Mangong Wŏlmyŏn
 | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Szkoła | |
| Nauczyciel | Kyŏnghŏ Sŏngu |
| Następca | Haeam Hyŏnmu, Paekcho (1893–1986), Kobong Kyŏnguk |
| Zakon | |
Mangong Wŏlmyŏn (kor. 만공_월면 Mangong Weolmyeon; ur. 1872, zm. 1946) – koreański mistrz sŏn, jeden z odnowicieli koreańskiego sŏnu po okresie 500-letnich prześladowań.
Życie
Rozpoczął nowicjat jako dziecko (prawdopodobnie był sierotą) w Tonghak sa (klasztorze Tonghak) pod opieką mnicha Taeho. Od 13 roku życia praktykował w Ch'ŏngjang. Jego mnisim imieniem było Wŏlmyŏn. W klasztorze tym podejmował się najmniej wdzięcznych prac: rąbał drwa, gotował ryż, prał itp. W ogóle nie zajmował się pytaniami Czym jest sŏn? itd.
Pewnego dnia, gdy miał 21 lat, młodszy od niego mnich zapytał go 10 000 dharm powraca do Jednego; gdzie powraca Jedno? Wŏlmyŏn stanął przed czarną ścianą – nie potrafił nic powiedzieć. Po raz pierwszy zetknął się z hwadu. Od tego dnia cokolwiek robił, jego umysł wypełniony był tym hwadu. Jednak praca zajmowała mu tyle czasu, że opuścił klasztor i przeniósł się do Bonggok-sa. Jego mistrzem został Kyŏnghŏ Sŏngu.
W dwa lata później podczas chwasŏn (siedzenia w medytacji; chiń. zuochan) osiągnął stan niemyślenia (kor. munyŏm) Zniknęło nawet jego hwadu. Zamiast ściany, przed którą siedział, pojawiło się przed nim koło (irwonsang) symbolizujące jedność wszystkich rzeczy. Kontynuował praktykę aż do świtu, uderzył w dzwon i wyrecytował:
- Jeśli chcesz poznać wszystkich buddów trzech czasów,
- musisz zrozumieć, że wszelkie prawa są tworzone przez umysł.
W chwili uderzenia w dzwon osiągnął swoje pierwsze oświecenie.
Mistrz Kyŏngŏ przestrzegł go, że to nie jest jeszcze całkowite oświecenie i zadał mu jako praktykę słynne hwadu Mu mistrza chan Zhaozhou Congshena. Wŏlmyŏn utrzymując w umyśle swoje nowe hwadu rozpoczął wędrówki po różnych klasztorach.
W 1901 r. dotarł do Baegun-am (pustelni Baegun) na górze Yŏngch'uk w Yangsan w prow. Kyŏngsangnam. Z powodu monsunu nie mógł jej opuścić przez miesiąc więc przez cały czas praktykował chwasŏn. Pewnego dnia po usłyszeniu porannego dzwonu osiągnął oświecenie. Miał wtedy 30 lat. Oto jego wiersz oświecenia:
- Prawdziwa natura pustej góry jest poza milionami lat w przeszłości i przyszłości.
- Biała chmura, chłodny wiatr, przychodzą i odchodzą bez końca same z siebie.
- Dlaczego Bodhidharma przybył do Chin?
- Kogut pieje przed świtem i wtedy słońce wschodzi nad widnokręgiem[1].
- Biała chmura, chłodny wiatr, przychodzą i odchodzą bez końca same z siebie.
W trzy lata później, po otrzymaniu przekazu Dharmy i imienia Dharmy Mangong, udał się na górę (kor. san) Tŏksung i wybudował tam w 1905 r. małą świątynię. Wkrótce też został mistrzem sŏn w małym ale starożytnym klasztorze Sudŏk na górze Tuk. Na górze tej, nie opuszczając jej, przebywał aż do samej śmierci z wyjątkiem trzech lat, które spędził w Diamentowych Górach.
