Marek Konecki

Marek Konecki
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1949
Konstancin-Jeziorna

Data śmierci

18 kwietnia 2021

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”
Strona internetowa

Marek Konecki (ur. 16 stycznia 1949 w Konstancinie-Jeziornie; zm. 18 kwietnia 2021[1]) – polski fizykochemik, specjalista z zakresu podstaw rozwoju pożarów, profesor w Szkole Głównej Służby Pożarniczej[2], taternik, rysownik satyryczny, autor wierszy i aforyzmów.

Wykształcenie i praca naukowa

Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Warszawie. W latach 1967-1972 studiował na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując tytuł magistra za pracę dotyczącą badań struktury roztworów makromolekularnych metodami dielektrycznymi. W latach 1972-1978 pracował naukowo w Zespole Optyki Nieliniowej i Fizyki Chemicznej (Wydział Chemii UW). W 1978 rozpoczął pracę w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej podejmując tematykę powstawania i rozwoju pożaru. W 1980 obronił doktorat wykonany pod kierunkiem prof. dra hab. Arkadiusza Piekary z fizyki chemicznej na UW. Po rozwiązaniu WOSP w grudniu 1981 roku i zmianie na Szkołę Główną Służby Pożarniczej został zwolniony z uczelni. W latach 1984-1991, zaczęte w WOSP prace w zakresie bezpieczeństwa pożarowego, kontynuował w Zakładzie Badań Ogniowych Instytutu Techniki Budowlanej. W 1998 roku, podjął pracę w Szkole Głównej Służby Pożarniczej. W latach 2009-2019 był kierownikiem Katedry Podstaw Procesów Spalania, Wybuchów i Gaszenia.

Główne zainteresowania naukowe dotyczą szybkości wydzielania ciepła i emisji dymu w czasie rozkładu termicznego i spalania materiałów oraz modeli fazy rozwoju pożaru w pomieszczeniach budynku[3]. Jest autorem ponad 70 publikacji w czasopismach naukowych i materiałach konferencyjnych, 3 podręczników i kilkudziesięciu prac badawczych niepublikowanych. Odbył staże naukowe w 2000 r. w Ukraińskiej Akademii Nauk, w Instytucie Termodynamiki i Spalania (Kijów) oraz w 2002 na Uniwersytecie w Leeds (Anglia), w School of Process, Environmental and Materials Engineering.

W 2009 habilitował się na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej. Od 1 czerwca 2009 zajmuje stanowisko profesora nadzwyczajnego w SGSP.

Nagrodzony m.in. w 2005 Złotym Medalem „Za zasługi dla Pożarnictwa” i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej w 2009.

Książki i publikacje

Taternictwo

Himalaje, Lahaul. Marek Konecki pierwszy od prawej

Po górach chodzi od 1961 r. a wspina się od 1971 r. Przeszedł wiele ścian tatrzańskich latem i zimą. Taternik zwyczajny. Był członkiem Warszawskiego Klubu Wysokogórskiego, Polskiego Klubu Górskiego oraz Sekcji Alpinizmu Mazowieckiego Klubu Górskiego „Matragona” PTTK. Wspinał się w górach Turcji, Bułgarii – Rile, Pirinie, latem i zimą (nowe drogi) i w Himalajach – Lahaul (wyprawy eksploracyjne w 1977 i 1987 r. – pierwsze wejścia). Wieloletni członek Zarządu Mazowieckiego Klubu Górskiego „Matragona”

Działalność artystyczna

Członek współzałożyciel Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury w 1987 r. Pola zainteresowań to głównie grafika prasowa, rysunek humorystyczny i satyryczny, ilustracja książkowa. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmuje tematyka górska i tatrzańska.

