwiazdy jak Ruud van Nistelrooy, Juan Sebastián Verón, czy Diego Forlán, rozgrywki w kolejnym sezonie zawodnicy zakończyli na drugim miejscu. Rok później odzyskali jednak tytuł. Latem 2002 roku Ferguson pozyskał środkowego obrońcę Rio Ferdinanda za rekordową sumę 46 mln euro. W 2004 roku Manchester United zdobył Puchar Anglii, pokonując w finale na Millennium Stadium w Cardiff 3:0 Millwall^[41]. W letnim okienku transferowym, poprzedzającym sezon 2005/06, klub sprowadził Patrice’a Evrę, Parka Ji-Sunga, Nemanję Vidicia oraz Edwina van der Sara. Niespodziewanie w ówczesnych rozgrywkach po raz pierwszy od ponad dekady klub nie awansował do fazy pucharowej Ligi Mistrzów. Zajął jednak w lidze drugie miejsce oraz pokonał Wigan Athletic w finale Pucharu Ligi. W kolejnych dwóch latach zespół ponownie zostawał mistrzem kraju, a w 2008 wygrał także Ligę Mistrzów po pokonaniu w finale na moskiewskich Łużnikach Chelsea – 1:1 po dogrywce, 6:5 w rzutach karnych. Był to 759. mecz w barwach „Czerwonych Diabłów” Ryana Giggsa, który pobił tym samym rekord należący do Bobby’ego Charltona^[42].

Finał Pucharu Mistrzów

2008-05-21	Manchester United	1:1	Chelsea	Łużniki, Moskwa Widzów: 67 310 Sędzia: Ľuboš Micheľ (Słowacja)
	Cristiano Ronaldo  26'	1:1	Frank Lampard  45'
Edwin van der Sar – Wes Brown (120+5' Anderson), Rio Ferdinand (kapitan), Nemanja Vidić, Patrice Evra – Owen Hargreaves, Paul Scholes (87' Ryan Giggs), Michael Carrick, Cristiano Ronaldo – Wayne Rooney (101' Nani), Carlos Tévez; Trener: Alex Ferguson			Petr Čech – Michael Essien, Ricardo Carvalho, John Terry (kapitan), Ashley Cole – Claude Makélélé (120+4' Juliano Belletti) – Michael Ballack, Frank Lampard – Joe Cole (99' Nicolas Anelka), Florent Malouda (92' Salomon Kalou) – Didier Drogba; Trener: Awram Grant
		Rzuty karne
	Carlos Tévez Michael Carrick Cristiano Ronaldo Owen Hargreaves Nani Anderson Ryan Giggs	6:5	Michael Ballack Juliano Belletti Frank Lampard Ashley Cole John Terry Salomon Kalou Nicolas Anelka

Cristiano Ronaldo jako zawodnik United

W grudniu zespół wygrał Klubowe Mistrzostwa Świata, a wiosną zdobył trzeci z rzędu tytuł mistrza kraju i sięgnął po Puchar Ligi^[43][44]. Piłkarze z Old Trafford wystąpili również w finale Ligi Mistrzów, ale tym razem musieli uznać wyższość Barcelony, przegrywając na Stadio Olimpico w Rzymie 0:2.

Latem 2009 roku, za rekordową kwotę 80 milionów funtów, do Realu Madryt został sprzedany Cristiano Ronaldo^[45]. Na jego miejsce sir Alex Ferguson sprowadził Mame Dioufa, Michaela Owena oraz Antonio Valencię. W 2010 roku, po pokonaniu w finale Aston Villi, podopieczni Fergusona obronili wywalczony sezon wcześniej Puchar Ligi^[46].

Po zajęciu drugiego miejsca w sezonie 2009/2010, Manchester United w 2011 roku wywalczył 19. tytuł mistrzowski^[47]. Dotarł także do finału Ligi Mistrzów, w którym ponownie nie dał rady Barcelonie (porażka 1:3)^[48].

Latem 2012 roku klub zakupił napastnika Robina van Persiego. Sezon 2012/2013 zespół zakończył zdobyciem 20. tytułu mistrza Anglii – trofeum zapewnił sobie cztery kolejki przed końcem rozgrywek (3:0 z Aston Villą). Robin van Persie zdobył ostatecznie 26 bramek i został królem strzelców angielskiej ekstraklasy. W tym samym sezonie United odpadli w 1/8 finału Ligi Mistrzów z Realem Madryt (1:1 w Madrycie, 1:2 w Manchesterze) oraz w ćwierćfinale FA Cup z Chelsea (2:2 w Manchesterze, 0:1 w Londynie).

8 maja 2013 Alex Ferguson podjął decyzję, że po zakończeniu sezonu zakończy pracę w Manchesterze United^[49][50]. 1 lipca 2013 zastąpił go David Moyes, dotychczasowy menedżer Evertonu F.C.^[51] .

David Moyes (2013–2014)

David Moyes – szkoleniowiec klubu w sezonie 2013/2014

9 maja 2013 ogłoszono, że nowym trenerem Manchesteru United został David Moyes. Pierwszym transferem Szkota na stanowisku menedżera był Guillermo Varela. Urugwajski obrońca został zakupiony za 2,8 mln euro z Club Atlético Penarol. Tuż przed zamknięciem okienka transferowego do klubu sprowadzono belgijskiego pomocnika Marouane Fellainiego za kwotę 27,5 mln funtów. Wraz z odejściem sir Alexa Fergusona karierę piłkarską zakończył Paul Scholes. 11 sierpnia 2013 roku gracze United pokonali 2:0 Wigan Athletic i tym samym wywalczyli Tarczę Wspólnoty. Było to pierwsze i zarazem ostatnie trofeum zdobyte z Moyesem. 22 września na Etihad Stadium Manchester United zmierzył się w meczu derbowym z Manchesterem City. Zawodnicy z Old Trafford zostali pokonani 1:4. Jedyną bramkę zdobył w 87. minucie meczu Wayne Rooney. W zimowym oknie transferowym klub pozyskał hiszpańskiego pomocnika Juana Matę za rekordową w historii klubu kwotę 37,1 mln funtów^[52]. Hiszpan zadebiutował w wygranym przez United 2:0 meczu z Cardiff City^[53]. 25 marca 2014 na stadionie Manchesteru United drugi raz w sezonie odbyły się derby miasta. Mecz i tym razem zakończył się porażką „Czerwonych Diabłów” (0:3). 22 kwietnia Moyes został zwolniony przez zarząd z funkcji menedżera pierwszej drużyny. Powodem tej decyzji były słabe wyniki zespołu. Prowadzona przez niego jedenastka zajęła dopiero siódme miejsce w ligowej tabeli, nie kwalifikując się nawet do Ligi Europy. Tymczasowym następcą Szkota został Ryan Giggs. Kilka tygodni później na stanowisku zakontraktowano Louisa van Gaala.