Jego mocna Dharma przyciągała uczniów z całego kraju. Wkrótce było ich kilka tysięcy. Nie mogąc ich pomieścić we wszystkich świątyniach wokół Sudok sa, w 1930 r. wybudował Chŏnghye sa (klasztor Samādhi i Prajñi) oraz Kyŏnsŏng am dla mniszek, która jest dziś najważniejszym ośrodkiem praktyki dla mniszek w Korei. Z tego klasztoru wyszły tak wybitne mniszki jak jego długoletnia przełożona (opat) Iryŏp (1886–1971) oraz Myori Pŏphui (1887–1975) i Mansŏng (1897–1975).
Jako mistrz zasłynął z zaskakujących i niekonwencjonalnych działań, które miały ukazać ludziom ich własne przywiązania i przyzwyczajenia. Był także pionierem nauczania ludzi świeckich i mniszek. Nie dzielił uczniów według płci. Pŏphui była pierwszą kobietą, która otrzymała przekaz Dharmy i była porównywana z najlepszymi mistrzami sŏn.
W czasie wojny stanął na czele buddyjskiego ruchu oporu przeciwko Japończykom. 11 marca 1937 r. Mangong wraz z 30 opatami spotkał się z gubernatorem japońskim Minamim Jiro. Spotkanie zmierzające do podporządkowania buddyzmu koreańskiego japońskim okupantom zakończył Mangong. W pewnym momencie wstał, uderzył kijem sŏn w stół gubernatora, ogłuszająco krzyknął Kal! i powiedział Wszechświat Ostatecznej Prawdy był pierwotnie czysty i pusty. Skąd zatem pojawiły się góry, rzeki i ziemia? Z jakiej przyczyny koreański buddyzm powinien podlegać buddyzmowi japońskiemu? Każda osoba, która zmusi mnichów do złamania ich wskazań pójdzie prosto do piekła.[2]
Pod koniec życia wybudował dla siebie małą chatkę zwaną Chatką obracającą tarczą księżyca, gdzie mieszkał ze swym służącym mnichem. Pewnego dnia umył się, siadł w postawie medytacyjnej przed lustrem i rzekł do swojego odbicia Ten facet Mangong! Chociaż dzieliliśmy to miejsce razem przez ponad 70 lat, dziś jest to ostatni raz. Pracowałem ciężko i dobrze. Zaśmiał się i zmarł.
Jego epitafium brzmi Wszystkie trawy rosnące na tej górze są matką wszystkich buddów. Czy słyszysz? Na pagodzie jemu poświęconej (na drodze z Sudok sa do Chŏnghye sa) znajduje się napis Cały świat jest jednym kwiatem.
Mangong pozostawił po sobie 25 spadkobierców Dharmy, wśród których były cztery mniszki; byli to między innymi Powŏl, Kobong Kyŏnguk, Hyeam Chŏngang; Gŭmo, Ch'unsŏng, Pyŏkch'o, Wŏldam oraz wspomniane mniszki.
Nie pozostawił po sobie żadnych tekstów. Jego uczniowie spisali jego nauki i mowy Dharmy, które zostały następnie wydane.
Nauki
Mistrz Mangong był typowym koreańskim mistrzem sŏn przykładającym olbrzymią wagę do prawdziwej praktyki sŏn. Jej istotą była konganowa metoda kanhwa (chiń. Kanhua chan) – obserwowania, introspekcji konganu bez spekulacji i nierozróżniającym umysłem (kor. musim). Zawsze używał hwadu Mu.
Mocno także naciskał na znalezienie swojego ja. Podkreślał Musisz znaleźć swoje ja. Budda podkreślał ideę braku ja – nie-ja. Uczeń więc musiał rozwiązać ten problem: jakie ja ma znaleźć a jakie ja ma porzucić. Co jest tym ja? Moja noga? Mój umysł?
