Maria Helena Żurowska

Maria Helena Żurowska

Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1916 Podłuże (obwód iwanofrankiwski)
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 1999 Lund, Szwecja
Ojciec	Roman Żurowski (1887-1943), herbu Leliwa
Matka	Karolina Kraińska (1891-1980), herbu Jelita
Mąż	Bożysław Kurowski (1911-2006), herbu Szreniawa
Dzieci	Anna Maria Klementyna (1947) Roman Maria Olgierd (1949) Zofia Maria Karolina (1952) Maria Jadwiga Bogumiła (1953)
Odznaczenia

Maria Helena Żurowska z Leszczkowa herbu Leliwa, po mężu Kurowska (ur. 31 sierpnia 1916 w Podłużu koło Stanisławowa, zm. 26 kwietnia 1999 w Lund, Szwecja) – polska pielęgniarka, działaczka społeczna.

Życiorys

Urodziła się 31 sierpnia 1916 roku w Podłużu, województwo stanisławowskie, jako trzecie dziecko Karoliny i Romana Żurowskich.

Młodość

Pierwsze lata nauki otrzymała w domu w Leszczkowie. Do gimnazjum rodzice wysłali ją do SS. Niepokalanek w Jarosławiu, gdzie złożyła maturę w 1936 r. W latach 1936-37 uczęszczała na kurs ekonomiczno-handlowy Petyniaka-Sarneckiego i kurs Polskiego Czerwonego Krzyża we Lwowie. Praktykę odbyła w firmie „Solvay” w Warszawie w latach 1937-38. W roku akademickim 1938-39 studiowała w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie.

II wojna światowa

1 września 1939 r. została zmobilizowana do szpitala wojskowego w Politechnice Lwowskiej. Od 1940 r. studiowała w Warszawskiej Szkole Pielęgniarek Fundacji Rockefellera, którą ukończyła w 1942 r. W tym samym roku została członkiem konspiracyjnej organizacji Ziem Zachodnich „Ojczyzna”. 30 grudnia 1942 r. aresztowana wraz z rodzicami i dwiema siostrami przez Gestapo w Warszawie, więziona na Pawiaku i przewieziona na Majdanek 17 stycznia 1943 r. W obozie na Majdanku była pielęgniarką blokową, odpowiedzialną za cztery rewiry (w tym tyfusowy)^[1]. 20 kwietnia 1944 r. wraz z matką i najmłodszą siostrą Klementyną^[2] została przywieziona do obozu w Ravensbrück, z którego została uwolniona w ramach akcji ratowniczej Szwedzkiego Czerwonego Krzyża prowadzonej przez Folke Bernadotte 25 kwietnia 1945 r.^[3]

Emigracja

Przygotowuje sztuczną nerkę do dializy ok. 1950 r.

Ciężko chora znalazła się w Szwecji w kwietniu 1945 r. Po wyleczeniu, w 1945 r. została zatrudniona na kursach Szwedzkiego Czerwonego Krzyża w Täby i Sigtuna, gdzie pracowała do 1947 r., kształcąc pomocnice pielęgniarskie dla organizowanego przez Szwedów Ośrodka Zdrowia w Otwocku i do pracy w szpitalach w Szwecji.

W latach 1947-64 była asystentką w laboratorium naukowo-badawczym kliniki uniwersyteckiej prof. Nilsa Alwalla (1904 – 1986)(ang.) w Lund. Zmarła 26 kwietnia 1999 r. i jest pochowana w grobie rodzinnym na cmentarzu Norra Kyrkogården^[4] w Lund.

Praca społeczna

Wychowanie otrzymane w domu i harcerstwo^[5] wykształciło w niej dużą wrażliwość społeczną. Niosła pomoc ludziom przez lata obozowe i na emigracji.

• Jako pielęgniarka na bloku szpitalnym pomagała współwięźniom także udzielając wsparcia duchowego^[6].
• 1945-51 brała czynny udział w pracach Komitetu Pomocy Dzieciom w Polsce.
• 1947-67 wysłała setki paczek, z używaną odzieżą, pomagając rodzinie i osobom w biedzie w Polsce. Aktor Zbyszek Cybulski odwiedził ją w 1963 r.^[7] w Lund, dziękując w swoim i brata imieniu za paczki otrzymane w czasach stalinowskich.
• 1945-1986 czynnie współdziałała z oo. Dominikanami z parafii św. Tomasza w Lund przy budowie pierwszego kościoła od czasów reformacji.
• 1945-98 współorganizowała pomoc charytatywną dla osób w potrzebie w Polsce za pośrednictwem Caritasu oraz IM (Inomeuropejsk Mission, później Individuell Menniskohjälp)^[8] i udzielała pomocy pacjentom, dzieciom przyjeżdżającym z Polski na operację, studentom i stypendystom przyjeżdżającym do Szwecji.
• 1946-1971 organizowała obchody 3 Maja i szopki przy parafii w Lund, szerząc i podtrzymując tradycje polskie^[9].
• Członek Towarzystwa Przyjaciół Fundacji Jana Pawła II, Koła Zjednoczenia Polskiego w Lund i Instytutu Polsko-Skandynawskiego.

Rodzina

2-go lutego 1946 r. wyszła za mąż za Bożysława Kurowskiego (1911-2006). Z tego związku urodziło się czworo dzieci: Anna (1947), Roman (1949), Zofia (1952) i Jadwiga (1953). Jej młodsza siostrą Klementyna była profesora historii sztuki UJ.

Z dziećmi Jadwigą, Romanem, Hanią i Zofią 1958 r.

Z mężem około 1990 r.

Odznaczenia

• 1946 – Srebrny Medal Szwedzkiego Czerwonego Krzyża
• 1986 – Pro Ecclesia et Pontifice (Watykan)

Publikacje

• Maria Kurowska, Sztuczna nerka ratuje życie, Pielęgniarka Polska, nr. 10, 1958 r.

Przypisy

Bibliografia

• Zbigniew Faldas, W ojczyźnie ”sztucznej nerki”, Polski Tygodnik Lekarski, nr 10, 1961, s. 365-366.
• Zbigniew Andrzej Judycki, Polacy w Świecie, Kwartalnik Biograficzny Polonii Nr 9, s. 38, 1997 r.
• Karol Borysowicz, Leszczków Wspomnienia, 1966, s. 44, ZNiO, dział rękopisów.
• XIV Rocznik Instytutu Polsko – Skandynawskiego, 1999 r., s. 101-102.
• Piotr Małek, Działalność patriotyczno-religijna Polaków w Lund po II wojnie światowej 1945-1997, Lublin 2003 r., s. 87.
• Eugeniusz Kruszewski, Polskie tropy nad Sundem i Skagerrakiem, Kopenhaga, Instytut Polsko-Skandynawski, 2009 r.
• Andrzej Włodarek, Klementyna Żurowska [w:] Z Leszczkowa w świat, Kraków 2014.
• Eugeniusz Kruszewski, Mówią Świadkowie Ravensbrück, 2001. Strona 35.
• Tomasz Strzembosz, W stronę zachodzącego słońca. Życiorysy wpisane w Polską historię, 2003, strona 115.
• Jadwiga Wilczańska, Prawda o Rawensbrück I. Króliki. Dziś i Jutro, Katolicki Tygodnik Społeczny, Rok I, 2/12 1945 r.
• Zbigniew Wawszczak, Kresy Krajobraz Serdeczny, Rzeszów, 2013 r., tom II, s. 142-155.
• Klementyna Żurowska, Z Leszczkowa w świat, Kraków, 2014 r. s. 447.