Louis van Gaal (2014–2016)

Louis van Gaal – menedżer „Czerwonych Diabłów” w latach 2014–2016

19 maja 2014 roku zarząd klubu ogłosił nazwisko nowego szkoleniowca – Louisa van Gaala. Asystentem Holendra został Ryan Giggs, który po 24 latach gry dla „Czerwonych Diabłów” zakończył piłkarską karierę. Pierwszym transferem trenera był hiszpański pomocnik Ander Herrera. Klub pozyskał go za sumę 29 milionów funtów z Athleticu Bilbao^[54]. Debiut pod wodzą menedżera miał miejsce 24 lipca 2014, gdy Manchester United w spotkaniu towarzyskim pokonał Los Angeles Galaxy 7:0^[55]. 26 sierpnia 2014 roku pozyskano pomocnika Ángela Di Maríę za kwotę 59,7 mln funtów – Argentyńczyk został przy tym najdrożej kupionym piłkarzem na Wyspach Brytyjskich^[56]. Kolejnym nabytkiem okazał się Kolumbijczyk Radamel Falcao, którego wypożyczono z możliwością pierwokupu. W tym samym okienku zakontraktowano również Luka Shawa oraz Daleya Blinda; w styczniu piłkarzem United został Víctor Valdés. W swoim premierowym sezonie van Gaal zajął 4. miejsce w Premier League, doszedł do ćwierćfinału Pucharu Anglii (przegrywając 1:2 z Arsenalem) oraz odpadł w II rundzie Pucharu Ligi, ulegając MK Dons 0:4.

Przed rozpoczęciem kolejnych rozgrywek nabytkiem transferowym został Memphis Depay, a po nim do klubu dołączyli: Matteo Darmian, Bastian Schweinsteiger, Morgan Schneiderlin, Sergio Romero oraz Anthony Martial. Sezon 2015/2016 zakończył się zwycięstwem Manchesteru United w rywalizacji o Puchar Anglii. W finale zawodnicy z Old Trafford pokonali Crystal Palace 2:1 po dogrywce. W Premier League zajęli 5. miejsce, odpadli w 1/8 finału Pucharu Ligi z Middlesbrough (0:0 po dogrywce, 1:3 w rzutach karnych). Przygodę z Ligą Mistrzów zakończyli na fazie grupowej; „Czerwone Diabły” zajęły 3. miejsce, premiowane automatycznym awansem do 1/16 finału Ligi Europy – odpadły tam jednak na etapie 1/8 turnieju, ulegając w dwumeczu 1:3 Liverpoolowi. 23 maja 2016 roku Louis van Gaal został zwolniony z funkcji menedżera Manchesteru United.

José Mourinho (2016–2018)

José Mourinho – trener w latach 2016–2018

27 maja 2016 roku oficjalna strona internetowa klubu poinformowała, że José Mourinho objął stanowisko menedżera pierwszej drużyny Manchesteru United^[57]. Pierwszym transferem nowego trenera był pozyskany z Villarreal CF, Eric Bailly. Następnie zakontraktowani zostali Zlatan Ibrahimović, Henrich Mychitarian oraz Paul Pogba. W roli szkoleniowca Portugalczyk zadebiutował 16 lipca 2016 roku w wygranym 2:0 towarzyskim meczu z Wigan Athletic. Swój pierwszy sezon rozpoczął od zwycięstwa w meczu o Tarczę Wspólnoty na Wembley – 2:1 z mistrzem Anglii Leicester City. Podopieczni Mourinho ponownie wystąpili w Londynie 26 lutego 2017 roku, w finale Pucharu Ligi, w którym okazali się lepsi od Southampton, wygrywając 3:2. Rozgrywki o Puchar Anglii zakończyli na ćwierćfinale, przegrywając z Chelsea 0:1. Na zakończenie sezonu ligowego klub z Old Trafford uplasował się na szóstej pozycji. 24 maja 2017 roku Manchester United pokonał AFC Ajax 2:0 w finale Ligi Europy, zdobywając trofeum po raz pierwszy w swojej historii^[58].

Finał Ligi Europy

2017-05-24	Manchester United	2:0	AFC Ajax	Friends Arena, Solna Widzów: 46 961 Sędzia: Damir Skomina (Słowenia)
	Paul Pogba  18' Henrich Mychitarian  48'	1:0
Sergio Romero – Antonio Valencia, Chris Smalling, Daley Blind, Matteo Darmian – Ander Herrera, Juan Mata (90' Wayne Rooney (kapitan)), Marouane Fellaini, Paul Pogba, Henrich Mychitarian (74' Jesse Lingard) – Marcus Rashford (84' Anthony Martial); Trener: José Mourinho			André Onana – Joël Veltman, Davinson Sánchez, Matthijs de Ligt, Jaïro Riedewald (82' Frenkie de Jong) – Davy Klaassen (kapitan), Lasse Schöne (70' Donny van de Beek), Hakim Ziyech – Bertrand Traoré, Kasper Dolberg (62' David Neres), Amin Younes; Trener: Peter Bosz

