Marceli Struszyński

Marceli Struszyński
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1880
Winnica (obecnie Ukraina)

Data i miejsce śmierci

1 września 1959
Warszawa

Zawód, zajęcie

chemik

Tytuł naukowy

profesor zwyczajny

Uczelnia

Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób chemika Marcelego Struszyńskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Marceli Struszyński (ur. 16 stycznia 1880 w Winnicy, zm. 1 września 1959 w Warszawie) – chemik analityk, twórca polskiej szkoły chemii analitycznej. Profesor Politechniki Warszawskiej w latach 1938–1939 i 1945–1959.

Życiorys

Syn Stefana i Rozalii z domu Domosławskiej. W 1903 ukończył Instytut Technologiczny w Charkowie uzyskując tytuł chemika-technologa. Po studiach rozpoczął pracę jako kontroler celny w Komitecie Giełdowym w Moskwie, gdzie zajmował się głównie analizą surowców dla przemysłu włókienniczego. W kolejnych latach pracował także w Instytucie Chemiczno-Bakteriologicznym, gdzie po pewnym czasie rozpoczął prowadzenie wykładów i ćwiczeń. Prace badawcze Struszyńskiego w tym okresie koncentrowały się na analizach przemysłowych i sądowniczych. Kolejnym miejscem pracy był Moskiewski Instytut Gospodarstwa Wiejskiego. Jednocześnie rozpoczął działalność wśród moskiewskiej Polonii, skupionej wokół powstałego w 1906 roku Domu Polskiego. Z tego okresu datuje się znajomość z innym wybitnym fizykochemikiem Wojciechem Świętosławskim.

Zaraz po odzyskaniu w 1918 roku przez Polskę niepodległości przeniósł się do Warszawy, gdzie początkowo (1919) pracował jako analityk w Instytucie Przemysłu Fermentacyjnego. Bardzo szybko został asystentem w Katedrze Technologii Chemicznej na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. Od 24 lipca 1938 był profesorem nadzwyczajnym analizy technicznej i towaroznawstwa na Wydziale Chemii PW[1]. Prowadził badania z różnych dziedzin analizy chemicznej. Opracował oryginalny podział anionów na grupy analityczne.

W czasie II wojny światowej uczestniczył w tajnym nauczaniu. Ponadto współpracował z Armią Krajową prowadząc badania nad materiałami pirotechnicznymi, jak też uczestnicząc w produkcji tych materiałów. W ramach tej działalności dokonał też spektakularnej analizy paliwa znalezionego w przejętej w 1944 roku rakiecie V2. Struszyński ustalił, że w rakiecie stosowany był nadtlenek wodoru o niespotykanym wówczas w świecie stężeniu 80%. Części V2 oraz wyniki analiz zostały dostarczone do Wielkiej Brytanii 26 lipca 1944 roku w ramach akcji Most III.

Po zakończeniu wojny wrócił na Politechnikę Warszawską, gdzie kontynuował prace dotyczące metod analitycznych. W 1948 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

Ojciec elektronika Wacława Struszyńskiego.

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 239-3-6)[2].

Ważniejsze publikacje książkowe

  • Analiza techniczna (1946)
  • Analiza ilościowa i techniczna (t. 1–3 1947–50)
  • Jakościowa analiza organiczna (1960)
  • Jakościowa analiza nieorganiczna (1960)

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Przypisy

  1. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 360, 10 września 1938. 
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARCELI STRUSZYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-04-28].
  3. ↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie szkolnictwa wyższego”.
  4. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi na polu pracy naukowej”.
  5. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 175. ISBN 83-88973-59-2.

Bibliografia

  • Michał Wojewódzki: Akcja V-1, V-2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1975. ISBN 83-211-0521-1.
  • Struszyński Marceli. „Chemik”. 63 (1), 2010. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Marceli Struszyński (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób chemika Marcelego Struszyńskiego na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie