Marek Edelman

Marek Edelman
‏מאַרעק עדעלמאַן‎
Ilustracja
Marek Edelman (Warszawa, 2005)
Data urodzenia

1 stycznia 1919
Homel
lub
1 stycznia 1922
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 października 2009
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarz kardiolog

Alma Mater

Akademia Medyczna w Łodzi

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Krzyża Grunwaldu III klasy Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Marek Edelman
‏מאַרעק עדעלמאַן‎
Marek
ilustracja
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1919
Homel

Data i miejsce śmierci

2 października 2009
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1942–1944

Siły zbrojne

Żydowska Organizacja Bojowa
Armia Ludowa

Stanowiska

dowódca powstania w getcie warszawskim (od 8 maja 1943)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

lekarz kardiolog

Marek Edelman na Muranowie w 1960
Marek Edelman pod Pomnikiem Umschlagplatz podczas obchodów 66. rocznicy powstania w getcie warszawskim
Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. Mikołaja Pirogowa w Łodzi, w którym przez ponad 30 lat pracował Marek Edelman
Uroczystości pogrzebowe Marka Edelmana pod Pomnikiem Bohaterów Getta (9 października 2009)
Grób Marka Edelmana na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie
Nazwisko Marka Edelmana na tablicy pamiątkowej przy pomniku Ewakuacji Bojowników Getta Warszawskiego
Mural Dariusza Paczkowskiego upamiętniający Marka Edelmana, powstały w ramach obchodów 73. rocznicy powstania w getcie warszawskim na budynku przy ul. Karmelickiej 26 na warszawskim Muranowie

Marek Edelman, ps. „Marek”[1] (jid. מאַרעק עדעלמאַן; data i miejsce urodzin niepewne, przyjęto 1 stycznia 1922 w Warszawie lub 1 stycznia 1919 w Homlu[2], zm. 2 października 2009 w Warszawie[3]) – polski polityk i działacz społeczny pochodzenia żydowskiego, lekarz kardiolog, jeden z przywódców powstania w getcie warszawskim. Doktor nauk medycznych (1962). Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Młodość

Jego rodzice mieszkali w Homlu, później rodzina przeprowadziła się do Warszawy (po II wojnie światowej podawał jako miejsce swoich urodzin Warszawę w celu uniknięcia repatriacji do Związku Radzieckiego)[4]. Rodzice Edelmana byli zaangażowani w działalność polityczną. Matka, Cecylia Edelman z domu Percowska, działała w kobiecym odłamie Bundu (Jidisze Arbeter Froj). Ojciec, Natan Feliks, związany był z socjalistycznymi rewolucjonistami rosyjskimi (tzw. eserowcami).

Należał do Socjalistiszer Kinder-Farband, organizacji dziecięcej działającej przy Bundzie. Po śmierci matki w 1934 sam zarabiał na swoje utrzymanie. Otoczony był też nieformalną opieką działaczek Bundu (Soni Nowogródzkiej i Estery Iwińskiej). Od 1939 członek Socjalistycznego Związku Młodzieży Przyszłość, następnie Powszechnego Żydowskiego Związku Robotniczego (Bundu)[5]. Wiosną 1939 uzyskał maturę[6].

II wojna światowa

Po agresji Niemiec na Polskę razem z przyjaciółką wyjechał z Warszawy[7]. Po powrocie do miasta jesienią 1939 zatrudnił się jako goniec w Szpitalu Bersohnów i Baumanów, gdzie kiedyś pracowała jego matka[8]. Ponownie zaangażował się w działalność w Bundzie[8]. W listopadzie 1940 rejon miasta, w którym mieszkał (okolice więzienia Pawiak), znalazł się w warszawskim getcie[9]. Przez pewien czas posiadał przepustkę uprawniającą do opuszczania getta, niezbędną do dostarczania kart chorobowych i próbek krwi do Urzędu Higieny na ul. Nowogrodzką, a później ul. Spokojną[10]. W szpitalu pomagał także w przeprowadzaniu sekcji zwłok dzieci zmarłych na tyfus[11].

W 1942 był wśród założycieli Żydowskiej Organizacji Bojowej. Uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim dowodząc powstańcami na terenie tzw. szopu szczotkarzy w rejonie ulic: Świętojerskiej, Wałowej i Franciszkańskiej[12]. Po śmierci Mordechaja Anielewicza 8 maja 1943 został ostatnim przywódcą bojowników ŻOB podczas walk w getcie[13]. Dwa dni później wraz z grupą żydowskich bojowców przedostał się kanałami na ulicę Prostą[14].