W sezonie 2017/2018 pierwszym transferem został Victor Lindelöf, pozyskany za 35 milionów euro z Benfiki. 10 lipca 2017 poinformowano o zakontraktowaniu napastnika Romelu Lukaku (wcześniej Everton) – za Belga zapłacono 85 milionów euro. Trzecim nabytkiem został, sprowadzony z Chelsea, Nemanja Matić. Sezon rozpoczął się 8 sierpnia meczem o Superpuchar Europy, w którym to Manchester United uległ 1:2 Realowi Madryt. 24 sierpnia z klubem ponownie związał się Zlatan Ibrahimović, parafując roczną umowę. 20 grudnia podopieczni Mourinho zakończyli udział w rozgrywkach o Puchar Ligi, przegrywając w ćwierćfinale z Bristol City 1:2. 22 stycznia 2018 roku piłkarzem „Czerwonych Diabłów” został Alexis Sánchez, pozyskany z Arsenalu^[59] – w jego miejsce w ramach transakcji „Kanonierzy” sprowadzili Henricha Mychitariana. 25 stycznia José Mourinho podpisał z klubem nowy kontrakt, który miał obowiązywać do czerwca 2020 roku, z opcją przedłużenia o kolejny sezon. 13 marca Manchester United odpadł w 1/8 finału Ligi Mistrzów, przegrywając na Old Trafford z Sevillą 1:2 (w pierwszym meczu padł bezbramkowy remis). 22 marca klub pożegnał się ze Zlatanem Ibrahimoviciem, rozwiązując umowę Szweda^[60]. W Premier League Manchester United uplasował się na drugim miejscu. 19 maja 2018 roku „Czerwone Diabły” przegrały w finale Pucharu Anglii z Chelsea 0:1.

W kolejnym sezonie zakontraktowani zostali: Diogo Dalot, Fred i Lee Grant. 25 września 2018 roku Manchester United odpadł w 3. rundzie Pucharu Ligi, przegrywając z Derby County po rzutach karnych 7:8 (spotkanie zakończyło się wynikiem 2:2). 18 grudnia 2018 José Mourinho został zwolniony z funkcji trenera Manchesteru United^[61].

Ole Gunnar Solskjær (2018–2021)

Ole Gunnar Solskjær – trener Manchesteru United od grudnia 2018 do listopada 2021 roku

19 grudnia, dzień po zwolnieniu portugalskiego szkoleniowca, tymczasowym trenerem pierwszego zespołu został Ole Gunnar Solskjær. W nowej roli Norweg zadebiutował trzy dni później, 22 grudnia, w wygranym 5:1 wyjazdowym meczu przeciwko Cardiff City. 13 stycznia 2019 roku, w spotkaniu przeciwko Tottenhamowi Hotspur, odniósł szóste zwycięstwo w sześciu pierwszych meczach w roli trenera Manchester United, bijąc tym samym rekord Sir Matta Busby’ego, który zwyciężył w pięciu pierwszych rywalizacjach. 16 marca 2019 „Czerwone Diabły” odpadły w ćwierćfinale Pucharu Anglii, przegrywając 1:2 z Wolverhampton Wanderers. Niespełna dwa tygodnie później Solskjær podpisał z klubem trzyletni kontrakt. 16 kwietnia 2019 roku Manchester United odpadł z Ligi Mistrzów na etapie ćwierćfinału, przegrywając w dwumeczu 0:4 z FC Barceloną. W Premier League piłkarze z Old Trafford uplasowali się na 6. miejscu.

Pierwszym transferem nowego trenera był Daniel James, pozyskany ze Swansea City^[62]. Następnie zakontraktowani zostali Aaron Wan-Bissaka i Harry Maguire. 29 stycznia 2020 roku Manchester United odpadł w półfinale Puchar Ligi, ulegając Manchesterowi City 2:3 w dwumeczu. W zimowym okienku transferowym do klubu dołączyli Bruno Fernandes, Nathan Bishop oraz Odion Ighalo (wypożyczony do końca sezonu). 19 lipca 2020 „Czerwone Diabły” przegrały z Chelsea w półfinale Pucharu Anglii (1:3). W lidze podopieczni Solskjæra zajęli trzecie miejsce. 16 sierpnia 2020 roku Manchester United odpadł z Ligi Europy na etapie półfinału, przegrywając 1:2 z Sevillą.

W kolejnym sezonie pierwszym transferem był zakup Donny’ego van de Beeka, pozyskanego z Ajaxu. Następnie do klubu dołączyli Alex Telles, Edinson Cavani i Facundo Pellistri. Klub z Old Trafford zakończył udział w ówczesnej edycji Ligi Mistrzów na fazie grupowej, zajmując trzecie miejsce w grupie H. 6 stycznia 2021 roku Manchester United przegrał w półfinale Pucharu Ligi z Manchesterem City (0:2). W zimowym okienku transferowym do klubu dołączył Amad Diallo. 21 marca „Czerwone Diabły” odpadły w ćwierćfinale Puchar Anglii, przegrywając 1:3 z Leicester City. Na koniec ówczesnego sezonu piłkarze Manchesteru United zostali wicemistrzami kraju. 26 maja 2021 podopieczni norweskiego szkoleniowca przegrali w finale Ligi Europy z hiszpańskim Villarrealem 10:11 po rzutach karnych – w regulaminowym czasie gry było 1:1.

Na początku sezonu 2021/2022 klub przedłużył kontrakty z Juanem Matą, Lee Grantem oraz Tomem Heatonem. Następnie ogłoszono transfer Jadona Sancho (wykupionego z Borussii Dortmund), a także Raphaëla Varane’a z Realu Madryt. Niedługo potem, 31 sierpnia 2021, piłkarzem Manchesteru United ponownie został Cristiano Ronaldo^[63][64]. 22 września „Czerwone Diabły” odpadły w trzeciej rundzie Pucharu Ligi, przegrywając 0:1 z West Hamem United^[65]. 21 listopada 2021 roku Solskjær został zwolniony z funkcji menedżera Manchesteru United, a na stanowisku chwilowo zastąpił go Michael Carrick^[66]. Osiem dni później – 29 listopada – klub poinformował, że tymczasowym trenerem zespołu zostanie Ralf Rangnick^[67]. 4 lutego 2022 roku Manchester United odpadł w czwartej rundzie Pucharu Anglii przegrywając po rzutach karnych 7:8 (wynik meczu 1:1) z Middlesbrough^[68]. 15 marca 2022 roku Czerwone Diabły przegrały dwumecz 2:1 z Atlético Madryt w 1/8 finału Ligi Mistrzów^[69]. W Premier League podopieczni Rangnicka zajęli 6 miejsce tracąc do zwycięskiego Manchesteru City 35 punktów^[70].

