Marceli Barciński

Marceli Barciński

Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1881 Łódź
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1929 Warszawa
Przyczyna śmierci	zginął w wypadku samochodowym
Miejsce spoczynku	Nowy cmentarz żydowski w Łodzi
Zawód, zajęcie	przemysłowiec łódzki pochodzenia żydowskiego
Odznaczenia

Marceli Barciński (ur. 5 kwietnia 1881 w Łodzi, zm. 15 listopada 1929 w Warszawie) – przemysłowiec, działacz gospodarczy, społeczny i oświatowy, dziennikarz i literat.

Życiorys

Był synem Salomona i Róży (Ruchli) Birnbaum, bratem Henryka i Stefana.

Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi (1900) studiował na wydziale filologii, literatury i sztuki uniwersytetu w Lipsku i tam uzyskał doktorat z filozofii. Wrócił do Łodzi, gdzie rozpoczął pracę w rodzinnym przedsiębiorstwie „Przemysł Wełniany S. Barciński i S-ka”.

Angażował się w działania w organizacjach gospodarczych: w 1913 r. został sekretarzem Sekcji Przemysłu Włóknistego przy oddziale łódzkim Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu, po odzyskaniu niepodległości przekształconej w 1919 r. w Związek Przemysłu Włókienniczego w Państwie Polskim i wtedy został dyrektorem biura Związku^[1]. W 1920 r. jako Kierownik Związku umieszczony w Informatorze m. Łodzi na 1920 r.^[2].

Zasiadał w radach nadzorach i zarządach kilku łódzkich instytucji finansowych, m.in.: Komitetu Giełdowego i Banku Handlowo-Przemysłowego w Łodzi. Był członkiem Komitetu Celnego przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu, współorganizatorem pawilonu włókienniczego na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 r., członkiem delegacji, które z upoważnienia rządu polskiego prowadziły rozmowy z zagranicznymi wierzycielami polskiego włókiennictwa w celu zmniejszenia i rozłożenia zobowiązań na dogodne raty.

Był działaczem Towarzystwa Muzeum Nauki i Sztuki w Łodzi oraz Polskiego Towarzystwa Teatralnego w Łodzi (założonego w 1900 r.) – w 1920 r. był skarbnikiem^[3], działaczem oświatowym członkiem Rady Opiekuńczej Gimnazjum Zgromadzenia Kupców w Łodzi i członkiem Automobilklubu Łódzkiego.

Znany był również jako mecenas sztuk pięknych^[4]. Przejawiał także zdolności literackie, napisał sztuki: Niewolnice (1902) i Godzina wspomnień (1903) a na łamach łódzkich gazet publikował recenzje teatralne.

Zginął 15 listopada 1929 r. w wypadku samochodowym w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu żydowskim „nowym” w Łodzi przy ul. Brackiej.

Odznaczenia

Za zasługi przy organizacji przemysłu włókienniczego i jego odbudowie po zniszczeniach wojennych I wojny światowej w 1925 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Rodzina

Był żonaty z Alicją Elsner, miał dwóch synów: Seweryna Karola (ur. 1904) i Jana (ur. 1913).

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Kempa, Szukalak Marek Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich oraz z Łodzią związanych. Tom I A-Z, Łódź 2001, Oficyna Bibliofilów, s. 32, ISBN 83-87522-47-3,
• Kazimierz Badziak, Aktywność ekonomiczna i społeczna rodziny Barcińskich w Łodzi (do 1939 r.), „Rocznik Łódzki” 1991, t. 46,
• StefanS. Pytlas StefanS., Łódzka burżuazja przemysłowa w latach 1864-1914, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 1994, ISBN 83-7016-758-6, OCLC 830054300 .
• WiesławW. Puś WiesławW., Żydzi w Łodzi w latach zaborów 1793-1914, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2001, ISBN 83-7171-411-4, OCLC 830273491 .
• IzaakI. Kersz IzaakI., Szkice z dziejów Gminy Żydowskiej oraz cmentarza w Łodzi, Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1996, s. 106, ISBN 83-86058-69-2, OCLC 169978243 .