Uczestniczył w powstaniu warszawskim w szeregach Armii Ludowej na Starym Mieście, a następnie, po ewakuacji kanałami, na Żoliborzu[15]. W AL posiadał stopień podporucznika i pełnił funkcję zastępcy dowódcy plutonu[16]. Po upadku powstania ukrywał się wraz grupą kolegów (m.in. Icchakiem Cukiermanem, Cywią Lubetkin, Teodozją Goliborską, Zygmuntem Warmanem, i Salem Fiszgrundem) przy ul. Promyka 43[17]. Z uwagi na rosnące niebezpieczeństwo odkrycia przez Niemców budujących umocnienia w bezpośrednim sąsiedztwie kryjówki i wyczerpywanie się zapasów żywności, 15 listopada 1944 zostali oni ewakuowani przez ekipę zorganizowaną przez personel szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża z Boernerowa[18][19]. Osłabiony Edelman został przetransportowany na noszach[20]. Żydowscy powstańcy zostali wyprowadzeni poza Warszawę, umieszczeni w szpitalu i zaopatrzeni w fałszywe dokumenty[21].

Życie i działalność w PRL

Po wojnie nie wyjechał z Polski. W 1946 na stałe zamieszkał w Łodzi. Działał w reaktywowanym Bundzie. W 1948 sprzeciwiał się decyzji o samolikwidacji tej partii[22][6].

W 1951 został absolwentem Akademii Medycznej w Łodzi, specjalizował się następnie w zakresie kardiologii. W latach 1951–1967 pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych macierzystej uczelni. W tym okresie był współpracownikiem prof. Jana Molla, pioniera leczenia zawałów serca w Polsce, z którym opracował metodę przeprowadzania operacji kardiologicznych w stanie rozległego zawału. Pracę Edelman stracił w wyniku nagonki antysemickiej, co wywołało szerokie poruszenie w kraju i za granicą[23]. W znalezieniu nowego zatrudnienia pomógł mu ówczesny premier Józef Cyrankiewicz[23]. Od 1967 do 1972 pracował jako lekarz na Oddziale Kardiochirurgii Wojskowej Akademii Medycznej. Od 1972 pracował jako ordynator Oddziału Intensywnej Terapii Szpitala im. Mikołaja Pirogowa w Łodzi.

W 1962 uzyskał na Uniwersytecie Łódzkim stopień doktora nauk medycznych na podstawie pracy pt. „Pochodne hormonów kory nadnerczy w leczeniu ciężkich postaci niewydolności krążenia”[24]. W 1968 z przyczyn politycznych odrzucona została jego rozprawa habilitacyjna[24][25].

31 stycznia 1976 został sygnatariuszem Listu 101 do Sejmu PRL przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji[26]. Od 1976 współpracował z Komitetem Obrony Robotników, następnie z KSS KOR. W październiku 1979 sprawował opiekę medyczną nad uczestnikami głodówki w kościele Świętego Krzyża w Warszawie, podjętej na znak solidarności z aresztowanymi działaczami czechosłowackiej Karty 77[25]. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[27]. Od jesieni 1980 był członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Został delegatem na I WZD Regionu Ziemia Łódzka oraz delegatem na I KZD. W 1981 wszedł w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego[25].

13 grudnia 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego, został internowany w ośrodku odosobnienia w Łęczycy[25][28]. Na skutek licznych interwencji (m.in. Jana Józefa Szczepańskiego, prezesa Związku Literatów Polskich i Aleksandra Gieysztora, prezesa PAN) już 16 grudnia tego samego roku odzyskał wolność. Nawiązał następnie kontakty z redakcją podziemnego „Tygodnika Mazowsze”. W 1983 odmówił wejścia w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40. rocznicy Powstania w Getcie Warszawskim, natomiast Służba Bezpieczeństwa uniemożliwiła mu udział w obchodach niezależnych. Wówczas jego list pod pomnikiem Bohaterów Getta odczytał Roman Zimand[29]. W 1984, wraz z Jerzym Dłużniewskim, został członkiem podziemnej Regionalnej Komisji Wykonawczej Ziemia Łódzka[29]. W drugim obiegu ukazywały się wznowienia jego książki z 1945 pt. Getto walczy. Udział Bundu w obronie getta warszawskiego. W 1985 podpisał list (wraz z Władysławem Bartoszewskim, Janem Józefem Lipskim i Tadeuszem Mazowieckim) przeciw uniemożliwieniu Sewerynowi Blumsztajnowi powrotu do Polski[25].