Erik ten Hag (2022–)

Erik ten Hag – trener klubu od 2022 roku

21 kwietnia 2022 roku klub poinformował, że Erik Ten Hag został nowym trenerem Manchesteru United. Ten Hag podpisał kontrakt na trzy lata z opcją przedłużenia o kolejny rok^[71]. Pierwszym transferem holendra był Tyrell Malacia, którego Manchester United pozyskał z Feyenoordu^[72]. Na ławce trenerskiej Manchesteru United zadebiutował 12 lipca 2022 roku w wygranym 4:0 meczu przeciwko Liverpoolowi^[73]. Kolejnymi transferami Holendra byli Christian Eriksen, któremu 1 lipca wygasł kontrakt z Brentford F.C. oraz Lisandro Martínez którego Czerwone Diabły pozyskały z Ajaxu^[74][75]. 22 sierpnia 2022 roku przed starciem z Liverpoolem Czerwone Diabły zaprezentowały na Old Trafford Casemiro, którego pozyskały z Realu Madryt^[76]. 1 września kontrakt z klubem podpisał Antony oraz wypożyczono z Newcastle United Martina Dúbravkę^[77][78].

Trofea międzynarodowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 26.05.2021)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Klubowe MŚ	zdobywca	1	2008
	finalista	0
Puchar Interkontynentalny	zdobywca	1	1999
	finalista	0
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	3	1968, 1999, 2008
	finalista	2	2009, 2011
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	1	2017
	finalista	1	2021
Puchar Zdobywców	zdobywca	1	1991
	finalista	0
Superpuchar UEFA	zdobywca	1	1991
	finalista	3	1999, 2008, 2017
Puchar Miast Targowych	zdobywca	0
	finalista	0
	półfinalista	1	1965

Trofea krajowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach Anglii (stan na: 18.05.2021)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	20 (rekord)	1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007, 2008, 2009, 2011, 2013
	II miejsce	17	1947, 1948, 1949, 1951, 1959, 1964, 1968, 1980, 1988, 1992, 1995, 1998, 2006, 2010, 2012, 2018, 2021
	III miejsce	7	1976, 1982, 1983, 2002, 2004, 2005, 2020
Puchar	zdobywca	12	1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004, 2016
	finalista	8	1957, 1958, 1976, 1979, 1995, 2005, 2007, 2018
Superpuchar	zdobywca	21 (rekord)	1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965*, 1967*, 1977*, 1983, 1990*, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008, 2010, 2011, 2013, 2016
	finalista	9	1948, 1963, 1985, 1998, 1999, 2000, 2001, 2004, 2009
Puchar Ligi	zdobywca	5	1992, 2006, 2009, 2010, 2017
	finalista	4	1983, 1991, 1994, 2003
II liga	I miejsce	2	1936, 1975
	II miejsce	5	1892, 1897, 1906, 1925, 1938
	III miejsce	3	1895, 1904, 1905

^* Zwycięzca nie został rozstrzygnięty i puchar wręczono obydwu finalistom (wspólny puchar).

Inne trofea

• BBC Sports Personality of the Year Team Award:
  • zdobywca (2x): 1968, 1999
• Amsterdam Tournament:
  • zdobywca (1x): 2006
• Międzynarodowy Puchar Mistrzów (ICC):
  • zdobywca (1x): 2014

Herb i barwy

Logotyp klubu wywodzi się z herbu rady Manchesteru, mimo że pozostał z niego tylko statek^[79]. Diabeł pochodzi od przydomku zespołu – „Czerwone Diabły”; znajdował się on na programach meczowych i szalikach w latach 60., a na herbie pojawił się w 1970, chociaż na koszulkach do 1971 roku nie było znaku klubu^[79].

Na zdjęciu zespołu Newton Heath z 1892 roku piłkarze nosili czerwono-białe koszulki i niebieskie spodenki^[80]. W latach 1894–1896 koszulki były zielone i złote^[80], a później zostały zastąpione przez białe, noszone wraz z niebieskimi spodenkami^[80]. Po zmianie nazwy klubu w 1902, barwy zespołu również przearanżowano. Od tego czasu piłkarze nosili czerwone koszulki, białe spodenki i czarne getry^[80]. Do 1922 w trykocie poczyniono tylko kilka zmian. Wówczas barwę koszulek zmieniono na białą, a wokół szyi dodano czerwony kształt w kształcie litery „V”. Podobny trykot użyto w finale Pucharu Anglii w 1909. Takie koszulki noszono przez następne pięć lat^[80]. W 1934 piłkarze nosili koszulki w wiśniowo-białe pasy, ale w następnym sezonie powrócono do czerwonego stroju^[80]. W latach 1959–1965 czarne getry zostały zmienione na białe, a przez następne sześć lat na czerwone. W 1971 roku postanowiono powrócić do czarnych. Piłkarze noszą obecnie jednolite czerwone koszulki, białe spodenki z czerwonymi pasami po bokach oraz czarne getry^[81].

Podczas wyjazdowych spotkań piłkarze Manchesteru United nosili najczęściej białe koszulki, czarne spodenki i białe getry, ale były od tego wyjątki. W kampanii 1995/1996 piłkarze ubrani byli na zielono, ale po pięciu spotkaniach zmieniono barwy, ponieważ zawodnicy mieli trudności ze znajdowaniem się nawzajem na boisku^[82]. W sezonie 1999/2000 koszulki były granatowe z małymi srebrnymi paskami^[83]. Rok później, z okazji stulecia nazwy „Manchester United”, w sprzedaży był dwustronny biało-złoty wyjazdowy trykot, chociaż ten używany przez piłkarzy taki nie był^[83]. W rozgrywkach 2011/2012 wyjazdowy trykot składał się z koszulek w czarno-niebieskie paski oraz czarnych spodenek i getrów^[84].

