Marcin Zieliński

Marcin Zieliński

Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1886 Uhełna
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Zawód, zajęcie	lekarz
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński Uniwersytet Wiedeński
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński Uniwersytet Poznański

Marcin Zieliński

major
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1885 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	lata 20.-1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Piechoty 6 Pułk Piechoty
Stanowiska	lekarz pułkowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Marcin Karol Zieliński (ur. 21 lipca 1886 w Uhelnie, zm. 1940 w Katyniu) – polski lekarz neurolog i psychiatra, profesor nauk medycznych, wykładowca uniwersytecki. Major rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana Zielińskiego h. Świnka (1850–1929), urzędnika Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń, i Tekli z Wosiów^[1][2]. Uczęszczał do gimnazjów w Samborze, Kołomyi i III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie, w którym zdał maturę. Od 1904 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1906 roku wyjechał na dwa lata na studia zagraniczne, z czego rok uczył się u Wilhelma Wundta na Uniwersytecie w Lipsku, a kolejny rok u Aloisa Riehla, Maxa Dessoira i Carla Stumpfa w Berlinie oraz Friedricha Jodla i Aloisa Höflera w Wiedniu. Po powrocie do Krakowa w 1908 roku podjął studia medyczne. Doktoryzował się z filozofii pod kierunkiem Kazimierza Morawskiego. W 1911 przeniósł się do Wiednia, gdzie ukończył w 1913 studia medyczne. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich otrzymał w 1914 roku w Wiedniu. W tym samym roku został asystentem w Klinice Chorób Nerwowych i Psychicznych UJ. Przed I wojną światową był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, „Zarzewia” i Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu wojny wstąpił do Legionów Polskich. Od 1914 służył jako lekarz w 2 pułku piechoty i 6 pułku piechoty Legionów Polskich. 11 października 1914 roku awansował na podporucznika, a 1 listopada 1915 roku na porucznika. W 1917 roku pełnił służbę w Szpitalu Fortecznym Nr 4 w Krakowie.

Po zakończeniu działań wojennych ponownie objął stanowisko asystenta w klinice, prowadzonej przez Jana Piltza. Od 1919 do 1921 był także naczelnym lekarzem wojskowego oddziału neurologicznego w Krakowie. Od 1924 roku kierował Sanatorium dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Batowicach. W tym samym roku jako major rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów sanitarnych posiadał przydział mobilizacyjny do 5 Batalionu Sanitarnego w Krakowie (dziesięć lat później do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie). W 1933 był biegłym sądowym w słynnym procesie Rity Gorgonowej oskarżonej o zabójstwo Elżbiety (Lusi) Zaremby córki lwowskiego architekta Henryka Zaremby^[3]. W 1934 mianowany profesorem tytularnym psychiatrii i neurologii na UJ. Stamtąd został mianowany profesorem nadzwyczajnym neurologii i psychiatrii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego z dniem 27 września 1938^[4]. Jako przedstawiciel Krakowskiej Izby Lekarskiej został wybrany do składu Naczelnej Izby Lekarskiej V kadencji 1935–1939^[5]. Działał w Naczelnej Izbie Lekarskiej, Związku Lekarzy Państwa Polskiego, Towarzystwie Opieki nad Psychicznie Chorymi w Krakowie.

Powołany do wojska pod koniec sierpnia 1939, trafił do obozu w Kozielsku, zamordowany w Katyniu.

Od 6 maja 1918 jego żoną była Blanka Bieńkowska h. Łada, z którą miał syna Ryszarda.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6360
• Krzyż Niepodległości (17 września 1932)^[6]
• Krzyż Walecznych

Wybrane prace

• Zagadnienie uczucia. Kraków: Gebethner, 1911.
• Wzruszenia u schizofreników. Rocznik Psychjatryczny 5, s. 95–103, 1927.
• Konstytucja i charakter Rocznik Psychjatryczny 20, s. 66–74, 1933.
• Cyklotymja w atypowej postaci. Rocznik Psychjatryczny 21, s. 379–386, 1933.
• Rola konstytucji w zaburzeniach psychicznych reaktywnych. Rocznik Psychjatryczny 23, s. 1–8, 1934.
• Nerwice a układ wegetatywny. Polska Gazeta Lekarska, 1936.
• Psychozy pomroczne odwykowe. Przyczynek do kliniki omamów. Rocznik Psychjatryczny 34/35, s. 81–88, 1938.

Upamiętnienie

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów^[8].

Marcinowi Zielińskiemu został poświęcony jeden z odcinków filmowego cyklu dokumentalnego pt. Epitafia katyńskie (2010).

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Włodzimierz Godłowski, Stefan Pieńkowski, Aleksander Ślączka – inni neurolodzy zamordowani w ramach zbrodni katyńskiej

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 363. [dostęp 2021-12-07].
• Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958 s. 442–448.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 732. [dostęp 2014-04-23].
• Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 42, R. 9 Z. 2 (18) / 2000. 

Linki zewnętrzne

• Publikacje Marcina Zielińskiego w bibliotece Polona