Od 18 grudnia 1988 członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie, gdzie kierował komisją współpracy z mniejszościami narodowymi. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. służby zdrowia. W kwietniu 1989 był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego w Łodzi, organizującego kampanię wyborczą przed nadchodzącymi wyborami parlamentarnymi.

Działalność w III RP

W 1990 był jednym z założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Następnie działał w Unii Demokratycznej, Unii Wolności (był m.in. członkiem rady politycznej partii) oraz Partii Demokratycznej. W wyborach parlamentarnych w 1991 bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora w okręgu warszawskim[30]. W 1993 był uczestnikiem konwoju z pomocą humanitarną do Sarajewa. W 1999 wystosował apel o rozpoczęcie interwencji NATO w Kosowie[25]. W 1999 był wraz z Jackiem Kuroniem współautorem listu otwartego do prezydenta Czech Václava Havla przeciw budowie płotu w Uściu nad Łabą, mającego odgrodzić czeskich mieszkańców od domów zamieszkałych przez Romów[25]. W 2003 zdecydowanie poparł wojnę koalicji międzynarodowej z Irakiem[31][32]. Jednocześnie występował w obronie prześladowanych przez władze izraelskie Palestyńczyków[33]. Był członkiem Komitetu Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich[34]. Przez ostatnie dwa lata życia mieszkał w Warszawie u Pauli Sawickiej, swojej przyjaciółki.

Zmarł 2 października 2009 z powodu niewydolności oddechowej. Został pochowany 9 października na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej (kwatera 12)[35][36]. W pogrzebie uczestniczyło około 2 tysięcy osób[37]. Mowę nad grobem wygłosił Jacek Bocheński. Wcześniej przed pomnikiem Bohaterów Getta przemawiali także: Tadeusz Mazowiecki, Adam Michnik i Aleksander Smolar. Na uroczystości obecni byli również m.in. prezydent RP Lech Kaczyński, sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP Ewa Junczyk-Ziomecka, naczelny rabin Polski Michael Schudrich, były ambasador Izraela w Polsce Szewach Weiss, przewodniczy warszawskiej gminy żydowskiej Piotr Kadlczik, były minister spraw zagranicznych Izraela Mosze Arens, marszałek Senatu Bogdan Borusewicz, były prezydent RP Lech Wałęsa, prezydent m.st. Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, a także reżyserka Agnieszka Holland, Symcha Rotem i Konstanty Gebert[38].

Poglądy

Przez całe życie deklarował się jako antysyjonista[39]. Krytykował wielokrotnie politykę Izraela[40].

Już w młodości zdeklarował się jako ateista i nie zmienił zdania w tej sprawie ani w okresie wojny, ani później[41]. W temacie nieistnienia Boga argumentował: Bóg w ogóle nie istniał w getcie, bo gdzie On był? Jeżeli Bóg każe zabijać ludzi, to nie ma Boga. Co to miało z Bogiem wspólnego? Sprawa Boga w bandytyzmie hitlerowskim nie istniała[42].

Życie prywatne

Z małżeństwa z Aliną Margolis (1922–2008) miał dwoje dzieci: syna Aleksandra (ur. 1951) i córkę Annę (ur. 1956).