Trzeci strój często był niebieski, tak jak w sezonie 2008/2009, kiedy to świętowano 40. rocznicę zdobycia pierwszego w historii klubu Pucharu Europy^[85]. Wyjątkami były między innymi koszulki w niebiesko-białe paski noszone w sezonie 1995/1996, czarny trykot trzy lata później oraz białe koszulki z czarno-czerwonymi małymi paskami w latach 2003–2005^[83].

Stroje w ostatnich dziesięciu sezonach

2013/14

2014/15

2015/16

2016/17

2017/18

2018/19

2019/20

2020/21

2021/22

2022/23

Stadiony

Old Trafford

Zespół Newton Heath początkowo rozgrywał swoje spotkania na North Road, który znajdował się blisko zajezdni kolejowej; jego pojemność wynosiła 12 tysięcy, ale władze uznały, że nie nadaje się na występy w The Football League^[86]. W 1887 roku przeprowadzono kilka renowacji, a cztery lata później klub dzięki niewielkim oszczędnościom zakupił dwie trybuny, mogące pomieścić po tysiąc osób każda^[87]. Nie ma danych co do liczby kibiców na wielu pierwszych meczach na Norh Road, ale największą frekwencję odnotowano 4 marca 1893 roku. Wówczas na ligowy mecz z Sunderlandem przyszło około 15 tysięcy kibiców^[88]. Podobna liczba osób oglądała towarzyskie spotkanie z Gorton Villą 5 września 1889 roku^[89].

W czerwcu 1893 roku właściciele North Road zmusili klub do opuszczenia obiektu, ponieważ uznali, że nie powinien on pobierać opłat za wstęp na mecze. Następnie Newton Heath przeniósł się na Bank Street^[90]. Początkowo obiekt ten nie posiadał trybun, ale przed rozpoczęciem sezonu 1893/1894 wybudowano dwie – jedną wzdłuż boiska, a drugą za jedną z bramek^[90]. Pierwszy ligowy mecz na nowym stadionie zespół rozegrał 1 września 1893 roku, kiedy to pokonał 3:2 Burnley. Alf Farman zdobył wszystkie trzy gole, a spotkanie oglądało 10 tysięcy osób. Na następne ligowe spotkanie z Nottingham Forest, które rozegrano trzy tygodnie później, były gotowe już pozostałe trybuny^[90]. W październiku 1895 roku, tuż przed wizytą Manchesteru City, klub zakupił od zespołu rugby league Broughton Rangers trybunę mogącą pomieścić 2 tysiące kibiców. Jednak z powodu warunków atmosferycznych derbowe spotkanie obejrzało tylko 12 tysięcy osób^[91].

W 1902 roku Bank Street został tymczasowo zamknięty przez sąd, ale kapitan zespołu Harry Stafford uzbierał wystarczająco pieniędzy, by zapłacić za następne wyjazdowe spotkanie z Bristol City i znaleźć tymczasowy stadion w Harpurhey na mecz rezerw z Padiham^[92]. Następnie nowy prezes Newton Heath, J.H. Davies, zapłacił 500 funtów za postawienie nowej trybuny z miejscami siedzącymi, która może pomieścić tysiąc fanów^[93]. W przeciągu czterech lat stadion obudowano kolejnymi trybunami i obiekt mógł pomieścić około 50 tysięcy widzów^[93].

Widok na trybunę Stretford End

Po pierwszym tytule mistrza kraju w 1908 roku i zdobyciu Pucharu Anglii rok później Davies przyznał, że nie będzie można rozbudować Bank Street do stanu, jaki sobie wymarzył^[93]; w lutym 1909 roku, sześć tygodni przed finałem Pucharu Anglii, klub przeniósł się na Old Traford, wcześniej zakupując ziemię za około 60 tysięcy funtów. Architekt Archibald Leitch otrzymał budżet w wysokości 30 tysięcy na konstrukcję obiektu; początkowe plany zakładały, że jego pojemność będzie wynosić 100 tysięcy, ale ograniczenia finansowe zmusiły do jej zmniejszenia – do liczby 77 tysięcy. Stadion wybudował Messrs Brameld and Smith of Manchester. Największą frekwencję odnotowano 25 marca 1939 roku, kiedy to półfinał Pucharu Anglii między Wolverhampton Wanderers a Grimsby Town obejrzało 76 962 widzów^[94].

Większość stadionu została zburzona na skutek bombardowań podczas II wojny światowej. Po wojnie klub otrzymał rekompensatę w wysokości 22 278 funtów. Podczas odbudowy obiektu zespół rozgrywał mecze na Maine Road, który należał do Manchesteru City; United zobowiązali się płacić 5 tysięcy funtów rocznie oraz odprowadzać część zysków^[95]. Na Old Trafford później zamontowano także dachy – pierwszy z nich pojawił się nad Stretford End, a kolejny na trybunach północnej i wschodniej. Dachy były wspierane przez filary, które przeszkadzały w oglądaniu meczów niektórym kibicom i ostatecznie zastąpiono je wspornikami. Stretford End był ostatnią trybuną, na której je zamontowano. Odbudowę dachu na tej części stadionu zakończono dopiero przed sezonem 1993/1994^[25]. 25 marca 1957 roku po raz pierwszy zastosowano cztery pylony o wysokości 55 metrów, na których znajdowały się po 54 reflektory. Ich budowa kosztowała 40 tysięcy funtów. Zdemontowano je w 1987 roku i od tego czasu stadion oświetlany jest przez system znajdujący się na dachu każdej z trybun^[96].