Linia przekazu Dharmy
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza linię przekazu w Korei. Czwarta – początek linii przekazu w USA
- 63/36/7. Sŏsan Taesa (Chŏnghŏ Hyujŏng) (1520–1604)
- 64/37/8. Soyo T'aehung
- 64/37/8. Paegun Powan
- 64/37/8. Noemuk Ch'oyong
- 64/37/8. Pyokchon Uichon
- 64/37/8. Samyŏng Yujŏng (Samyong Songun)(1544–1609)
- 64/37/8. P'yŏnyang Ŏngi (1581–1644)
- 65/38/9. P'ungdam Ŭisim (zm. 1665)
- 66/39/10. Wŏldam Sŏlje (zm. 1704)
- 67/40/11. Hwansŏng Chian (zm. 1729)
- 68/41/12. Hoam Ch'ejŏng (zm. 1748)
- 69/42/13. Ch'ŏngbong Kŏan
- 70/43/14. Yulbong Ch'ŏnggo (zm. 1823)
- 71/44/15. Kŭmhŏ Pŏpch'ŏm
- 72/45/16. Yongam Hyeŏn
- 73/46/17. Yŏnwol Pongyul
- 74/47/18. Manhwa Posŏn (zm. 1879)
- 75/48/19. Kyŏnghŏ Sŏng'u (1846–1912)
- 76/49/20. Suwŏl (1855–1928) nie pozostawił następców
- 76/49/20. Hyewŏl Haemyong (1861-1937)
- 77/50/21. Unbong Sŏngsu
- 78/51/22. Hyanggok Hyerim
- 79/52/23. Chinje Pŏpwon (ur. 1934)
- 78/51/22. Hyanggok Hyerim
- 77/50/21. Unbong Sŏngsu
- 76/49/20. Hanam Chungwŏn (1876-1951)
- 76/49/20. Mangong Wŏlmyŏn (1872–1946)
- 77/50/21. Hyeam Chŏngang
- 77/50/21. Powol
- 77/50/21. Mansŏng (1897–1975) mistrzyni sŏn
- 77/50/21. Myori Pŏphui (1887–1975) mistrzyni sŏn
- 77/50/21. Haeam Hyŏnmu (1886–1985)
- 77/50/21. Paekcho (1893–1986)
- 77/50/21. Kobong Kyŏnguk (1890–1961)
- 78/51/22. Sungsan Haengwŏn (1927–2004)
- 79/52/23/1. Sŏnghyang (Barbara Rhodes) USA
- 79/52/23/1. Wubong (Jacob Perl) Niemcy, Korea
- 80/53/24/2. Bonshim (Aleksandra Porter) Polska
- 80/53/24/2. Ja An (Bogusława Malinowska) Polska/Wielka Brytania
- 79/52/23/1. Daebong Korea
- 79/52/23/1. Wukwang (Richard Shrobe) USA
- 79/52/23/1. Daekwang USA
- 80/53/24/2. Bonyo (Grażyna Perl) Francja
- 79/52/23/1. Haekwang (Stanley Lombardo) USA
- 79/52/23/1. Bonhaeng (Mark Houghton) USA
- 79/52/23/1. Bonyŏn (Jane McLaughlin-Dobisz) USA
- 79/52/23/1. Bonsŏng (Jeff Kitzes) USA
- 79/52/23/1. Daekwan Hongkong mistrzyni sŏn
- 79/52/23/1. Daejin Korea
- 79/52/23/1. Chong Gak Shim Korea
- 79/52/23/1. Dae Sŏn Haeng Korea
- 78/51/22. Sungsan Haengwŏn (1927–2004)
- 75/48/19. Kyŏnghŏ Sŏng'u (1846–1912)
- 74/47/18. Manhwa Posŏn (zm. 1879)
- 73/46/17. Yŏnwol Pongyul
- 72/45/16. Yongam Hyeŏn
- 71/44/15. Kŭmhŏ Pŏpch'ŏm
- 70/43/14. Yulbong Ch'ŏnggo (zm. 1823)
- 69/42/13. Ch'ŏngbong Kŏan
- 68/41/12. Hoam Ch'ejŏng (zm. 1748)
- 67/40/11. Hwansŏng Chian (zm. 1729)
- 66/39/10. Wŏldam Sŏlje (zm. 1704)
- 65/38/9. P'ungdam Ŭisim (zm. 1665)
Zobacz też
- Imje chong (linia przekazu szkoły Chogye)
- Chogye chong