Maria Pilecka (1906–2002)

Maria Pilecka (ur. 20 maja 1906 w Ostrowi Mazowieckiej, zm. 6 lutego 2002 w Warszawie^[1]) – polska nauczycielka, żona rotmistrza Witolda Pileckiego.

Pochodzenie i młodość

Konstanty Ostrowski i Franciszka z Krawczyków – Ostrowska, rodzice Marii, a właściwie Marianny, prowadzili gospodarstwo ogrodnicze. Miała pięcioro rodzeństwa, trzy siostry: Zofię, Wiktorię i Stefanię oraz dwóch braci: Bronisława i Edwarda^[2].

W rodzinnym mieście ukończyła gimnazjum i dwuletni kurs metodyczno-pedagogiczny.

Kariera zawodowa

Kiedy zdobyła wykształcenie nauczycielskie, w 1925 r. wyjechała na Kresy Wschodnie. Jej pierwszym miejscem wykonywania zawodu była Publiczna Szkoła Powszechna w Bieniakoniach w powiecie nowogródzkim. Później podjęła pracę w okolicy Lidy, w siedmioklasowej szkole w Krupie^[3][4], pełniąc rolę nauczycielki wiodącej, ucząc kilku przedmiotów. Oprócz zaangażowania zawodowego, znajdowała czas na aktywność lokalną. Udzielała się w kole gospodyń wiejskich i patronowała środowisku młodzieży wiejskiej.

W dworku majątku Krupa^[3][5], dzięki zbliżonym zainteresowaniom, poznała Witolda Pileckiego^[1]

Małżeństwo z Witoldem Pileckim

W. Pilecki, mąż

Ślub odbył się 7 kwietnia 1931 roku w parafii pw. Najświętszej Maryi Panny w Ostrowi Mazowieckiej. Po ślubie małżeństwo zamieszkało w majątku rodziny Pileckich w Sukurczach. Tam na świat przyszła dwójka dzieci Marii i Witolda. W 1932 roku urodził im się syn Andrzej, a w roku 1933 doczekali się córki – Zofii. W Sukurczach mieszkali do czasu wybuchu wojny w 1939 r. Wtedy to Maria Pilecka wraz z dziećmi udała się do swojej matki, do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie przebywali przez kolejne 10 lat. W czasie okupacji, wraz ze swą siostrą Zofią Radwańską prowadziła księgarnię, którą Niemcy spalili w 1944 roku opuszczając miasto^[1].

Czasy powojenne

Po aresztowaniu męża bezskutecznie próbowała mu pomóc, kierując do Bolesława Bieruta prośby o ułaskawienie. Po śmierci męża Maria z dziećmi wyjechała do Warszawy szukając pracy. Była wychowawczynią na koloniach leczniczych Towarzystwa Burs i Stypendiów w Busku. Później zatrudniono ją w Państwowym Ośrodku Szkolenia Kadr Ministerstwa Handlu Zagranicznego w Miedzeszynie.

W roku 1951 dzięki wstawiennictwu swego szwagra, Stanisława Rogowskiego, została zatrudniona przez Kazimierza Lisieckiego, zwanego „Dziadkiem” w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci Ulicy. Tam pracowała do czasu przejścia na emeryturę.

Zmarłą w wieku 96 lat Marię Pilecką pochowano na Powązkach w Panteonie Polski Walczącej w symbolicznym grobie jej męża^[6] (kwatera D22-1-2)^[7].

Zobacz też

• Muzeum Dom Rodziny Pileckich

Przypisy