Z powodu wymagań Raportu Taylora w 1993 roku pojemność Old Trafford musiała zostać zmniejszona do około 44 tysięcy. Dwa lata później północna trybuna została zmieniona na trzypoziomową, dzięki czemu spotkania mogło oglądać o 11 tysięcy osób więcej. Po zakończeniu sezonu 1998/1999 rozbudowano także trybuny zachodnią i wschodnią, co zwiększyło pojemność Old Trafford do 67 tysięcy. Od lipca 2005 roku do maja następnego roku na północno-zachodnim i północno-wschodnim rogach stadionu zamontowano kolejne 8 tysięcy miejsc siedzących. Część z nich użyto 26 marca 2006 roku, kiedy to mecz z Birmingham City obejrzało 69 070 widzów, ustanawiając tym samym nowy rekord Premier League^[97]. Rekordowa frekwencja została pobita 31 marca 2007 roku, gdy na spotkanie z Blackburn Rovers przyszło 76 098 fanów – jedynie 114 krzesełek (tj. 0,15% pojemności stadionu) było wówczas wolnych^[98]. W 2009 roku, z powodu reorganizacji miejsc siedzących, pojemność stadionu zmalała do 75 957^[99][100].

Obecny skład

Stan na 6 stycznia 2023^{[101][102][103]}

Nr Poz. Piłkarz 1 1 bramkarzBR David de Gea 2 2 obrońcaOB Victor Lindelöf 4 2 obrońcaOB Phil Jones 5 2 obrońcaOB Harry Maguire (kapitan) 6 2 obrońcaOB Lisandro Martínez 8 3 pomocnikPO Bruno Fernandes 9 4 napastnikNA Anthony Martial 10 4 napastnikNA Marcus Rashford 11 4 napastnikNA Mason Greenwood 12 2 obrońcaOB Tyrell Malacia 14 3 pomocnikPO Christian Eriksen 17 3 pomocnikPO Fred 18 3 pomocnikPO Casemiro 19 2 obrońcaOB Raphaël Varane 20 2 obrońcaOB Diogo Dalot 21 4 napastnikNA Antony 22 1 bramkarzBR Tom Heaton 23 2 obrońcaOB Luke Shaw

Nr Poz. Piłkarz 25 4 napastnikNA Jadon Sancho 28 3 pomocnikPO Facundo Pellistri 29 2 obrońcaOB Aaron Wan-Bissaka 30 1 bramkarzBR Nathan Bishop 31 1 bramkarzBR Jack Butland (wypożyczony z Crystal Palace) 33 2 obrońcaOB Brandon Williams 34 3 pomocnikPO Donny van de Beek 36 4 napastnikNA Anthony Elanga 38 2 obrońcaOB Axel Tuanzebe 39 3 pomocnikPO Scott McTominay 43 2 obrońcaOB Teden Mengi 47 4 napastnikNA Shola Shoretire 49 4 napastnikNA Alejandro Garnacho 50 1 bramkarzBR Radek Vítek 55 3 pomocnikPO Zidane Iqbal 56 4 napastnikNA Charlie McNeill 73 3 pomocnikPO Kobbie Mainoo 80 2 obrońcaOB Tyler Fredricson

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz 3 2 obrońcaOB Eric Bailly (w Olympique Marsylia do 30 czerwca 2023) 16 4 napastnikNA Amad Diallo (w Sunderlandzie do 30 czerwca 2023) 26 1 bramkarzBR Dean Henderson (w Nottingham Forest do 30 czerwca 2023)

Nr Poz. Piłkarz 27 2 obrońcaOB Alex Telles (w Sevilli do 30 czerwca 2023) 46 3 pomocnikPO Hannibal Mejbri (w Birmingham City do 30 czerwca 2023) 74 2 obrońcaOB Álvaro Fernandez (w Preston North End do 30 czerwca 2023)

Obecni zawodnicy grający w reprezentacjach narodowych

Zawodnik	Reprezentacja	Lata w reprezentacji	Gole w reprezentacji	Mecze w reprezentacji	Uwagi
Christian Eriksen	Dania	od 2010	39	120
Raphaël Varane	Francja	od 2013	5	93	Mistrz Świata z 2018 Mistrz Ligi Narodów 2021 Wicemistrz Świata z 2022
Casemiro	Brazylia	od 2011	6	69	Mistrz Ameryki Płd. z 2019 Wicemistrz Ameryki Płd. z 2021
Victor Lindelöf	Szwecja	od 2016	3	56
Bruno Fernandes	Portugalia	od 2017	13	53	Mistrz Ligi Narodów 2019
Harry Maguire	Anglia	od 2017	7	53	Brązowy medalista Ligi Narodów 2019 Wicemistrz Europy z 2021
Marcus Rashford	Anglia	od 2016	15	51	Brązowy medalista Ligi Narodów 2019 Wicemistrz Europy z 2021
Eric Bailly	Wybrzeże Kości Słoniowej	od 2015	2	46	Mistrz Afryki z 2015
David de Gea	Hiszpania	od 2014	0	45	Wicemistrz Ligi Narodów UEFA 2021
Scott McTominay	Szkocja	od 2018	1	37
Fred	Brazylia	od 2014	0	32	Wicemistrz Ameryki Płd. z 2021
Anthony Martial	Francja	od 2015	2	30	Wicemistrz Europy z 2016 Mistrz Ligi Narodów 2021
Luke Shaw	Anglia	od 2014	3	28	Wicemistrz Europy z 2021
Phil Jones	Anglia	od 2011	0	27
Jadon Sancho	Anglia	od 2018	3	23	Brązowy medalista Ligi Narodów 2019 Wicemistrz Europy z 2021
Hannibal Mejbri	Tunezja	od 2021	0	20	Wicemistrz Pucharu Narodów Arabskich z 2021
Donny van de Beek	Holandia	od 2017	3	19	Wicemistrz Ligi Narodów UEFA 2019
Antony	Brazylia	od 2021	2	15
Lisandro Martínez	Argentyna	od 2019	0	15	Mistrz Ameryki Płd. z 2021 Mistrz Świata z 2022
Diogo Dalot	Portugalia	od 2021	2	10
Facundo Pellistri	Urugwaj	od 2022	0	10
Alex Telles	Brazylia	od 2019	0	10
Anthony Elanga	Szwecja	od 2022	1	9
Jack Butland	Anglia	od 2012	0	9	Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Tyrell Malacia	Holandia	od 2021	0	6
Amad Diallo	Wybrzeże Kości Słoniowej	od 2021	1	3
Tom Heaton	Anglia	od 2016	0	3	Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Zidane Iqbal	Irak	od 2022	0	2
Mason Greenwood	Anglia	od 2020	0	1
Dean Henderson	Anglia	od 2020	0	1	Wicemistrz Europy z 2021

Stan na 1 stycznia 2023 r.

