Mancini (ród)

Palazzo Mancini, Rzym. Giovanni Battista Piranesi, 1752.

Mancini – jeden z najstarszych rodów szlachty rzymskiej. Posiadali liczne tytuły i lenna: książąt Nevers i Donzy, książąt Vergagne, książąt Świętego Cesarstwa Rzymskiego, parów Francji, grandów Hiszpanii, markizów Fusignano, hrabiów Montefortino, wicehrabiów Clamecy, baronów Tardello, Tumminii i Ogliastro, lordów Clay en Brie i weneckich patrycjuszy. Byli kawalerami Orderu Złotego Runa, Orderu Ducha Świętego, Orderu Świętego Michała, Zakonu Kawalerów Maltańskich i wielu innych. Humanista Marco Antonio Altieri (1457 – 1537) wymienia ich w Li Nuptiali, ważnym źródle wiadomości o Rzymie w XVI w.

Pochodzenie

Ród pochodzenia rzymskiego, ma tysiącletnie korzenie we Włoszech i tradycyjnie wywodzi swoją linię z linii Mancinus gens Hostilia, do którego należał Lucius Hostilius Mancinus, w 608 r. konsul „ab Urbe condita”.

Historia

Herb rodu Mancini de Lucij
Herb rodu Mancini-Mazarini

Ród Mancini nazywano w Rzymie de Lucij (lub w uproszczeniu Lucij)[1][2] z powodu ryb w herbie. Wielu jego członków było „Conservatori all'Urbe”. Pierwszy znany członek rodziny to Lucio Mancini, który żył w 990 roku. Ród miał wówczas wiele szlacheckich linii, zamieszkujących zwłaszcza w Fermo, gdzie już od 1160 r. dostarczał miastu Priori, Consoli, Gonfalonieri and Dottori, lecz do najważniejszych należą:

  1. Linia sycylijska: wywodzi się z Giacomo Manciniego, który przeprowadził się na Sycylię w 1256 r., by uciec przed prześledowaniami Vitelleschiego; zeń wywodzą się baroni Tardello, Tumminii i Ogliastro.
  2. Linia neapolitańska: wywodzi się z Domenico Nicola Manciniego, który mianowany markizem Fusignano przez księcia Alfonso Este przeniósł się do Królestwa Neapolu w 1527 r.; jej najważniejszym przedstawicielem był hrabia Pasquale Stanislao Mancini (1817–1888), prawnik, pisarz i trzykrotny minister Królestwa Włoch (szkolnictwa publicznego, sprawiedliwości i spraw zagranicznych).
  3. Linia Nevers: należało do niej wielu wybitnych ludzi:

Ród trwa wciąż poprzez linie wywodzące się z linii neapolitanskiej, jedynej trwającej, przywróconej do rzymskiego patrycjatu w 1745 r. Z niej: Federico Mancini (Londyn 1951), Aldo Mancini (Foggia 1938), hrabia Montefortino i kawaler Zakonu Kawalerów Maltańskich oraz Zakonu krzyżackiego, i jego syn Giorgio Mancini (Rzym 1974) oraz linia San Vittore (z wioski San Vittore del Lazio, gdzie ród nabył wielkie posiadłości) założona przez hrabiego Antonio Manciniego w 1800 r., z przedstawicielem w Adriano Fulvio Mario Mancinim (Rzym 1952) i synem Federico Adriano Mario La Longa Mancinim (Rzym 1979).

Ważne budynki

  • Pałac Mancinich w Rzymie
  • Pałac Lucci-Mancini[4]

Bibliografia

  • T. Amayden, La Storia delle Famiglie Romane (con note ed aggiunte di C. A. Bertini), Roma 1907
  • Giovan Battista di Crollalanza, Dizionario storico-blasonico delle famiglie nobili e notabili italiane estinte e fiorenti, vol. II, ed. A.Forni, Bologna 1886–1890
  • Claudio Rendina, Le Grandi Famiglie di Roma, Newton & Compton Editori, 2004

Przypisy

  1. Karl Schellhass, Quellen und Forschungen aus italienischen Archiven und Bibliotheken. Deutsches Historisches Institut in Rom, M. Niemeyer, 1993
  2. Claudio Rendina. Le grandi famiglie di Roma. Roma, 2004
  3. Girolamo Tiraboschi, Storia della letteratura italiana, Milano, Società tipografica de' classici italiani, 1824, Tomo VIII, p. 66
  4. info.roma.it

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Palazzo Mancini.jpg
"View of the Palazzo Mancini", Rome (Italy), the seat of the French Academy since 1725