Manfred Kaltz

Manfred Kaltz

(c) Foto: Udo Grimberg, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1953 Ludwigshafen am Rhein
Wzrost	186 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1960–1968 VfL Neuhofen 1968–1970 TuS Altrip 1970–1971 Hamburger SV
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1971–1989 Hamburger SV 568 (76) 1989 Girondins Bordeaux 1 (0) 1989–1990 FC Mulhouse 12 (1) 1990–1991 Hamburger SV 13 (0) W sumie: 594 (77)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1972–1973  RFN U-23 2 (0) 1975–1983  RFN 69 (8) W sumie: 71 (8)
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata II miejsce Hiszpania 1982 piłka nożna Mistrzostwa Europy I miejsce Włochy 1980 piłka nożna II miejsce Jugosławia 1976 piłka nożna

Manfred Kaltz (ur. 6 stycznia 1953 w Ludwigshafen am Rhein) – niemiecki piłkarz, występował na pozycji obrońcy, w latach 1975–1983 reprezentant Niemiec w piłce nożnej. Złoty medalista Mistrzostw Europy 1980, srebrny medalista Mistrzostw Świata 1982 oraz Mistrzostw Europy 1976, uczestnik Mistrzostw Świata 1978. Długoletni zawodnik Hamburger SV.

Kariera klubowa

Kaltz treningi rozpoczął w wieku 7 lat w klubie VfL Neuhofen. W 1968 przeszedł do juniorów TuS Altrip, a w 1970 trafił do juniorskiej ekipy Hamburgera SV. W 1971 został włączony do jego pierwszej drużyny, grającej w Bundeslidze. W tych rozgrywkach zadebiutował 21 sierpnia 1971 w zremisowanym 1:1 meczu z Borussią Dortmund. 2 października 1971 w wygranym 4:0 pojedynku z 1. FC Kaiserslautern strzelił pierwszego gola w Bundeslidze. Barwy Hamburgera reprezentował przez 18 lat. W tym czasie zdobył z klubem Puchar Mistrzów (1983), Puchar Zdobywców Pucharów (1977), 3 mistrzostwa RFN (1979, 1982, 1983), 5 wicemistrzostw RFN (1976, 1980, 1981, 1984, 1987) i 2 Puchary RFN (1976, 1987). Wystąpił z nim także w finale Pucharu UEFA (1982) i Pucharu Mistrzów (1980), jednak w obu przypadkach Hamburger przegrywał swoje mecze.

Latem 1989 Kaltz odszedł do francuskiego Girondins Bordeaux. Grał tam przez kilka miesięcy, a w listopadzie 1989 trafił innego francuskiego zespołu, FC Mulhouse. W 1990 ponownie został graczem Hamburgera SV. W 1991 zakończył karierę. Z 581 meczami zajmuje drugie miejsce pod względem występów w Bundeslidze (za Karlem-Heinzem Körbelem – 602 mecze).

Kariera reprezentacyjna

W latach 1972–1973 Kaltz rozegrał 2 spotkania w reprezentacji RFN U-23. W seniorskiej kadrze RFN zadebiutował 3 września 1975 w meczu z Austrią^[1].

W 1976 znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Europy. Nie zagrał jednak na nich ani razu, a zespół RFN zajął drugie miejsce w turnieju. 8 października 1977 w wygranym 2:1 pojedynku z Włochami strzelił pierwszego gola w drużynie narodowej.

W 1978 został powołany do kadry na mistrzostwa świata. Wystąpił na nich w spotkaniach z Polską (0:0), Meksykiem (6:0), Tunezją (0:0), Włochami (0:0), Holandią (2:2) i Austrią (2:3). Tamten mundial RFN zakończył na drugiej rundzie.

W 1980 ponownie wziął udział w mistrzostwach Europy. Zaliczył tam pojedynki z Czechosłowacją (0:0), Holandią (3:2), Grecją (0:0) i Francją (2:1). W meczu z Francją zdobył także bramkę. Kadra RFN wygrała ten turniej i zdobyła Mistrzostwo Europy.

W 1982 po raz drugi był uczestnikiem mistrzostw świata. Zagrał na nich w spotkaniach z Algierią (1:2), Chile (4:1), Austrią (1:0), Anglią (0:0), Hiszpanią (2:1), Francją (3:3, 5:4 w rzutach karnych) oraz w finale z Włochami (1:3). Reprezentacja RFN zakończyła tamten mundial na drugim miejscu.

W latach 1975–1983 w drużynie narodowej Kaltz rozegrał w sumie 69 spotkań i zdobył 8 bramek.

Rekordy

• Najwięcej zwycięstw w historii Bundesligi w barwach Hamburgera SV: 291 zwycięstw^[2]

Nieaktualne

• Najwięcej zwycięstw w historii Bundesligi w barwach jednego klubu: 291 zwycięstw (Hamburger SV)^[a][2]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Profil na Fussballdaten (niem.)