Trenerzy

Lata[104]	Imię i nazwisko	Sukcesy
1878–1892	Nieznany
1892–1900	A.H. Albut
1900–1903	James West
1903–1912	Ernest Mangnall
1912–1914	John Bentley
1914–1922	Jack Robson
1922–1926	John Chapman[105]
1926–1927	Lal Hilditch
1927–1931	Herbert Bamlett
1931–1932	Walter Crickmer
1932–1937	Scott Duncan
1937–1945	Walter Crickmer
1945–1969	Matt Busby
1969–1970	Wilf McGuinness
1970–1971	Matt Busby
1971–1972	Frank O’Farrell[106]
1972–1977	Tommy Docherty
1977–1981	Dave Sexton
1981–1986	Ron Atkinson
1986–2013	Alex Ferguson[107]
2013–2014	David Moyes
2014	Ryan Giggs[108]
2014–2016	Louis van Gaal[109]
2016–2018	José Mourinho
2018–2021	Ole Gunnar Solskjær[110]
2021	Michael Carrick[111]
2021–2022	Ralf Rangnick[112]
2022–	Erik ten Hag

Kapitanowie

Lp. Imię i nazwisko[113] Okres urzędowania 1. Nieznany 1878 1882 2. E. Thomas 1882 1883 3. Sam Black 1883 1887 4. Jack Powell[114] 1887 1891 5. Bob McFarlane 1891 1892 6. Joe Cassidy 1892 1893 7. Nieznany 1893 1894 8. James McNaught 1894 1896 9. Caesar Jenkyns 1896 1897 10. Harry Stafford 1897 1903 11. John Willie Sutcliffe 1903 1904 12. Jack Peddie 1904 1905 13. Charlie Roberts 1905 1913 14. George Stacey 1913 1914 15. George Hunter 1914 1915 16. Patrick O’Connell 1915 1917 17. George Anderson 1917 1918 18. Jack Mew 1918 1919 19. Lal Hilditch 1919 1922

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 20. Frank Barson 1922 1928 21. Jack Wilson 1928 1929 22. Charlie Spencer 1929 1930 23. Jack Silcock 1930 1931 24. George McLachlan 1931 1932 25. Louis Page 1932 1932 26. Jack Silcock 1932 1934 27. Bill McKay 1934 1935 28. James Brown 1935 1937 29. George Roughton 1937 1939 30. Bill McKay 1939 1940 31. Brak[115] 1940 1944 32. George Roughton 1944 1945 33. Johnny Carey[116] 1945 1953 34. Stan Pearson 1953 1953 35. Allenby Chilton 1953 1955 36. Roger Byrne 1955 1958 37. Bill Foulkes 1958 1959 38. Dennis Viollet 1959 1960

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 39. Maurice Setters 1960 1962 40. Noel Cantwell[117] 1962 1967 41. Denis Law[118] 1964 1968 42. Bobby Charlton 1968 1973 43. George Graham 1973 1974 44. Willie Morgan 1974 1975 45. Martin Buchan 1975 1982 46. Ray Wilkins 1982 1982 47. Bryan Robson[119] 1982 1994 48. Steve Bruce[120] 1992 1996 49. Éric Cantona[121] 1996 1997 50. Roy Keane 1997 2005 51. Gary Neville 2005 2011 52. Nemanja Vidić 2011 2014 53. Wayne Rooney 2014 2017 54. Michael Carrick 2017 2018 55. Antonio Valencia[122] 2018 2019 56. Ashley Young 2019 2020 57. Harry Maguire 2020 obecnie

Sponsorzy

Sponsorzy techniczni i główni^[123]

Partnerzy globalni^[124]

Partnerzy finansowi^[124]

Partnerzy medialni^[124]

Indywidualne sukcesy piłkarzy

Mistrzowie świata

Mistrzowie Europy

Mistrzowie Ameryki Południowej

Piłkarze z listy FIFA 100

W nawiasach kariera w Manchesterze United. Na podstawie BBC Sport

Królowie strzelców Pucharu Europy i Ligi Mistrzów

Dotyczy Pucharu Europy (1955-1992) i Ligi Mistrzów (od 1992/93). Na podstawie RSSSF

Królowie strzelców Ligi Europy

Dotyczy Ligi Europy (od 2009/10). Na podstawie RSSSF

Królowie strzelców ligi

Dotyczy Premier League (od 1992/93) i Football League First Division (1892–1992). Na podstawie RSSSF

Złote Rękawice

Nagroda przyznawana w Premier League od sezonu 2004/05.

Piłkarz sezonu Premier League

Nagroda przyznawana w Premier League od sezonu 1994/95. Wyboru dokonują przedstawiciele angielskich władz piłkarskich, mediów oraz fani

Piłkarz roku w Anglii FWA

Nagroda przyznawana od sezonu 1947/48. Wyboru dokonują członkowie Football Writers’ Association (Stowarzyszenia Dziennikarzy Piłkarskich)

Piłkarz roku w Anglii PFA

Nagroda przyznawana od sezonu 1973/74. Wyboru dokonują członkowie Professional Footballers’ Association (Stowarzyszenia Zawodowych Piłkarzy)

Laureaci Złotego Buta

Na podstawie RSSSF

Laureaci Złotej Piłki

Na podstawie celebrazio.net

Rekordy

Rekordy klubowe

Rekordy indywidualne

Mecze

Lp.	Zawodnik	Lata	Liga	Puchar Anglii	Puchar Ligi	Europa	Inne	Razem
1.	Ryan Giggs	1991–2014	672	74	41	157	19	963
2.	Bobby Charlton	1956–1973	606	78	24	45	5	758
3.	Paul Scholes	1994–2013	499	49	21	134	15	718
4.	Bill Foulkes	1952–1969	566	61	3	52	6	688
5.	Gary Neville	1992–2011	400	47	25	117	13	602
6.	Wayne Rooney	2004–2017	393	40	20	98	8	558
7.	Alex Stepney	1966–1978	433	44	35	23	4	539
8.	Tony Dunne	1960–1973	414	55	21	40	5	535
9.	Denis Irwin	1990–2002	368	43	31	75	12	529
10.	David de Gea	2011–	394	23	14	76	4	511