Publikacje

Publikacje medyczne
  • Ostra nerczyca z bezmoczem w poronieniach zakażonych (1954, współautor: Włodzimierz Musiał)[43]
  • Zawał serca: z doświadczeń Oddziału Intensywnej Terapii Szpitala im. Dr M. Pirogowa w Łodzi (Komitet Redakcyjny Posiedzeń Naukowych Oddziału Kardiologii i Reanimacji, Łódź 1975, wyd. II uzupełnione: 1979)[44]
Książki o getcie
  • Getto walczy. Udział Bundu w obronie getta warszawskiego (Wydawnictwo CK Bund, Łódź 1945; wydanie emigracyjne: Getto walczy. W czterdziestą rocznicę. Agonia, walka i śmierć warszawskiego getta. Polska Fundacja Kulturalna Londyn 1983 ISBN 0-85065-123-9, Getto walczy. Udział Bundu w obronie getta warszawskiego w: „Zeszyty Historyczne” Paryż 1983 nr 65, przedruki w drugim obiegu: Wydawnictwo CDN, Warszawa 1983; Łódzki Zespół Oświaty Niezależnej; Wydawnictwo „Solidarność Walcząca” Łódź 1986; wydania późniejsze: Interpress, Warszawa 1988; Wydawnictwo Profil, Wrocław; Łódzka Księgarnia Niezależna, Łódź 1991)[45]
  • I była miłość w getcie (spisała Paula Sawicka; Świat Książki 2009, ISBN 978-83-247-1416-2)
  • Nieznane zapiski o getcie warszawskim (Wydawnictwo Fundacja Zeszytów Literackich, 2017, ISBN 978-83-64091-91-9)[46]

oraz ok. 40 artykułów naukowych.

Jego dzieje spisała Hanna Krall w wywiadzie pt. Zdążyć przed Panem Bogiem (wyd. I: Wydawnictwo Literackie, 1977)[47]. Powstały także jego biografie:

  • Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada (Znak, 1999, ISBN 83-7006-919-3; 2006, ISBN 83-240-0647-8)
  • Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, Marek Edelman. Życie. Po prostu (Świat Książki, 2008, ISBN 978-83-247-0892-5)
  • Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, Marek Edelman: Bóg śpi (Świat Książki, 2010, ISBN 978-83-247-1719-4)