Debiut prasowy w miesięczniku „Karpaty” w 1975. Od 1977 przez wiele lat współpracuje z pismem „Taternik”. Publikował swoje rysunki m.in. w „Szpilkach”, „Karuzeli”, „Kobiecie i Życiu”, „Expresie Wieczornym”, „Businessman Magazine”, „Warsaw Voice”, „Labiryncie” – Londyn, „Gazecie Polskiej” – Chicago oraz w pismach krajoznawczych i górskich jak „IMT”, „Gościńcu”, „Bularzu”, „Wspinku”, „Goprowcu” a ostatnio w Magazynie TPN „Tatry”. W latach 1991-1998 pracował jako samodzielny artysta plastyk. Współpracował m.in. z WSiP, WNT, Działem Nauki i Techniki dziennika „Rzeczpospolita”, „Oficyną Wydawniczą MOST”. Wieloletnia współpraca z kwartalnikiem „Polish Food” oraz z miesięcznikiem „Góry i Alpinizm”. Obecnie współpracuje z „Notatnikiem Satyrycznym” i Radiem WNET. Ilustrował teksty satyryczne A. Potemkowskiego, A. Marianowicza, M. Czubaszek oraz wiersze poetek poznańskich: Aleksandry Zbierskiej i Łucji Dudzińskiej. Miał 37 wystaw indywidualnych. Wystawiał m.in. w Warszawie, Krakowie, Zakopanem, Schroniskach tatrzańskich, Londynie, Chicago, Dundee (Szkocja), Manali (Indie). Brał udział w ponad stu wystawach zbiorowych rysunku w kraju i zagranicą, m.in. w Warszawie, Toruniu, Legnicy, Zakopanem, Gabrowie, Lipsku, Berlinie, Knokke-Heist, Beringen, Paryżu, Trento, Stambule, Ankonie, Nowym Jorku. Prace jego można znaleźć w zbiorach muzealnych i prywatnych.

Rysunki w „Wielkiej Księdze X-lecia Polski Niepodległej”, w publikacjach „Karykatura polska”, „Karykatura portretowa” i innych. Nota biograficzna w Who is Who[4]. Finalista Ogólnopolskiego Konkursu Jednego Wiersza – Katowice 1983 r. Wydał kilka tomików wierszy i aforyzmów. Ostatnio powstały: „Kalendarium kpin” - zbiór małych form satyrycznych na każdy dzień roku i „Bajdułki górskie” - krótkie satyryczne opowiadania o tematyce górskiej i taternickiej.

Współzałożyciel grupy kabaretowej „Lewatywa”.

Zbiory rysunków, wierszy i aforyzmów

  • Erotyki górskie – zbiór wierszy, Wyd. własne, Warszawa 1983.
  • Impresje górskie – teczka rysunków, Wyd. własne, Warszawa 1986.
  • Karykatura górska, zbiór rysunków. Wyd. Muzeum Sportu i Turystyki, Warszawa 1989.
  • Humor górski – rysunki, wiersze, aforyzmy, Wyd. SUPERPRESS, Warszawa 1994.
  • Rzecz o górach i rysowaniu. Kajet intymny – rysunki, aforyzmy, teksty, Wyd. własne, Warszawa 1996.
  • Wielka Księga Humoru Rysunkowego Gór i Alpinizmu (współautor), Wyd. Góry i Alpinizm, Wrocław 1998.
  • Wspinaczki z aniołkiem – teczka rysunków, Wyd. własne, Warszawa 2004.
  • Siatki i motyle – teczka rysunków, Wyd. własne, Warszawa 2006.
  • Wiersze tatrzańskie – zbiór wierszy, Wyd. własne, Warszawa 2007.
  • Kalendarium kpin. (Diariusz pisany w latach 2011 – 2012), Wyd. Zeszyty Poetyckie, (red. serii Dawid Jung, projekt okładki Magdalena Modławska), Gniezno 2013[5].
  • Księga kpin, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2015[6].
  • Lodowy rycerz i inne górskie osobliwości, Wydawnictwo Annapurna, Warszawa 2019[7].

Przypisy

  1. ↑ Nie żyje Marek Konecki (1949-2021) [dostęp 2021-04-19] (pol.).
  2. ↑ Dr hab. Marek Konecki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2010-11-13].
  3. ↑ Złota Księga Nauk Technicznych. 2011, s. 189. ISBN 978-83-930922-2-2.
  4. ↑ Who is Who w Polsce. Verlag für Personenenenzyklopӓdien AG, Zug. 2002, s. 884. ISBN 3-7290-0034-9.
  5. ↑ Kalendarium kpin. (Diariusz pisany w latach 2011 – 2012)
  6. ↑ Księga kpin (satyry, ironie i nonsensy).
  7. ↑ Lodowy rycerz i inne górskie osobliwości. ISBN 978-83-61968-36-8.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie