Maria Bieńkowska

Maria Bieńkowska
Maria Gölis
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1907
Lisko

Data i miejsce śmierci

24 maja 1994
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Miejsce zamieszkania

Sanok

Narodowość

polska

Pracodawca

Sanowag

Rodzice

Zygfryd, Jadwiga

Małżeństwo

Andrzej

Dzieci

Paweł

Krewni i powinowaci

Jerzy, Stefan, Anna (rodzeństwo)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Maria Stanisława Bieńkowska z domu Gölis (ur. 18 listopada 1907 w Lisku, zm. 24 maja 1994 w Sanoku) – polska księgowa, działaczka kulturalna.

Grób Marii Bieńkowskiej

Życiorys

Urodziła się 18 listopada 1907 w Lisku[1] w rodzinie o korzeniach polsko–austriackich. Jej rodzicami byli Zygfryd (1873–1953) i Jadwiga z domu Leszczyńska (1878–1952, córka Franciszka Leszczyńskiego i Leopoldyny z domu Walter oraz siostra Franciszka). Miała braci Jerzego (inżynier), Stefana (1909–1959, pracownik kopalnictwa naftowego) i siostrę Annę (ur. 1915)[2]. W 1927 Maria Bieńkowska ukończyła dwuklasową Prywatną Szkołę Handlową w Sanoku w historycznie pierwszym roczniku[3]. Wówczas zamieszkiwała w Sanoku przy ulicy Jana III Sobieskiego 297[4].

Przez niespełna 10 lat pracowała w Kasie Zaliczkowej w Sanoku jako buchalterka i korespondentka. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1931 została uznana przynależnym do gminy Sanok[5]. W 1936 jej mężem został Andrzej Bieńkowski, pełniący stanowisko podprokuratora, wraz z którym zamieszkiwała następnie w Mławie i w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej mąż został aresztowany przez Niemców 24 listopada 1939 pod zarzutem działania na szkodę III Rzeszy, był przetrzymywany w Wiśniczu, a w 1940 został stracony. Maria Bieńkowska wraz z nowo narodzonym synem Pawłem powróciła do Sanoka. Pracowała w Fabryce Wyrobów Papierniczych i Państwowym Nadleśnictwie w Olchowcach. Po zakończeniu wojny w 1947 została zatrudniona w dziale finansów Fabryki Wagonów „Sanowag” w Sanoku. W zakładzie obejmowała funkcje w księgowości głównej, w tym została kierowniczką sekcji. Zaangażowała się w działalność kulturalną w ramach Zakładowego Domu Kultury w Sanoku w zakresie muzyki, tańca, teatru. Prowadziła zakładowy zespół pieśni i tańca „Autosan”, w którym odpowiadała za choreografię[6] i do działalności którego wykorzystywała gromadzone od 1949 do 1955 wraz z Edwardem Dańczyszynem od mieszkańców podsanockich wsi pieśni ludowe i obrzędy weselne[7]. Uzyskane zbiory stały się podstawą do stworzenia widowiska pt. Wesele sanockie. W Młodzieżowym Domu Kultury założyła Koło Żywego Słowa. W sanockiem MDK wystawiano przedstawienia na podstawie jej scenariuszy (utwory Wierna rzeka, Makbet, Sen nocy letniej, Popioły). Od 1956 do 1960 była nauczycielką przedmiotów ogólnokształcących w szkołach mechanicznych w Sanoku[8]. Przygotowywała spektakle wraz z uczniami szkoły, współpracując z pianistką Janiną Szombara, żoną Władysława. Odeszła na emeryturę w styczniu 1968.

Zmarła 24 maja 1994. Została pochowana na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ „Dwuklasowa prywatna Szkoła Handlowa w Sanoku. Katalog klasowy 1925/26”. AP Rzeszów / O. Sanok, zespół 151 sygn. 1, poz. 17.
  2. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 145, 150, 155, 162 (poz. 136, 199, 237, 342).
  3. ↑ Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925–1995. Sanok: 1995, s. 315. ISBN 83-903469-0-7.
  4. ↑ „Dwuklasowa prywatna Szkoła Handlowa w Sanoku. Katalogi klasowe od 1926/27 do 1929/30. Klasa II”. AP Rzeszów / O. Sanok, zespół 151 sygn. 2, poz. 8.
  5. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 156 (poz. 244).
  6. ↑ Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 29.
  7. ↑ Józef Ząbkiewicz. Postawy. T. Zoszak – „Najważniejsze aby chcieć się rozumieć”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 33 (504) z 1-10 grudnia 1989. 
  8. ↑ Grono pedagogiczne. W: Stanisław Dydek: Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996. Brzozów: Oficyna Wydawniczo-Reklamowa „Edytor” w Brzozowie, 1997, s. 217. ISBN 83-87450-00-6.
  9. ↑ Wysokie odznaczenia w dniu jubileuszu pracy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 3 (438) z 20-31 stycznia 1988. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Grave of Maria Bieńkowska at Central Cemetery in Sanok 2.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nagrobek Marii Bieńkowskiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.