Marek Plaucjusz Sylwan

Marek Plaucjusz Sylwan, Marcus Plautius Silvanus – konsul zwyczajny (consul ordinarius) w 2 p.n.e., prokonsul Azji w 4-5 n.e., który służył pod Tyberiuszem w Panonii, Dalmacji i Ilirii w latach 6-9 n.e. jako namiestnik Galacji[1].

W czasie trwania wojny panońskiej (6-9 n.e.), stał na czele armii z prowincji zamorskich wraz z Aulusem Cecyną Sewerusem. Gdy część armii barbarzyńskiej ruszyła przeciw nim, okrążywszy pięć rzymskich legionów, oddziały pomocnicze i konnicę królewską Remetalcesa, króla Tracji, zadała im wszystkim niemal druzgocącą klęskę w bitwie w Błotach Wolcejskich, na północ od dolnej Sawy (w 7 n.e.). Rzymscy żołnierze okazali się bardziej roztropni od wodzów, którzy nie ustalili przez wywiadowców położenie armii nieprzyjacielskiej, i w krytycznej sytuacji sami ruszyli na wroga. Powstrzymawszy natarcie przeszli od razu do ataku i przełamali linię nieprzyjaciela odnosząc niespodziewane zwycięstwo[2].

Pomimo tego wydarzenia, Sylwan i nowy legat Marek Lepidus z łatwością pokonywali przeciwników w walce[3]. W czasie swojej kampanii przeciwko Panończykom wygrywał z niektórymi nawet bez walki. Wódz Panonii Bato, widząc to, stracił wszelkie nadzieje dla Panonii, ale okupował przełęcz prowadzącą do Dalmacji z garnizonami i niszczył ten kraj. W końcu resztki Panończyków pogodziło się z przegraną, głównie z powodu, że ich kraj był dręczony przez Sylwana[4].

Miał córkę Plaucję Urgulanillę i dwóch synów, Plaucjusza Sylwana i Aulusa Plaucjusza Urgulaniusa, który zmarł w wieku 9 lat i na którego nagrobku widnieje informacja, że jego ojciec był członkiem septemviri epulonum, siedmioosobowego kolegium kapłańskiego i że senat przyznał mu odznaki triumfalne (Ornamenta triumphalia) za swoje czyny w Ilirii[5]. Sylwan zbudował mauzoleum rodzinne w Ponte Lucano niedaleko Tivoli[6].

Przypisy

  1. ↑ Ronald Syme, The Roman Revolution, Oxford University Press 1939, str. 435; idem, The Augustan Aristocracy, Oxford University Press 1989, str. 340; Claude Eilers, Roman patrons of Greek cities, Oxford University Press 2002, str. 261 online
  2. ↑ Wellejusz Paterkulus, Historia rzymska, ks. II, rozdz. 112
  3. ↑ Kasjusz Dion, Historia rzymska, ks. LVI, rozdz. 12
  4. ↑ Kasjusz Dion, Historia rzymska, ks. LV, rozdz. 34
  5. ↑ www.Roman-Britain.org: Aulus Plautius. [dostęp 2015-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
  6. ↑ www.roman-emperors.org przypis 25

Bibliografia

  • Matthew Bunson, A dictionary of the Roman Empire, Oxford University Press 1995, str. 331 online
  • John Hazel, Who's who in the Roman World, Routledge 2002, str. 237 online