Bramki

Lp.	Zawodnik	Lata	Liga	Puchar Anglii	Puchar Ligi	Europa	Inne	Razem
1.	Wayne Rooney	2004–2017	183	22	5	39	4	253
2.	Bobby Charlton	1956–1973	199	19	7	22	2	249
3.	Denis Law	1962–1973	171	34	3	28	1	237
4.	Jack Rowley	1937–1955	182	26	0	0	3	211
5.	George Best	1963–1974	137	21	9	11	1	179
	Dennis Viollet	1949–1962	159	5	1	13	1	179
7.	Ryan Giggs	1991–2014	114	12	12	29	1	168
	Joe Spence	1919–1933	158	10	0	0	0	168
9.	Mark Hughes	1983–1986, 1988–1995	120	17	16	9	1	163
10.	Paul Scholes	1994–2013	107	13	9	26	0	155
19.	Marcus Rashford	2015–	66	8	10	22	0	106

Mecze w lidze

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze
1.	Ryan Giggs	1991–2014	672
2.	Bobby Charlton	1956–1973	606
3.	Bill Foulkes	1952–1969	566
4.	Paul Scholes	1994–2013	499
5.	Joe Spence	1919–1933	481
6.	Alex Stepney	1966–1978	433
7.	John Silcock	1919–1934	423
8.	Tony Dunne	1960–1973	414
9.	Gary Neville	1992–2011	400
10.	David de Gea	2011–	394

Bramki w lidze

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze
1.	Bobby Charlton	1956–1973	199
2.	Wayne Rooney	2004–2017	183
3.	Jack Rowley	1937–1955	182
4.	Denis Law	1962–1973	171
5.	Dennis Viollet	1949–1962	159
6.	Joe Spence	1919–1933	158
7.	George Best	1963–1974	137
8.	Stan Pearson	1936–1954	127
9.	Mark Hughes	1983–1986, 1988–1995	120
10.	Ryan Giggs	1991–2014	114
	David Herd	1961–1968	114
25.	Marcus Rashford	2015–	66

Mecze w Pucharze Anglii

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze
1.	Bobby Charlton	1956–1973	78
2.	Ryan Giggs	1991–2014	74
3.	Bill Foulkes	1952–1969	61
4.	Tony Dunne	1960–1973	55
5.	Paul Scholes	1994–2013	49
6.	Gary Neville	1992–2011	47
7.	George Best	1963–1974	46
	Mark Hughes	1983–1986, 1988–1995	46
	Roy Keane	1993–2005	46
	Denis Law	1962–1973	46
53.	Anthony Martial	2015–	26
	Marcus Rashford	2015–	26

Bramki w Pucharze Anglii

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze
1.	Denis Law	1962–1973	34
2.	Jack Rowley	1937–1955	26
3.	Wayne Rooney	2004–2017	22
4.	George Best	1963–1974	21
	Stan Pearson	1936–1954	21
6.	Bobby Charlton	1956–1973	19
7.	Mark Hughes	1983–1986, 1988–1995	17
8.	David Herd	1961–1968	15
9.	Brian McClair	1987–1998	14
	Ruud van Nistelrooy	2001–2006	14
26.	Marcus Rashford	2015–	8

Mecze w europejskich pucharach

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze
1.	Ryan Giggs	1991–2014	157
2.	Paul Scholes	1994–2013	134
3.	Gary Neville	1992–2011	117
4.	Wayne Rooney	2004–2017	98
5.	Rio Ferdinand	2002–2014	91
6.	Michael Carrick	2006–2018	86
7.	David Beckham	1994–2003	83
8.	Roy Keane	1993–2005	82
9.	Ole Gunnar Solskjær	1996–2007	81
10.	David de Gea	2011–	76
	John O’Shea	1998–2011	76

Bramki w europejskich pucharach

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze
1.	Wayne Rooney	2004–2017	39
2.	Ruud van Nistelrooy	2001–2006	38
3.	Ryan Giggs	1991–2014	29
4.	Denis Law	1962–1973	28
5.	Paul Scholes	1994–2013	26
6.	Cristiano Ronaldo	2003–2009, 2021–2022	24
7.	Bobby Charlton	1956–1973	22
	Marcus Rashford	2015–	22
9.	Ole Gunnar Solskjær	1996–2007	20
10.	Andrew Cole	1995–2001	19

Stan na 6 stycznia 2023

Zobacz też

• F.C. United of Manchester
• Manchester United F.C. – Rezerwy i Akademia
• Manchester United F.C. w sezonie 2022/2023

Przypisy

Bibliografia

• Justyn Barnes, Adam Bostock, Cliff Butler: The Official Manchester United Illustrated Encyclopedia. Wyd. trzecie. London: Manchester United Books, 2001. ISBN 0-233-99964-7.
• Tom Tyrrell, David Meek: The Hamlyn Illustrated History of Manchester United 1878–1996. Wyd. piąte. London: Hamlyn, 1996. ISBN 0-600-59074-7.
• Gary James: Manchester: A Football History. Halifax: James Ward, 2008. ISBN 978-0-9558127-0-5.
• Alex Murphy: The Official Illustrated History of Manchester United. London: Orion Books, 2006. ISBN 0-75287-603-1.
• Jim White: Manchester United: The Biography. London: Sphere, 2008. ISBN 978-1-84744-088-4.
• John Devlin: True Colours: Football Kits from 1980 to the Present Day. London: A & C Black, 2005. ISBN 0-7136-7389-3.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Manchesteru United (ang.)
• Oficjalny kanał YouTube Manchesteru United (ang.)