Marek Korneliusz Fronton

Marek Korneliusz Fronton (łac. Marcus Cornelius Fronto) – żyjący w II wieku rzymski retor, nauczyciel wymowy i pisarz.

Pochodził z Cyrty w północnej Afryce. Osiadł w Rzymie, gdzie prowadził własną szkołę wymowy, przyjaźnił się z Herodem Attykiem. W 142 roku pełnił urząd konsula dodatkowego (consul suffectus), jednak z powodu słabego zdrowia i nieszczęść rodzinnych szybko wycofał się z życia publicznego. Był nauczycielem retoryki Marka Aureliusza, z którym prowadził przez trzydzieści lat korespondencję (będącą ważnym źródłem wiedzy o życiu dworu cesarskiego)[1], i który wspomniał go potem w swoich Rozmyślaniach[2]. Większość dzieł Frontona znana jest dzięki palimpsestowi odkrytemu w 1815 roku.

Pisał listy literackie w języku greckim (utrzymane w stylu attycyzmu) oraz po łacinie (w stylu archaizującym). Tworzył także mowy popisowe, np. pochwałę dymu i kurzu oraz pochwałę lenistwa, a także mowy polityczne. Zachowała się jego mowa przeciwko chrześcijanom, przytoczona w dialogu Oktawiusz Minucjusza Feliksa. Mowa ta ma charakter inwektywy, autor nie znając nawet podstaw nauki chrześcijańskiej zarzuca chrześcijanom m.in. uprawianie kazirodztwa, czczenie oślej głowy (onolatria) oraz mordy rytualne na niemowlętach[3].

Przypisy

  1. Pierre Hadot, Twierdza wewnętrzna. Wprowadzenie do "Rozmyślań" Marka Aureliusza, Kęty: Antyk, 2004, s. 7-8.
  2. Marek Aureliusz, Rozmyślania, tłum. Marian Reiter, Wydawnictwo Marek Derewiecki, Kęty 2008, s. 14.
  3. Pierwsi świadkowie. Pisma Ojców Apostolskich, tłum. Anna Świderkówna, opr. ks. Marek Starowieyski, Wydawnictwo M, Kraków 2010, s.378-385.

Bibliografia

  • Mała encyklopedia kultury antycznej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1983