Nagrody i wyróżnienia

Upamiętnienie

W kulturze masowej

Przypisy

  1. Powstańcze Biogramy - Marek Edelman. 1944.pl. [dostęp 2018-10-10].
  2. 90. urodziny Marka Edelmana – skrót artykułu z Gazety Łódzkiej w internetowym archiwum serwisu Gazeta.pl.
  3. Marek Edelman nie żyje, gazeta.pl, 2 października 2009.
  4. I już nic nie było jak przedtem. Z doktorem Markiem Edelmanem, ostatnim dowódcą powstania w getcie warszawskim, rozmawia Joanna Szczęsna (reprint z 22 kwietnia 1999). „Gazeta Wyborcza”, s. 9, 21–22 kwietnia 2018. 
  5. Krzysztof Lesiakowski, Marek Edelman, [w:] Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89, Tom 1, Warszawa 2000, s. 74.
  6. a b Marek Edelman, sztetl.org.pl [dostęp 2019-12-12].
  7. Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006, s. 15. ISBN 83-240-0647-8.
  8. a b Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006, s. 26. ISBN 83-240-0647-8.
  9. Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006, s. 32. ISBN 83-240-0647-8.
  10. Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006, s. 47–48. ISBN 83-240-0647-8.
  11. Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006, s. 47. ISBN 83-240-0647-8.
  12. Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 463. ISBN 978-83-240-1057-8.
  13. Wielka Encyklopedia PWN. Tom 8. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 36. ISBN 83-01-13591-3.
  14. Władysław Bartoszewski, Marek Edelman: I była dzielnica żydowska w Warszawie. Wybór tekstów. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, s. 321. ISBN 978-83-01-164-430.
  15. Piotr Rozwadowski (red. nauk.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. Tom 1. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona i Fundacja „Warszawa Walczy 1939–1945”, 2005, s. 704–705. ISBN 83-11-10124-8.
  16. Andrzej Kawalec, Zapomniana Armia Ludowa, „Przegląd”, 13 września 2009 [dostęp 2019-10-09].
  17. Michał Grynberg: Pamiętniki z getta warszawskiego. Fragmenty i regesty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 15, 413. ISBN 83-01-08364-6.
  18. Michał Grynberg: Pamiętniki z getta warszawskiego. Fragmenty i regesty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 413. ISBN 83-01-08364-6.
  19. Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Na Żoliborzu 1939–1945. Warszawa: Książka i Wiedza, 1984, s. 279. ISBN 83-05-11180-6.
  20. Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Na Żoliborzu 1939–1945. Warszawa: Książka i Wiedza, 1984, s. 282. ISBN 83-05-11180-6.
  21. Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w latach 1939–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 287. ISBN 83-01-04207-9.
  22. Marek Edelman, ksiazki.wp.pl, 19 sierpnia 2010 [dostęp 2019-12-12] (pol.).
  23. a b Joanna Szczęsna, Portret Marka Edelmana i Antka Cukiermana, „Gazeta Wyborcza”, 27 czerwca 2003 [dostęp 2019-11-13].
  24. a b Sylwetka dra Marka Edelmana, „Kardiochirurgia i Torakochirurgia Polska/Polish Journal of Thoracic and Cardiovascular Surgery”, ISSN 1731-5530 [dostęp 2019-11-13].
  25. a b c d e f g Mirosława Łątkowska, Adam Borowski, Marek Edelman, Encyklopedia Solidarności [dostęp 2019-11-13].
  26. Marek Edelman nie żyje. polityka.pl, 2009-10-03. [dostęp 2011-08-13].
  27. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  28. Akta osobowe internowanego: Edelman Marek, imię ojca: Feliks, data urodzenia: 01-01-1919, inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2019-11-13].
  29. a b Krzysztof Lesiakowski, Marek Edelman, op. cit. s. 75.
  30. M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 287
  31. Marek Edelman; Wartime Jewish hero of Warsaw ghetto uprising, eilatgordinlevitan.com [dostęp 2019-12-12].
  32. Pacyfiści to podnieceni kretyni, wiadomosci.wp.pl, 3 kwietnia 2003 [dostęp 2019-12-12] (pol.).
  33. "Warszawski bohater wspierał palestyński opór", wiadomosci.wp.pl, 9 października 2009 [dostęp 2019-12-12] (pol.).
  34. Członkowie Komitetu Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 2014-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-09)].
  35. Grób Marka Edelmana w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
  36. W piątek pogrzeb Marka Edelmana. Gazeta Wyborcza, 2009-10-05. [dostęp 2009-10-06].
  37. Dziś odbył się pogrzeb Marka Edelmana, wyborcza.pl, 9 października 2009 [dostęp 2019-12-12].
  38. Prezydent pożegnał Marka Edelmana, prezydent.pl [dostęp 2019-12-12].
  39. Aleksandra Szyłło, "New York Times": Izrael ma problem z Markiem Edelmanem, wyborcza.pl, 19 kwietnia 2013 [dostęp 2019-12-12].
  40. Dlaczego Edelman nie lubił Izraela, rp.pl [dostęp 2019-12-12] (pol.).
  41. Praca zbiorowa: Bitwa o Kościół. Kraków: Wydawnictwo Salwator, 2011, s. 26.
  42. Człowiek chce żyć. [w:] TVN24 [on-line]. tvn24.pl, 3 października 2009. [dostęp 2018-06-24].
  43. Ostra nerczyca z bezmoczem w poronieniach zakażonych. books.google.pl. [dostęp 2014-05-09].
  44. Zawał serca: z doświadczeń Oddziału Intensywnej Terapii Szpitala im. Dr M. Pirogowa w Łodzi. books.google.pl. [dostęp 2014-05-09].
  45. Na stronie: Bibuła. Polskie wydawnictwa niezależne 1976–1989 r.
  46. Marek Edelman, Nieznane zapiski o getcie warszawskim. www.zeszytyliterackie.com. [dostęp 2017-10-08].
  47. Olga Orzeł, Marek Edelman a mit bohaterski w Zdążyć przed Panem Bogiem Hanny Krall · Maria Janion, janion.pl, 7 czerwca 2001 [dostęp 2021-01-27].
  48. M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 192.
  49. OIR Home | Office of Institutional Research. ris-systech2.its.yale.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-21)]..
  50. Honorary Degrees Since 1702. [w:] Yale University [on-line]. [dostęp 2016-09-13].
  51. Doktor h.c. dla Marka Edelmana. wyborcza.pl, 7 października 2007. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-13)].
  52. Legia Honorowa dla Marka Edelmana. gazeta.pl, 11 kwietnia 2008.
  53. Uroczystość wręczenia Nagród Historycznych „Polityki”. prezydent.pl, 2000-12-08. [dostęp 2019-12-08].
  54. Ideo Sp., Przyznano Nagrody Lewiatana 2008 | Aktualności o polskiej nauce, badaniach, wydarzeniach, polskich uczelniach i instytutach badawczych, naukawpolsce.pap.pl [dostęp 2017-07-25].
  55. Doktorzy honoris causa. [w:] Uniwersytet Jagielloński [on-line]. uj.edu.pl. [dostęp 2016-01-22].
  56. Marek Edelman z tytułem honoris causa UJ. gazeta.pl, 2009-06-08. [dostęp 2012-11-22].
  57. Anna Pawłowska: Gabinet Marka Edelmana w Muzeum Miasta Łodzi. dzienniklodzki.pl. [dostęp 2012-11-22].
  58. Dziennik Łódxki: Gabinet Marka Edelmana. [dostęp 2012-11-30].
  59. Koniak i papierosy. Gabinet Marka Edelmana w pałacu Poznańskich. [dostęp 2012-11-30].
  60. Powstał mural dla Marka Edelmana. W hołdzie człowiekowi. [w:] „Gazeta Stołeczna” [on-line]. warszawa.gazeta.pl, 7 kwietnia 2014. [dostęp 2014-06-12].
  61. Anna Kulesza. Marek Edelman zniknął z Muranowa. „Gazeta Stołeczna”, s. 5, 22 października 2014. [dostęp 2014-11-13]. 
  62. Edelman powrócił. „Gazeta Stołeczna”, s. 4, 16–17 kwietnia 2016. 
  63. PZ: Marek Edelman powrócił na Muranów. Upamiętnia go mural przy ulicy Karmelickiej. warszawa.naszemiasto.pl, 2016-04-19. [dostęp 2016-04-24].
  64. Uchwała nr LIV/1347/2017 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 31 sierpnia 2017 r. w sprawie nadania nazwy obiektowi miejskiemu w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego poz. 7795 [on-line]. edziennik.mazowieckie.pl. [dostęp 2017-10-17].
  65. Serdecznie zapraszamy do aplikowania o Warszawską Nagrodę Edukacyjną im. Marka Edelmana. edukacja.warszawa.pl, 3 lutego 2020. [dostęp 2021-06-25].
  66. Katalog polskich znaczkow pocztowych. Rocznik 2022. [dostęp 2022-09-23].
  67. FilmPolski.pl, FilmPolski, 2 listopada 2017 [dostęp 2021-01-27] (pol.).
  68. Dyskografia. Raj. [w:] Leniwiec [on-line]. [dostęp 2021-08-29].

Bibliografia

  • Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn, Strażnik. Marek Edelman opowiada (Znak 1999, ISBN 83-7006-919-3)
  • Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, Marek Edelman. Życie. Po prostu (Świat Książki 2008, ISBN 978-83-247-0892-5)
  • Marek Edelman, I była miłość w getcie (spisała Paula Sawicka; Świat Książki 2009, ISBN 978-83-247-1416-2)
  • Krzysztof Lesiakowski, Marek Edelman, w: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89, Tom 1, Ośrodek Karta, Warszawa 2000 ISBN 83-88288-65-2.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

PL Epolet ppor.svg
Naramiennik podporucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Marek Edelman by Kubik.JPG
Autor: Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl, Licencja: CC BY 2.5
Marek Edelman (1919-2009), Polish medicine doctor
Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. M. Pirogowa w Łodzi.JPG
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. Mikołaja Pirogowa w Łodzi przy ul. Wólczańskiej 191/195
Marek Edelman Dialogue Center 02, Łódź October 2013.jpg
Autor: Zorro2212, Licencja: CC BY-SA 3.0
Centrum Dialogu im. Marka Edelmana - siedziba
Flag of ZOB (Jewish Fighting Organization).svg
Autor: Meronim, Licencja: CC BY-SA 3.0
Żydowska Organizacja Bojowa
Pomnik ewakuacji bojowników getta warszawskiego w Warszawie 11.JPG
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Pomnik ewakuacji bojowników getta warszawskiego przy ul. Prostej 51 w Warszawie
Marek Edelman - Warsaw Ghetto Uprising.jpg
Marek Edelman w okresie Powstania w Getcie Warszawskim.
POL Order Krzyża Grunwaldu 3 Klasy BAR.svg
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Mural Marek Edelman (Karmelicka Street in Warsaw) 02.JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Mural Dariusza Paczkowskiego upamiętniający Marka Edelmana, odsłonięty w ramach obchodów 73. rocznicy powstania w getcie warszawskim na budynku przy ul. Karmelickiej 26 na warszawskim Muranowie.