Maria Dziewulska

Maria Dziewulska

Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1909 Warszawa
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 2006 Warszawa
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, pedagog, teoretyk muzyki
Odznaczenia

Maria Amelia Dziewulska (ur. 1 czerwca 1909 w Warszawie, zm. 18 kwietnia 2006 tamże^[1]) – polska kompozytorka, teoretyk muzyki i pedagog.

Życiorys

W latach 1928–1933 studiowała teorię muzyki w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego^[2] i Józefa Turczyńskiego. W latach 1936–1937 odbyła samodzielne studia z zakresu reżyserii muzycznej w BBC oraz w wytwórni płyt Decca w Londynie.

Od 1933 do 1939 pracowała w szkolnictwie muzycznym jako pedagog Wszechnicy Muzycznej i szkoły muzycznej dla dzieci. W latach 1945–1966 uczyła teorii muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, pełniąc jednocześnie funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Teorii Muzyki i Dyrygentury w latach 1950–1961, zaś od 1961 do 1966 kierownika Katedry Kształcenia Słuchu. Po przeniesieniu się w 1966 do Warszawy podjęła pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie w 1967 uzyskała tytuł profesora. W warszawskiej uczelni prowadziła wykłady z kształcenia słuchu i kontrapunktu do 1981, od 1976 jako profesor emerytowany^[2].

Jest laureatką konkursów kompozytorskich: w 1955 otrzymała II nagrodę za Kwartet smyczkowy nr 1 (1954) na Konkursie Związku Kompozytorów Polskich, w 1959 – I nagrodę za Missa in honorem S. Vincenti na chór mieszany (głosy męskie i chłopięce) z towarzyszeniem instrumentów dętych drewnianych lub organów (1958) na Konkursie księży Misjonarzy w Warszawie, w 1968 – wyróżnienie za Spotkania – Recontres na organy (1968) na konkursie zorganizowanym przez Szczecińskie Towarzystwo Muzyczne w Kamieniu Pomorskim. Ponadto została uhonorowana Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) oraz Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I i II stopnia (1965, 1971) za szczególne osiągnięcia w dziedzinie pracy dydaktyczno-wychowawczej i organizacji procesu wychowawczego^[2].

Dziewulska jest autorką lub współautorką prac metodycznych z zakresu kształcenia słuchu: „Metodyka kształcenia słuchu” (PWM, Kraków 1948), „Materiały do kształcenia słuchu”, wspólnie z Aleksandrem Frączkiewiczem i Krystyną Palowską (PWM, Kraków 1963, 1980 – wyd. VI).

Była członkiem Związku Kompozytorów Polskich od 1952. Jej ojciec Stefan Dziewulski (1876-1941), był z wykształcenia prawnikiem i ekonomistą.

Ważniejsze kompozycje

• Melodie ludowe na fortepian na 2 i 4 ręce (1948)
• Wyśli chłopcy, melodia ludowa kurpiowska na chór mieszany a cappella (1948)
• Cyrwona rutka, melodia ludowa kurpiowska na chór mieszany a cappella (1948)
• Dwie pieśni kurpiowskie na chór mieszany i kapelę ludową (1949)
• Kujawiak i Oberek [wersja I] na dziecięcy zespół instrumentalny (1949)
• Kujawiak i Oberek [wersja II] na kapelę ludową (1949)
• Wyszła na pole na chór żeński i kapelę ludową (1950)
• Piosenki kurpiowskie dla dzieci na chór unisono z towarzyszeniem fortepianu (1951)
• Melodia na skrzypce i fortepian (1951)
• Sobótka [wersja I] na chór mieszany i kapelę ludową (1952)
• Suita mazowiecka, 5 pieśni ludowych na chór mieszany a cappella (1952)
• Tryptyk na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1952)
• Piosenka na fortepian (1952)
• Oberek na fortepian (1952)
• Suita dolnośląska nr 1, 5 pieśni ludowych na chór mieszany a cappella (1953)
• Suita dolnośląska nr 2, 5 pieśni ludowych na chór mieszany a cappella (1953)
• Trzy piosenki dziecięce [wersja I] na głos dziecięcy z towarzyszeniem fortepianu (1954)
• Trzy piosenki dziecięce [wersja II] na chór mieszany a cappella (1954)
• Piosenki ludowe na 2- i 3-głosowy chór dziecięcy (1954)
• Kwartet smyczkowy nr 1 (1954)
• Tańce i piosenki na dwoje skrzypiec (lub 2 grupy skrzypiec) (1955)
• Trzy preludia na fortepian (1955)
• Partita [wersja I] na orkiestrę szkolną (1957)
• Partita [wersja II] na małą orkiestrę symfoniczną (1957)
• Sinfonietta na małą orkiestrę symfoniczną (1957)
• Missa in honorem S. Vincenti na chór mieszany (głosy męskie i chłopięce) z towarzyszeniem instrumentów dętych drewnianych (lub organów) (1958)
• Wzloty na sopran z fortepianem (1958)
• Rozmowy na fortepian (1958)
• Inwencje na fortepian (1959)
• Kwartet smyczkowy nr 2 (1960)
• Mruczanki Kubusia Puchatka (zeszyt I), 11 piosenek na głos dziecięcy z fortepianem (1961)
• Mruczanki Kubusia Puchatka (zeszyt II), 11 piosenek na głos dziecięcy z fortepianem (1961)
• Stravaganza na skrzypce, klarnet, altówkę, 2 wiolonczele i 2 tom-tomy (1966)
• Kanon, łatwy utwór na fortepian (1967)
• Spotkania – Recontres, 5 utworów na organy (1968)
• Wszystko, pieśń na chór mieszany a cappella (1968)
• Pełnia, pieśń na chór mieszany a cappella (1969)
• Dwugłosy fletowe, drobne utwory na 2 flety (1969)
• Sobótka [wersja II] na chór młodzieżowy i szkolną orkiestrę symfoniczną (1975)
• Sobótka [wersja III] na chór dziecięcy i zespół instrumentalny (1977)
• Dwie piosenki kurpiowskie na chór dziecięcy i zespół szkolny (1977)
• Piosenki ludowe na chór głosów równych i zespół instrumentalny (1978)

Przypisy

Bibliografia

• Ludomira Stawowy: Dziewulska Maria. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 2: CD część biograficzna. Kraków: PWM, 1984, s. 512–513. ISBN 83-224-0223-6. (pol.).
• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962-1969)