Mao Anying
 | |
 porucznik Armii Czerwonej | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 listopada 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1945 (Armia Czerwona) |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Mao Anying (毛岸英, pinyin Máo Ànyīng; ur. 24 października 1922, zm. 25 listopada 1950) – chiński wojskowy, najstarszy syn Mao Zedonga i jego drugiej żony Yang Kaihui.
Życiorys
Po rozwodzie rodziców w 1927 roku pozostał z matką w Changsha. W 1930 roku został pojmany wraz z matką przez żołnierzy Kuomintangu i musiał oglądać wykonanie na niej wyroku śmierci[1]. Po egzekucji Yang przez kilka tygodni mieszkał z babką, a następnie w 1931 roku został wywieziony do Szanghaju[1], gdzie żył na ulicy jako bezdomny żebrak[2]. Błąkając się po mieście został kilkukrotnie brutalnie pobity przez policję[3]. Dzięki pomocy lokalnych działaczy komunistycznych, którzy się nim zaopiekowali, został w 1936 roku wysłany na studia do Moskwy[2].
Podczas II wojny światowej wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach w Europie, w tym w wyzwalaniu Polski.
Do Chin powrócił w 1946 roku[2] i zamieszkał w Pekinie[1]. W październiku 1949 roku wziął ślub z Liu Songlin. Jego relacje z ojcem były chłodne[1].
Po wybuchu wojny koreańskiej został w 1950 roku wysłany na front jako tłumacz w armii Chińskich Ochotników Ludowych[2]. Wysocy działacze partyjni odradzali Mao Zedongowi wysyłanie własnego, najstarszego syna na front, ten jednak nie dał się przekonać, argumentując, iż jego dzieci nie zasługują na specjalne traktowanie[1]. Mao Anying zginął 25 listopada 1950 roku podczas amerykańskiego nalotu bombowego[2]. Dowodzący wojskami chińskimi w Korei Peng Dehuai poinformował Mao o śmierci syna dopiero po jakimś czasie, obawiając się jego reakcji[1]. Przewodniczący przyjął jednak śmierć syna bez emocji, mówiąc, że wojna wymaga poświęceń[4].
Pochowany jest na cmentarzu Chińskich Ochotników Ludowych w Hoech'ang (prow. P'yŏngan Południowy) w Korei Północnej[5].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Chairman Mao Zedong and General Mao Anying, Chinese Military Leaders of the Korean War. paulnoll.com. [dostęp 2009-11-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004, s. 404. ISBN 83-88542-68-0.
- ↑ Jean-Christophe Brisard, Claude Quetel: Dzieci dyktatorów, Znak Horyzont, 2015, s. 78. ISBN 978-83-240-3420-8.
- ↑ Chairman Mao Zedong comments on the death of General Mao Anying. paulnoll.com. [dostęp 2009-11-10]. (ang.).
- ↑ Chinese delegation pays tribute to martyrs buried in DPRK. kp.chineseembassy.org, 6 maja 2010. [dostęp 2011-06-09]. (ang.).
Media użyte na tej stronie
A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
Autor: Васильев Кирилл Сергеевич (Kirill S. Vasilyev), Licencja: CC BY-SA 4.0
Союз Советских Социалистических Республик/Советский Союз/СССР
Вооруженные силы
Рабоче-Крестьянская Красная Армия (РККА)
Знаки различия образца 1943г., погоны повседневные. Использовались 1943-1947гг.
- Воинское звание: Лейтенант.
Первичный источник:
- Указ Президиума Верховного Совета СССР «О введении погон для личного состава Красной армии» от 6 января 1943г., объявленный Приказом Народного Комиссара обороны СССР № 24 от 10 января 1943 г.
- Приказ Народного Комиссара обороны СССР № 25 от 15 января 1943 г .«О введении новых знаков различия и об изменениях в форме одежды Красной Армии»
Вторичный источник:
Харитонов О.В. Иллюстрированное описание обмундирования и знаков различия Советской Армии (1918–1958), АИМ, Л., 1960.毛岸英（1922年-1950年）毛泽东和杨开慧的儿子，在朝鲜战争中牺牲，此照片是毛岸英生前照。
